Κοπτήρες
Εσύ σακάτη
γέρο εσύ…
γείρε ν’ακούσεις
το παφλασμό του αρχαίου
αρχειοθετήθηκε για σένα
από το αβυσσαλέο σκότος
κι είχε στοργικά σκεπάσει τη δολιότητά του
το Ον εκείνο
που φοβάσαι να ονειρευτείς…
δόντια
κοπτήρες φονικούς
έχει φυτέψει στο κορμί σου
ψάξε
έχεις δυο μάτια αναδευτήρες
έχεις δυο πόδια ξύλινα
έχεις δυο χέρια πρησμένα υποσχέσεις
και ανασαίνεις το ρόγχο της αποδρομής…
Ο άνθρωπος μπροστά στο θεόρατο τοίχο…
Δεν γύρισε το βλέμμα
Δεν άπλωσε τα χέρια
Δεν έκανε τον παραμικρό μορφασμό
Είχε στυλώσει το βλέμμα του στην απόλυτα –αφύσικα- επίπεδη και γυαλιστερή επιφάνεια που ορθωνόταν μπροστά του… άπειρη σε πλάτος, άπειρη σε ύψος…
Το σώμα του ευθυτενές
Τα χέρια κολλημένα στα πόδια
Η μύτη του σε απόσταση χιλιοστών από την παράξενη αυτή όρθια επιπεδότητα…
Εδώ καλούμαι να σκεφτώ
Είπε
Εδώ καλούμαι να σταθώ…
Θα απαλλοτριώσω το χρόνο
Είπε
Και ό,τι απορρίψω ως περίττωμα
Θα είναι η βεβαιότητά μου
Πως είμαι ζωντανός
… ψάξε λεπρέ
τους σάπιους σου κοπτήρες
ψάξε τρελέ
έρχεται Εκείνο
που δεν αντέχεται η μορφή Του
έρχεται Αυτό
που δεν μετριέται στο τώρα
έρχεται όμως
και είναι αληθινό…
Δεν εμπιστεύομαι το χτύπο της καρδιάς μου
Δεν εμπιστεύομαι το βουητό στ’αυτιά μου
Δεν υπάρχω ως προς εμένα
Θέλω να υπάρχω απλά
Σα να μην έχει αυτό καμιά επίδραση στο μυαλό μου…
Χάνομαι;
...γείρε να νιώσεις
το αγριεμένο αίμα σου
θέλει να σε σκοτώσει
θέλει να σε φορτώσει ενοχές ζωής
κι έτσι
ανυποψίαστο
πως βρήκες το παιδί του ανθρώπου
και το φιλοξενείς γλυκά
στο νησί της Μέδουσας
θα σε μαχαιρώσει
και θα σκορπίσει όλες σου τις πρόστυχες ματιές
στον ωκεανό της Αφροδίτης…
Είμαι άραγε πραγματικά όρθιος;
Αν με δει κανείς διαφορετικά ίσως να μην είμαι
Ίσως απλά να έχω την ψευδαίσθηση της βαρύτητας
Τα πόδια μου μεταφέρουν το φορτίο μου στο χώμα
Το κεφάλι μου δεν πρήζεται από το αίμα
Αυτό με βεβαιώνει άραγε πως είμαι όρθιος;
Τρελαίνομαι;
Ο τοίχος είναι νεκρός
Εγώ είμαι ζωντανός
Τι άποψη άραγε να έχει επ’αυτού… ο τοίχος;
Θέλω να ξεσπάσω σε τρανταχτά γέλια
Είμαι μια κουκίδα
Μπροστά σε ένα απλωμένο επίπεδο σεντόνι
Που ξεφύτρωσε μπροστά μου από το πουθενά
Και αναρωτιέμαι…
Αν σκέφτεται…
Θέλω να πεθάνω από τα γέλια
Ίσως αυτός ο ήχος
Αυτή η δόνηση
Να τον ευαισθητοποιήσει
Και να με αφήσει να περάσω… από μέσα του…
Θέλω να διπλωθώ από τα γέλια
Είμαι σίγουρος
Είμαι σίγουρος…
Μετά από αυτό το καταραμένο πράγμα
Ακολουθούν κι άλλα…
Αμέτρητα
Αμέτρητα
Αναρίθμητα!!!
Θέλω να γεμίσω το σύμπαν από τα γέλια μου!!
… ήσουν αιδοίο
κι έγινες φαλλός
επηρμένε!
δεν σε φοβίζει το Ον
ούτε η σκιά σου
εκτάθηκες στο επίπεδο
πάνω
και κάτω
δεξιά
και αριστερά
τα χρονοκύτταρά σου
των πνευμόνων οι κυψέλες σου
έγιναν ένα με το ένα
έγιναν τίποτα στο τίποτα
χαμογελάς;
δεν σε βλέπω
πονάς;
δεν είχες το δικαίωμα…
αρνήθηκες την άρνησή σου;
κάνε με υπερήφανο!
Αν δεν υπάρχεις
πώς να σε πιω ξανά;
Μαρ2010
10 σχόλια:
Νημερτή,τι να πω...Πάντα με αφήνεις με το στόμα ανοιχτό.Πραγματικά σε διαβάζω και ντρέπομαι που λέω πως γράφω μερικά στιχάκια...Χίλια μπράβο!
Χίλια μπράβο και απο μένα
και εγω το ιδιο nimerti
σε διαβάζω και ντρέπομαι οπως και η Καρμα .............
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Συγκλονιστικος εσωτερικος διαλογος Νημερτη.Και ερεθιστικος με εναν περιεργο τροπο.Aυθεντικα ορμητικος και αν μου επιτρεπεις,κτηνωδης οσο χρειαζεται.Θα θελα κι αλλο :)
"Νημερτή!!!" σου φωνάζω
"Εποίησες την Ποίηση
με το αγριεμένο αίμα σου-!-
Σε κολυμπώ! Υποψιασμένα για δονήσεις μυστικές, με τρανταχτά γέλια - μια κουκίδα που είμαι στο σύμπαν σου..."
Νημερτή, σε βλέπω, με ψυχή!!!
Σε φιλώ, αγαπημένε μου!!!
Πολυ ομορφη και δυνατη δοκιμασια Νημερτη. Το υποκειμενικο δοκιμαζεται στο αντικειμενικο, κι οταν αντεχει δεν υπαρχει καμια δυναμη να το καταργησει.
Καλως σε βρηκα, αν και σε διαβαζω αρκετο καιρο.
Σήμερα διάβασα όλα τα παιδια σου με μιας ....
Μα διαβάζω και ξαναδιαβάζω και λόγια που να αποτυπώνονται στο χαρτί δε βρίσκω για τούτο...
Απλά θα γίνω ένα με το ένα και τίποτα στο τίποτα....
Να έχεις μια όμορφη μέρα Νημερτή....
"το Ον εκείνο
που φοβάσαι να ονειρευτείς…" σε κομματιάζει κι εσύ κοιτάς με απάθεια, η σκέψη αδρανεί, φοβάται κι αυτή στη θέα της Μορφής Του!
κι άξαφνα αρχίζεις να γελάς, με γέλια τρανταχτά στην αρχή, σπαρακτικά μετά, ..., γελάς μέχρι δακρύων! και τα δάκρυα ποταμός γίνονται για να τον πιεις, για να πιεις την προδομένη σου υπόσταση που την είχες παραγκωνίσει τόσο καιρό, για να πιεις το ξεχασμένο σου εγώ που μασκαρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια σε τοίχο για να μη μπορείς να γελάς μαζί του,
μα τώρα.. γελάς μέχρι δακρύων!!!
θύμα και θύτης την ίδια στιγμή των αποκαλύψεων..
Νημερτή, αυτό που διάβασα θα ήταν προσβολή για την ποίηση να του προσδώσω κάποιον συνηθισμένο χαρακτηρισμό!
προτιμώ να το πιω αργά αργά για να ξανανιώσω τη γεύση του
Καλή σου μέρα
Κάρμα μου καλημέρα... παρότι διακρίνω έναν τόνο υπερβολής, σ'ευχαριστώ...
Δημήτρη, αδελφέ του Ρόδου, η αιδώς ήταν αξονικό στοιχείο του ελληνικού στοχασμού και το γνωρίζεις πιστεύω... η αιδώς που ισορροπούσε την ύβρη... στον σημερινό ΄νεοελληνικό΄ πολιτισμό αιδώς δεν υφίσταται... το ότι 'ντρέπεσαι' λοιπόν το εκλαμβάνω ως μια τρυφερή φιλοφρόνηση για την οποία σ'ευχαριστώ... μόνο οι ακομπλεξάριστοι και σπουδαίοι ντρέπονται... να σαι καλά!
Ηχε καλημέρα... είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που έγραψες για τη διαλεκτική υποκειμενικού και αντικειμενικού... προς μελέτην... επισκέφθηκα σήμερα το ιστολόγιό σου και, ομολογώ, δεν ήθελα να φύγω... θα το περιηγηθώ και στις παλαιές σου αναρτήσεις... ευχαριστώ πολύ για τη σκέψη σου...
Συν τοις άλλοις... έγραψα ό,τι άντεχα... με όση 'σκληρότητα' άντεχα... κι αυτοί οι εσωτερικοί διάλογοι που βρίσκουν ανταπόκριση είναι για μένα μια αποκάλυψη! μια ενδιαφέρουσα Δευτέρα θα σου ευχηθώ...
Ευαγγελία μου, πυρφόρα ψυχή και γραφίδα... το νιώθω πως με καταλαβαίνεις...
και πως με βλέπεις με τα μάτια της ψυχής σου...
σε φιλώ κι εγώ!!!
Νερένια μου, αυτά τα ιστολόγια αποκτούν αξία και δικαιώνουν, ας το θέσω έτσι, την ύπαρξή τους γιατί αξιόλογοι άνθρωποι όπως εσύ, τα επισκέπτονται, τα τιμούν με την προσοχή τους, με την εσωτερική τους διάθεση... ένα μεγάλο και ειλικρινές ευχαριστώ...
Σιλένα, θύμα και θύτης...
με ερέθισε αυτό σου το σχόλιο και δεν ξέρω αν μπορεί να είναι διαφορετικά...
αν μπορεί τελικά ο θύτης να είναι οποιοσδήποτε έξω από μας...
αν μπορεί το θύμα να είναι άλλο από εμάς...
σε μια συνεχή διαλεκτική, όπως σημείωσε και ο Ηχος...
τελικά, η διαλεκτική έχει σε όλα τα επίπεδα την εφαρμογή της... μονάχα που ο νους, καμιά φορά, για λόγους διαχείρισης τα τακτοποιεί διαφορετικά...
πολλά φιλιά!!!
Δημοσίευση σχολίου