Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018

Ετοιμάζομαι...




Γενικό δοκίμιο

Αφήνω γένια για να γίνουν λευκά.
Σήμερα νηστεύω.
Σχεδόν εκπλήσσομαι με τη σκέψη του εαυτού μου στο παρελθόν.
Περπατώ κουτσαίνοντας στο δρόμο.
Κοιτάζω τα παιδιά. Μου εμφανίζονται δάκρυα.
Δεν φωνάζω κανένα. Σωπαίνω.
Γράφω κι ύστερα καταστρέφω ό,τι γράφω.
Είμαι το κενό που καταλαμβάνω.
Ετοιμάζομαι.


Χουάν Βιθέντε Πικέρας(Οι τόποι είναι θεοί)
Μετφ: Βιρχίνια Λόπεθ Ρέθια

Αναδημ. από περ. «νέα ευθύνη», τ.12, Ιούλ-Αύγ. 2012

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2018

Δεν σε ρημάζει η χυδαιότητα… γιατί κρύφτηκες καλά…



Τίποτα δεν συγχωρεί λιγότερο το Μέγα Τραύμα ή αλλιώς το Στόμα από τη θρασύτητα του Ρίγους.
Να κρυφτείς στην επιβίωση σημαίνει ότι ακολουθείς τη ροή. Απλά και με το λιγότερο δυνατό κόστος.
Να κρυφτείς στη βίωση σημαίνει ότι αποφάσισες από ορατός να γίνεις αόρατος. Από ψηλαφητός απρόσιτος. Κι από ον ευθύνης υπηρέτης της βλάσφημης μέριμνας.
Έχεις το όργανο αλλά δεν ακούς τη μουσική σου.
Έχεις τους οφθαλμούς αλλά είσαι τυφλός.

Να κρυφτείς στο Ρίγος… τούτο δεν έγινε ποτέ ούτε πρόκειται να γίνει. Γιατί Ρίγος δίχως ύβρη δεν νοείται. Κι έτσι είσαι εκτεθειμένος, ευάλωτος και διαθέσιμος. Ρίγος σημαίνει πως αποφάσισες να ορθώσεις το ανάστημά σου στην Ανάγκη κι έγινες αναλώσιμος, διαθέσιμος, μεθεκτός.
Σου ανατέθηκε η αποστολή να αθανατίσεις το πέρασμά σου στο Βασίλειο της Ύλης κι εσύ την αρνήθηκες.
Ρίγος σημαίνει πως είσαι θρασύς και αμετανόητος.
Ρίγος σημαίνει πως οφείλεις το μέγιστο τίποτε στον εαυτό σου κι είσαι αποφασισμένος να μαχηθείς γι αυτό.
Με όποιο κόστος.

Να κρυφτείς στο Ρίγος σημαίνει πως το Αχανές σε επέλεξε για να φωτίσει τα ίχνη του ανθρώπου στο κενό…
Περπατάς και ακούς το βήμα σου.
Μιλάς και έχει ομορφιά η φωνή σου.
Αγγίζεις και όλα μορφοποιούνται.
Ανασαίνεις και κατανοείς τις συλλαβές της διαπνοής του είναι σου.

Δεν σε έριξαν, εσύ βούτηξες.
Δεν σε απόθεσαν, εσύ τόλμησες την αυτονόμηση.
Δεν σε πρόδωσαν… εσύ λησμόνησες…

Δεν σε ρημάζει η χυδαιότητα… γιατί κρύφτηκες καλά…

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2018

Το πατρώνυμο του Αυγούστου




Σε εποχές ήσυχες
εσύ ανήσυχος

ραντισμένος από έναν αλήτη ήλιο
αυγουστιάτικο
να υποδέχεσαι τις ώρες
με τη μεγαλοπρέπεια του θανάτου
και τις στιγμές
με την αγιοσύνη της ζωής

σε εποχές ύποπτες
εσύ ανύποπτος

φυλακισμένος στο σώμα
ονειρεύεσαι
τη χώρα εκείνη της άχρονης σιωπής
τη μέρα εκείνη της ραστώνης
στον καθημέριο Αρμαγεδδώνα

το πρώτο βλέμμα
το ύστατο χαμόγελο

σε εποχές φλύαρες
εσύ σιγηλός

φέρνεις στα χέρια φρούτα
και καλοκαίρια στα χείλη
και έχεις αθανατίσει τον αέρα που αναπνέεις
και δεν λυγίζεις
στη σκέψη της αιφνίδιας αρπαγής…

σε εποχές φόβου

άφοβος εσύ… 




August

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2018

Αίσακος


Περνάγαμε το κλαδί της μυρτιάς
από τον ένα σύντροφο στον άλλο
τούτος ο νεκρόδειπνος
έχει το μεγαλείο της σιωπής
και της σιγής το φως
Ο ήρωας που κείται στο βελούδο της γης
μας περιμένει…

Περνάγαμε το πένθιμο κλαδί
από χέρι σε χέρι
λέγαμε δυο κουβέντες κι ύστερα δάκρυα
υμνούσαμε το Μέγα Σχίσμα
που τους θνητούς ποτέ δεν λησμονεί
αλλά και τον αιώνιο παλμό της δρόσινης ζωής
που δραπετεύει από τα Τάρταρα
και μας ποτίζει
για λίγο έστω
με συλλαβές βροχής

Το κλαδί έμεινε κάποτε μονάχο
ορφανό από ψελλίσματα ανθρώπων
που στέκουν τώρα βουβοί
δίπλα στο σιωπηλό πολεμιστή

Έρχεται η αυγή αδελφέ μου
και μεθυσμένους θα μας βρει
να ξέρεις
όχι από πόνο
αλλά από δριμιά κατάφαση Έρωτα
και δάφοινη φωτιά ψυχής

να ορμήξουμε εκεί
που το αιώνιο σε παίρνει απ’το στήθος

και σε αθανατίζει…