Το μαύρο κορδόνι
Έγινε λευκό σχοινί
Με τύλιξε γύρω απ’το λαιμό
Και στον επιθανάτιο ρόγχο
Είδα τον κόσμο
Όπως αληθινά είναι
Είδα χέρια αποσαρκωμένα
Αιδοία και πέη ματωμένα
Είδα αρρώστους λερωμένους με ζωή
Και υγιείς πρησμένους
απ'το σφρίγος του θανάτου
Είδα παιδιά σκελετωμένα
Και υπέρβαρους φιλάνθρωπους
Να στάζουν λίπος και δάνειο οίκτο
Είδα ανθρώπους λουσμένους στο φως του έρωτα
Και είδα πως τούτο το φως
Ήταν γεμάτο φλύκταινες και πύο
Το μαύρο περιλαίμιο
Έγινε άσπρη λαιμαριά
Με τύλιξε ακόμη πιο σφιχτά
Καθώς ακόμη όλα δεν τα είδα
Γέροντες είδα που εκπόρνευαν τη σοφία τους
Και νέους που εκπόρνευαν το σώμα τους
Είδα χαμαιλέοντες με μορφή ανθρώπου
Και αγνούς σακάτηδες που σέρνονταν κοντά μου
Κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά
Να ξεπουλιούνται για μια κίβδηλη ζωή
Και αγόρια που λάτρεψε ο ήλιος
Να σκάβουν το σκοτάδι
Με τα ωραία τους δάχτυλα
Μάτια βγαλμένα
είδα
Από τυφλούς
Που σιχάθηκαν να βλέπουν
Και σαν τον Ωριγένη
Ευνούχους που λάτρεψαν
Την αναπηρία τους
[Πονούσα]
Και η μαύρη ζώνη
[Σχιζόταν η καρδιά μου]
Έγινε λευκή φωτιά
Και λίγο πριν με αναλώσει ηδονικά
Είδα κι εμένα
Να περιφέρομαι
Σα να μην συμβαίνει τίποτα
Ανάμεσά τους…
Σεπ 2009
5 σχόλια:
Διάβασα,
το μαύρο κορδόνι
το μαύρο περιλαίμιο
η μαύρη ζώνη
κι εσύ, σαν αδιάφορα κυκλοφορείς
στο χυδαίο, στην παραφροσύνη, καλύτερα τυφλός...όμως βλέπεις και μπορείς, προλαβαίνεις δηλαδή, με το μαύρο λουρί, ν' αρχίσεις το ξεσκάρτεμα..
Με αγάπη, Νημερτή μου!!!
Στα μπουτια της εδεσε δυο λαστιχα λεπτα και την καθησε πανω στο μακρυ του μαυρο κορδονι.Μια τραβουσε το κορδονι ,μια τραβουσε τα λαστιχα.Οργασμος διχως τελος,κοκκινιλες με νοημα.Σαν γατι εγλυψε στο τελος τα βασανιστικα σημαδακια που της προκαλεσε με φιλακια δαγκωτα,μικρες μικρες δροσουλες πανω στις καυτες πληγες και την καθησε στα γονατα του.Εχωσε το κεφαλι του αναμεσα στα στηθια της και τελειωσε μεσα της οτι ειχε αρχισει απ'εξω.Επειτα φαγανε δυο μηλα.
Με αφορμη τον υπεροχο λογο σου,εκανα αναδρομη στον φετινο Φλεβαρη μου και βρηκα μια παλια μου αναρτηση.Δικια σου!
Χαίρομαι που πεθαίνουμε όντας ΖΩΝΤΑΝΟΙ, Νημερτή...
και δε σκάβουμε από πριν το μνήμα του τυφλού που δεν αγγίζει αλήθειες....
Φιλί.... ζωντανό που παλλεται..
Η ψυχή δε δένεται ούτε με μαύρο, ούτε, με λευκο. Δένεται όμως με στίχους. Και δεν μπορω να μη ρωτήσω! Τί χρώμα έχουν οι στίχοι σου;
...που στο τέλος έγινε λευκή φωτιά Πυρφόρα μου... θυμήθηκα την ιστορία εκείνου που μετά από πολλά χρόνια βρήκε το φως του, στην αρχή έκανε σα μικρό παιδί, έβλεπε τα δέντρα, τον ουρανό και τη θάλασσα και σιγά σιγά άρχισε να θλίβεται με όλα τα άλλα που έβλεπε... μετά από δυο χρόνια αυτοκτόνησε... επειδή η ευχή του έγινε κατάρα... να βλέπει...
το μαύρο κορδόνι... το αμείλικτο του να βλέπεις...
καλησπέρα με την αγάπη μου Ευαγγελία μου...
απολαυστικό το μικρό αυτό... δείπνο σου Διόνη... σ'ευχαριστώ που μου το δώρισες στη Περιοχή Μ...
πεθαίνουμε ζωντανοί έγραψες Κάκια μου... μήπως υπό μία ανάστροφη έννοια όπως ο Λάζαρος [διότι εκείνος πέθανε αγνοώντας ότι ετοιμαζόταν η ανάστασή του];
γιατί αν πεθαίνουμε κάθε μέρα ασυνείδητοι ας το αντιληφθούμε τουλάχιστον... οι επαναλαμβανόμενοι θάνατοι της συνείδησης στο τέλος οδηγούν και στο υπαρκτικό τέλος... κι εκεί Λάζαροι να επιστρέφουν δεν υπάρχουν...
πήγα κάπου αλλού τώρα αλλά... εσύ φταις με τις παρατηρήσεις σου!!
ωραίο το παλλόμενο φιλί...
Δεν γνωρίζω ακόμα τι είναι η ψυχή Γουίκα και συνεπώς δεν γνωρίζω αν δένεται ή όχι... ίσως και να δένεται... μπορείς εσύ να δογματίσεις επ'αυτού; υποψίες, θεωρίες και βερμπαλισμοί... ή να μιλήσουμε πάλι ποιητικά; όσο για το χρώμα των στίχων μου... εσύ διαβάζεις, εσύ βάλε και το χρώμα... μα, τι ερωτήσεις είναι αυτές;
Δημοσίευση σχολίου