ΝΑ...
Να στήσουμε περισσότερους καθρέφτες
Να χτίσουμε μεγαλύτερα είδωλα
Να καλύψουμε τα σπίτια με κάτοπτρα
Να λατρέψουμε πιο χυδαία είδωλα
Πιο πρόστυχα να κλάψουμε για το κενό μας
Πιο υποκριτικά να χλευάσουμε το διπλανό μας
Πιο γενναία να αποκαλύψουμε τον οχετό μας
Να κρύψουμε απ' τα παιδιά τον εαυτό μας
Να κρύψουμε απ' τον εαυτό μας τον εαυτό μας
Πιο ακέραιοι θα γινόμαστε όσο θα διαρκεί η προσπάθεια
Πιο σπουδαίοι θα φαινόμαστε στο θρόνο μας
Πιο τρανοί θα φαντάζουμε!
Πιο λαμπεροί, πιο όμορφοι!
Έχουμε 'χρέος'
όχι να γκρεμίσουμε
αλλά να χτίσουμε...
Να στήσουμε
Να χτίσουμε
Να ζήσουμε (;)...
21 σχόλια:
Tέλειο !!!
Tέλειο !!!
Χρεός και ζωή;;
Ποτέ!
Πιο γενναία να αποκαλύψουμε τον οχετό μας
Πόσο γενναίοι πρέπει να είμαστε για να μας αποκαλύψουμε και να βγάλουμε στο φως όλα οσα γνωρίζουμε;;;
Να κρύψουμε απ' τα παιδιά τον εαυτό μας
Δυστυχώς για μας από τα παιδιά δεν μπορούμε να κρυφτούμε ... δεν βλέπουν με τα μάτια του προσώπου μα της ψυχής....
Να εχεις μια όμορφη μέρα....
Νημερτή,
Να ΜΗ λατρέψουμε τα είδωλα!
Να ΜΗ κατοικήσουμε στη Βαβέλ!
Λες:"Να κρύψουμε απ' τον εαυτό μας τον εαυτό μας"
Αυτό είναι το μεγαλύτερο Χάσμα απ ΌΛΑ! Αυτό είναι Όλα!
Κόβει πιο πολύ από μαχαίρι ο Λόγος σου!
Καλημέρα
πόσο πικρή γεύση αφήνει αλήθεια αυτή η... "απληστία" της ανθρώπινης αλαζονείας και κενότητας! πόσο στυφό νιώθω το στόμα μου όταν αυτό γεμίζει από τη σκόνη που ακόμη πλανιέται στον αέρα από το γκρέμισμα της ψυχής, της αλήθειας, της αυτογνωσίας, του ονείρου,...
πώς να ζήσουμε έτσι???
νιώθω πως δεν χρωστάω τέτοια "δημιουργία" χωρίς μέλλον κι ελπίδα, φαντάζει με εφιάλτη.
εκπληκτικό Νημερτή, καλό απόγευμα να έχεις
Υπάρχει και το αντρίσφροφο είδωλο των λίγων:
"Όταν φαίρεσαι στον διπλανό σαν να είναι ο καλύτερος ολων, τον ωθείς να γίνει!"...
Να ζήσουμε, Νημερτή;
Τι;
Μια ζωή δανεισμένη από το χρόνο;
.
.
.
Σταματήστε το χρόνο να κατέβω.
Habilis... ευχαριστώ...
Δεν συμβιβάζονται χρέος και ζωή Κάρμα;
τον βαθύτερο οχετό μας δεν χρειάζεται να τον παροχετεύσουμε Νερένια... αρκεί η βαρβαρότητα, η κτηνωδία, η ανισορροπία και η αθλιότητα της καθημερινής συμπεριφοράς μας... έτσι δεν είναι;
είσαι στο πυρήνα Ρεγγίνα... έτσι...
συντονιστήκαμε Σιλένα... σ'ευχαριστώ...
μου αρέσει αυτή η ματιά Κάκια... δεν είναι ιδεολογία ο πεσιμισμός και ιδιαίτερα όταν έχει έδραση συναισθηματική... βέβαια, οφείλω να πω ότι η 'δροσερή' και μεμβρανώδης νεανική μελαγχολία των ευαίσθητων ανθρώπων, συνήθως γίνεται ένας σκληρός και αρραγής μισανθρωπισμός όταν και η τελευταία διαφυγή ή το ύστατο άλλοθι έχει εκπέσει...
σου εξομολογούμαι Κάκια μου μια σκέψη μου... αισθάνομαι ότι η πρώτη γεύση της ήττας βρίσκεται στην ανατολή της συνειδητοποίησης ότι είμαστε θνητοί... η επόμενη έρχεται όταν συνειδητοποιούμε ότι είμαστε όχι μόνο θνητοί αλλά και ευάλωτοι, επιρρεπείς στο ευτελές και ουτιδανό, μόνοι και αβοήθητοι... και μέσα σε όλα αυτά ορθώνεται μάχιμος, αναστημένος Διόνυσος και αχθοφόρος Ζωής Ιησούς ένας άλλος εαυτός που με μια παράξενη ρομφαία -πες την ποίηση εσύ αν θέλεις- παίρνει μερικά κεφάλια...
και αθάνατος είσαι..
λέει
και άτρωτος...
και μην ασχολείσαι με σκέψεις
οι σκέψεις είναι για κείνους που αρνούνται τη δράση
δράσε το λοιπόν...
χρειάζεται να πω ποια είναι η τελευταία δόση στην συνειδητοποίηση; μάλλον είναι πλέον προφανές και ανάγλυφο...
όμως...
μου άρεσε πολύ αυτή η οπτική σου...
σ'ευχαριστώ...
Γκούφη μου...
έχουμε άλλη ζωή;
αναρωτιέμαι πάλι...
έχουμε άλλη ζωή;
αν δεν είμαστε αθύρματα του χρόνου μόνο...
προσωπικά, ξέρεις πια ίσως, το ψηλαφώ αλλά δεν μπορώ να το βεβαιώσω...
κάποιοι σημαντικοί άνθρωποι στο παρελθόν και στο σήμερα ισχυρίζονται πως υπάρχει άλλη ζωή
έξω από το χρόνο...
και γνωρίζεις ίσως θέσεις, απόψεις, παραδεδομένα και καταγεγραμμένα βιώματα...
η καθαρή δράση ίσως να είναι εξω-χρονική...
ο έρωτας
η τρέλα
το όνειρο...
στοιχεία που λέω πως ανήκουν στον Τρίτο Εσωτερικό Κόσμο...
δεν έχουν συντεταγμένες όλα αυτά;
που να το ξέρω... το φαντάζομαι...
άλλη μια ναρκοθετημένη δραστηριότητα που αγγίζει όμως τα όρια της δράσης
η φαντασία...
ίσως στη φαντασία μας να ζούμε έξω από χρόνο...
χωρίς ρηγματώσεις
χωρίς πόνο
χωρίς ματαιώσεις...
δεν ξέρω αν αυτό είναι ζωή όμως...
Ναι,
κι ύστερα να ζήσουμε
πάνω στο ναρκοπέδιο
να καθίσουμε
αυτό που φτιάξαμε
όταν δεν γκρεμίσαμε
και χτίσαμε τα όνειρά μας
για να γεμίσουμε τα ντουβάρια μας
πιο μακριά να μείνουμε
από τον εαυτό μας...
Αχ, Νημερτή μου, υπέροχε Νημερτή!!!
Νημερτή μου,
Λες να μην κρύβουμε καλά, όλα όσα είναι "μη πρέπον";
Τα κρύβουμε, τα κλείνουμε σε κούτι και προχωρούμε .... τα ξέρουμε είναι εκεί, μας βαραίνουν μας λιώνουν, μα είναι εκεί!
Σαν αποφασίσουμε να βγάλουμε τα πάνω πάνω τότε πέφτουν πάνω μας οι απανταχού "αναμάρτητοι" και ξανα κλείνουμε τα κουτιά μας!
Και αλλάζει πάλι η συμπεριφορά μας και φοράμε τη μάσκα του καθωσπρεπισμού μας....
Άρα; Πάλι στα ίδια...ξανά στα ίδια...
Να λατρέψουμε πιο χυδαία είδωλα
Eγω κραταω αυτο.Με αποσπασματικο προβληματισμο θα σου αφιερωσω την επομενη μου αναρτηση.Ειναι κι ενα ευχαριστω για την αποδοχη της γραφης μου ,εφοσον με τιμησες ως αναγνωστης μου.
Σε καλημεριζω
Η σκέψη δεν είναι δράση Νημερτη?
Στο σχολείο δίνω μάχη να ενεργοποιήσω τη σκέψη των λιλιπούτιων φιλοσόφων..
Η μεγιστη των δράσεων συντελείται στη σκέψη...
Εκείνο το πρόωρο αγκάθι ή μπουμπούκι θα γεμίσει το χωράφι με την ανάλογη φυτεία...
Δέχομαι την κλιμακωτή εξελιξη της συνείδησης του εαυτού μας..
Απολαμβάνω κάθε στάδιο,όσο αυτο διακρεί.
Μισώ τα βαλτωμενα βήματα που αργούν να περάσουν από τον αναπόφευκτο πεσσιμισμό στο όραμα της θέωσης του Εαυτού μας...
Δεν είναι τυχαία η ροπή προς την Ποίηση...
ουτε είναι τυχαίος ο ορος "Ποιητής"...
Αγγίζουμε Άνω Όριο και η θνητότητα μέσα από ρίγματα στο θεμέλιό της κατεδαφίζεται, μολις το βλέμμα στραφεί προς τον Παραδεισο της Ολοκλήρωσης...
Σε φιλω...
αυτή είναι η αλήθεια αγαπημένη μου Πυρφόρα... παντού καθρέφτες... παντού... δεν είναι ένας ρόγχος παραπόνου... έχει την αντικειμενική του διάσταση... το εγώ θέλει να αυτοπροβάλλεται, παντού, να κι αναπαράγεται έστω και εικονικά... ΄
κι όσο περισσότερο ο εαυτός χορταίνει με εικόνες τόσο μεγαλύτερο γίνεται...
δεν θέλουμε την αλήθεια του άλλου, θέλουμε αυτό που μας ορίζει το εγώ μας να θέλουμε...
καμιά φορά όλο αυτό το δωμάτιο με τους καθρέφτες, απλά, γίνεται κουραστικό... αφόρητα...
σ'αγαπώ πολύ φίλη μου...
ναι Νερένια μου, τα ίδια και τα ίδια... πολύ σωστά το περιέγραψες αλλά και το έθεσες... ένας αέναος κύκλος... υπάρχει όμως έξοδος... ας την αναζητήσουμε... υπάρχει...
Συν τοις άλλοις, να σε ευχαριστήσω πολύ για την ανάρτησή σου στο ιστολόγιό σου που είναι για... γερά στομάχια και με ταρακούνησε... χρειαζούμενα είναι αυτά... πιθανώς, μόνο αυτά!!!
κάποτε Κάκια μου, ο Βέλτσος είχε αναφερθεί στη διάσταση μεταξύ της μελαγχολίας της σκέψης και της αισιοδοξίας της δράσης...
ένας από τους λόγους που είμαι πολύ επιφυλακτικός απέναντι στους... επαγγελματίες στοχαστές και διανοούμενους είναι ακριβώς αυτό, ότι έχουν υποκαταστήσει τη δράση με τη σκέψη... ένας από τους λόγους που έχει βαλτώσει, σε άλλο επίπεδο συζήτησης, η Αριστερά είναι πως ο κάθε Αριστερός οραματίζεται μια άλλη κοινωνία και αποτελεί από μόνος του ένα κόμμα... πως να δράσει κανείς όταν έχει εγκλωβιστεί μονάχα στη αριστοκρατική και ακριβή του σκέψη;
δεν αρνούμαι όμως ότι και το άλλο άκρο είναι θλιβερό... η απουσία σκέψης, η τυφλή δράση, η ποδηγετούμενη δράση εν τέλει, η χαμαιλεοντική δραστηριότητα που, απλά, είναι μια άλλη μορφή κατάθλιψης...
αλλά αν δεχτώ Κάκια ότι 'η μεγίστη των δράσεων συντελείται στη σκέψη', αυτό που θεωρώ ως ακρογωνιαίο πεσιμισμό, τότε 'εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα όσοι εισέρχεστε εδώ', καθώς θα έλεγε και ο Δάντης...
όσο για τους 'ποιητές'... μήπως είναι τυχαίο Κάκια μου ότι ο Πλάτωνας τους εξόρισε από την ιδανική του Πολιτεία;
γιατί άραγε;
θα το θέσεις κι αυτό στους μαθητές σου;
γιατί κάποτε το έθεσα κι εγώ σε κάποιους δικούς μου 'μαθητές'... λόγω... επετηρίδος ήμην θέσει δάσκαλος σε κάποιον χώρο, μην παρερμηνευτεί αυτό που είπα... χρόνια πριν και ακόμα... διαφωνούμε...
αλλά θα μου πεις άλλο ποιητής του καναπέ και του σαλονιού και άλλο αυθεντικός δημιουργός που βλέπει στη ποίηση ένα σμιλευτήρι, ένα εργαστήρι για να αλλάξουμε το κόσμο...
να αλλάξουμε το κόσμο... το παρατράβηξα πάλι...
ας ασχοληθεί ο καθείς με την ουδενία του κι ας αφήσει τα πλατιά οράματα...
[καμιά φορά σκέφτομαι... τι είχε πάνω του ο Τσε όταν τον συνέλαβαν; ένα βιβλιαράκι με ποιήματα που αγαπούσε του Σεζάρ Βαγιέχο και του Νικολας Γκιγιέν... να λοιπόν η ποίηση εδώ ενώθηκε με την δράση και μάλιστα την πολιτική σε μια αρμονική σύνθεση που αφορά τον Ανθρωπο...]
της μελαγχολίας της σκέψης και της αισιοδοξίας της δράσης...
Καθηλωτικό μονοπάτι στοχασμού!....
Αυτο που υποδήλωνε η φράση μου είναι το εξής:
Ο Δάσκαλος του Tae Bo βασιζόμενος σε αρχες του ΖΕΝ αναφερει {Γαβριηλίδης Γιάννης}:
"Για να σπάσει το ξύλο που εχουμε μπροστά μας, ΠΡΕΠΕΙ πριν ακομη το αγγίξει το χερι με κόψη ή μπουνιά, το μυαλό να το "δει" να σπάει και να θρυματίζεται!... άλλος τρόπος ΔΕΝ υπαρχει"
Ο ποιητής οραματίζεται...
επιτυχής είναι αυτός που προβαίνει και στην εκπλήρωση της σκέψης..
Το αρχικό βημα έγινε όμως..
Εκεινο το ήμισι του Παντός...
Δεν θα αντιταχθώ με τον Πλατωνα...
ούτε θα συμπορευτω μαζί του..
Κινούμαι με κρίση μία υπερ και μία εναντίον των Ποιητων,
χωρίς να τους τοποθετώ όλους στον ίδιο σωρό...
Σε φιλω.. με απεραντη εκτίμηση για την όμορφη συζήτηση ..
για τα κινητρα..
γιατι παει το Μυαλό λίγο πιο Πέρα....
{όπως είχα αναφερει και στην Υπέροχη Ποιήτρια!...}
Όμορφα λόγια nimerti, όμως εγώ κρατώ τον τελευταίο λόγο χωρίς ερωτηματικό : να ζήσουμε...
όπως μπορούμε πιο καλά, έτσι το χρέος γίνεται ευχαρίστηση και τα άσχημα ομορφαίνουν , καλημέρα αγαπητέ !
μετρωντας ταχυτητες η αυξανοντας τις δικες μας?-μαλλον τελικα το χρεος ειναι να υπαρχουμε εμεις,αναλοιωτοι.(ειτε στον κεραυνο,ειτε στην απανεμια)..καλησπερες..
αγαπημένος, δύσκολος και μαζί ροϊκός και βαθύτατα εσωτερικός ο δρόμος του Ζεν Κάκια μου... θα τολμούσα να πω ότι κάποτε με είχε... ξελογιάσει... να σου πω κάτι για τον Πλατωνα; δεν τον 'χώνεψα' και ιδιαίτερα ποτέ... τον μελετώ με σεβασμό πάντως -αυτό που με εκνευρίζει είναι ότι παρέλαβε τον Πυθαγόρειο μυστικισμό και τον διέστρεψε... τελος πάντων, μεγάλο κεφάλαιο...
γεννητούρια έχω πάντα μετά τα σχόλιά σου... σ'ευχαριστώ!
Να ζήσουμε Αλεξ... και το περιεχόμενο του βίου να μας ταιριάζει, να μας αξίζει, να καταφάσκει τον Ανθρωπο... να σαι καλά...
εκτός αν αλλοίωση θεωρήσουμε την περίφημη πατερική... την έξοδο στο αλλιώς δηλαδή που υποστασιάζεται από τη σχέση, όχι δηλαδή ως συνυπαρξη αλλά ως διύπαρξη Βενετία... καλησπέρα...
Δημοσίευση σχολίου