Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο εξερευνητή; Τι τον σπρώχνει να φύγει; Να μακρυνθεί, να χαθεί;
Συζητούσαν για ώρες. Ήταν φίλοι, κάτι περισσότερο… πολλά χρόνια τώρα. Ο
ένας έβρισκε ανάπαυση στο στοχασμό του άλλου. Χρειάζονταν μόνο λίγα
λεπτά κάθε φορά για να αισθανθούν αυτό το πρωτογενές ρίγος της μεγάλης
φιλίας, της βαθιάς αγάπης που πολύ σπάνια ευλογεί τους ανθρώπους. Κι
είχαν πάντοτε ερωτήματα ανήσυχα όταν αντάμωναν. Και μια γλυκύτητα
ειρήνης όταν χώριζαν.
Τα ερωτήματα δεν τίθονταν για να απαντηθούν. Δεν έχουν αυτό το λόγο
ύπαρξης ποτέ τα ερωτήματα. Τα σημαντικά και μεγάλα ερωτήματα τίθενται
για να τα ψελλίσεις, να τα ακούσεις, να γευτείς το μέγεθός τους… να
πάρουν τις διαστάσεις τους αφού εκφωνηθούν, να καταλάβουν το ζωτικό τους
χώρο… κάποτε, μερικά από αυτά θα απαντηθούν, ίσως ελάχιστα, ίσως
κανένα…
Τι είναι αυτό που δεν βρίσκει καταφυγή στο τώρα, στο εδώ και αναζητά πάντα έναν άλλο χώρο, έναν άλλο τρόπο, έναν άλλο κόσμο;
Η σπουδαιότητα της φιλίας δεν είναι μονάχα η συγκλονιστική αίσθηση πως
δεν είσαι, έστω για λίγο, έστω και σε κάποιο βαθμό μόνος… είναι πως
έχεις μια γέφυρα επικοινωνίας και μια τράπεζα κοινωνίας με μια ψυχή που
μπορεί να πάλλεται σε συνήχηση με τη δική σου… τούτο και μόνο αρκεί για
να σιγήσει τους φοβερούς δαίμονες που θορυβούν μέσα σου, τούτο και μόνο
αρκεί κάποιες φορές για να αισθανθείς την ίδια τη ζωή και το αρχαιώνιο ρίγος της.
Τι νοηματοδοτεί το βίο αν όχι η ίδια η διακινδύνευσή του; Να
συσσωρεύεις διαρκώς και να στερεώνεις οικοδομήματα του ψεύδους… το ένα
πάνω στο άλλο… το ένα πιο σαθρό από το άλλο… δεν μπορεί να είναι αυτό…
τι αξιοδοτεί το βίο αν όχι ο κρυφός πόθος να τον ακυρώσεις; Να τον
εκτοξεύσεις σε μια άλλη διάσταση; Να τον πυροδοτήσεις με το δικό σου,
ολόδικό σου πυρ και να τον αναλώσεις;
Περνούσαν τα χρόνια, μεγάλωναν, άλλαζαν όμως όσα τους έδεναν βάθαιναν
και αποκτούσαν μια ποιότητα παράξενη και εντελώς καινούργια. Δεν έρχεται
η φθορά ποτέ όταν ανάμεσα σε δυο ανθρώπους δεν έχει υπάρξει η συντριβή
της απογοήτευσης, η ήττα της προδοσίας, η περιπέτεια της εγκατάλειψης.
Δεν θα νικήσει η φθορά όταν ανάμεσα σε δυο ανθρώπους δεν έχει
εκμαυλιστεί η ιερότητα του βλέμματος, δεν έχει δηωθεί το άβατο της
εμπιστοσύνης, δεν έχει απαλλοτριωθεί το πιο μυστικό δωμάτιο της σιωπής…
δυο άνθρωποι που μοιράστηκαν τις φωνές του κόσμου και επιβίωσαν έχουν
καλές ελπίδες να περπατούν μαζί για χρόνια. Δυο άνθρωποι που μοιράστηκαν
τη τρομερή σιωπή της ύπαρξης και δεν δείλιασαν, δεν έφυγαν, δεν
λιποτάκτησαν… θα είναι μαζί για πάντα…
Τι κάνει το βήμα μας τόσο βαρύ, τόσο αβέβαιο; Αν το νόμισμα για να
πληρωθεί τούτη η αγωνία ήταν ένα σύμπαν, θα στο προσέφερα ευχαρίστως
αδελφέ μου… ίσως να μην το έχω κι όμως, επειδή ακριβώς είσαι κοντά μου,
το διεκδικώ…
Σκέψου μονάχα, κάθε φορά που ανταμώνουμε, το σύμπαν αυτό αλλάζει…
με έναν περίεργο, όμορφο, μουσικό τρόπο… για λίγο, για λίγο έστω, εμείς
είμαστε οι πρωτουργοί τούτης της κοσμογένεσης… για πολύ λίγο έστω, το
χώμα θα το πλάσουμε στα δικά μας χέρια… κι αν όταν χωρίσουμε ο πύργος
χαλάσει και διαλυθεί, όσα βιώσαμε έγραψαν στη ψυχή μας.
Και δεν χάνονται.
Αφού σου μιλώ ακόμα και το ρίγος σπάει τούτες τις συλλαβές… όχι, δεν χάνονται…
Unfinished symphony
Ben Goossens
