Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014



Ύε - Κύε!

Έχεις άλλο βλέμμα για μας;
Άλλο τοπίο
Έχεις για τις ανάσες μας;
Για τις πόρνες ελπίδες μας
Έχεις άλλο ψέμα;

Στο δαίμονα όσα 
Με στιγμάτισαν για προδότη

Κίβδηλη πίστη
Ήταν το μαύρο αίμα
Που λέρωσε την άσφαλτο
Βρέξε λοιπόν
Και πλύνε όσα γέννησε
Η σάπια
Σιχαμένη γενιά σου!

Εγώ – ταυτός
Ψέλλισες;
Αποκλείεται
Γιατί φωνή έχεις
Τη δική μου…

Δεκ 2009

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Τι ανιαρό -να είσαι- ο Κάποιος!




Ποιος είσ'εσύ; Εγώ ο Κανένας!
Είσαι και συ μήπως - Κανένας;
Μα τότε είμαστε ζευγάρι ταιριαστό!
Μιλιά! Μας αναγγείλαν στο λεπτό!

Τι ανιαρό -να είσαι- ο Κάποιος!
Και σαν Βατράχι -τον Ιούνη- λαϊκό
Να λες το όνομά σου ακαταπαύστως-
και να θαυμάζει όλου του Βούρκου το κοινό!


Έμιλυ Ντίκινσον, Ποιήματα
eκδ. γιαλός (Μτφ: Μαρία Δαμόλη)

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014



Μέσα μου είσαι πάντα εκείνο το κορίτσι
Που γνώρισα πλάι στον έφηβο σχίνο
Κείνο το περίεργο γέλιο σου
Που αιχμαλώτιζε ως και το χρόνο
Κείνο το άδολο άγγιγμά σου

Μέσα μου είσαι πάντα ένα απρόσιτο ναι
Κι ένα διάπυρο όχι
Δίπλα σε κείνο το μικρό μαστιχόδεντρο
Που μοσχοβόλαγε όταν του μιλούσες
Στη παραλία που πρωτόδαμε την αυγή ενός νέου κόσμου
Που ποτέ δεν ανέτειλε
Κι εκείνος ο ανήλικος σχίνος
Δάκρυζε κάθε φορά και πιο γοερά
Καθώς τον πλήγωνε η απληστία των ανθρώπων
Και γιατρευόταν μονάχα όταν τον άγγιζες εσύ

Μέσα μου είσαι πάντα ένας ήλιος νικηφόρος
Ένα δροσερό σεντόνι
Στον μεσημεριάτικο καύσωνα της Οφιούσας
Κείνο το καλοκαίρι που δεν το διαδέχθηκε ποτέ
Κανείς χειμώνας
Γιατί δεν το επιτρέψαμε εμείς
Έφυγες βέβαια
Καθώς το όφειλες στην ειμαρμένη
Στη Δύναμη και στην Ανάγκη
Ναι, τώρα το ενστερνίζομαι
Αλήθεια στο λέω

Το σχιναράκι στέκει μόνο
Και κλαίει πάντα όταν το πληγώνουν
Κι όσο κι αν το αγγίζω εγώ
δεν λέει να συνέλθει
σε κάποιο άλλο σύμπαν μοσχοβολάει
ένας άλλος καρπός της Αρχαίας Μάνας
κι έχει ένας άλλος χρονομέτρης τα σταθμά σου
και ο Θεός λυπάται τον κόσμο
και δεν τον αφανίζει


Μάης 2009


Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

τὸ ἅλας τῆς γῆς



Υμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων…
(Η επί του Όρους Ομιλία, Ματθ. 5-13)


Η
 μυητική διδασκαλία επιφυλάσσει πάντοτε εκπλήξεις… πάντοτε… θυμάμαι ήταν η εποχή της περίφημης ‘κάθαρσης’, κάπου εκεί στο ‘βρόμικο ‘89’… ολόκληρη η Ελλάδα συνταρασσόταν από τα όσα τρομερά και ευτράπελα μαζί γίνονταν τότε… όσοι τα έζησαν και τα θυμούνται σίγουρα μειδιούν αυτή τη στιγμή… ένα ανοιξιάτικο απόγευμα ήταν, σε κάποια καφετέρια στην Κυψέλη… μια συντροφιά φίλων και μαζί μας ήταν ένας παλιός αδελφός και αγαπημένος δάσκαλος μαζί…. συζητούσαμε… λογομαχούσαμε μάλλον… Οι πολιτικές συζητήσεις ως γνωστόν εξάπτουν τα πάθη και ιδιαίτερα στους λαούς της Μεσογείου. Οι απόψεις έδιναν κι έπαιρναν, ανταλλάσσονταν επιχειρήματα που απλώνονταν σε όλη τη βεντάλια των συναισθημάτων και των σκέψεων… από τα πλέον ψύχραιμα και ήπια έως εκείνα της ριζικής ανατροπής, της αλλαγής όλων, της απόλυτης κάθαρσης… να καούν όλα και στη θέση τους…
Ο παλιός αδελφός καθόταν σιωπηλός και μας κοιτούσε με ενδιαφέρον και τρυφερότητα θα έλεγα. Ήμασταν ένα πολύβουο μελίσσι νέων κι εκείνος κάπου στα 50 του πια μπορούσε να έχει την απαιτούμενη ‘απόσταση ελέγχου’. Άκουγε προσεκτικά αλλά δεν μιλούσε.
Κάποια στιγμή, ένας από εμάς τον ρώτησε: «Κι εσύ Κ… δεν θα μας πεις την άποψή σου; Τι πιστεύεις; Τι πρέπει να γίνει;»
Όλοι σιώπησαν αμέσως και περίμεναν με ενδιαφέρον τον μεγαλύτερό μας σε ηλικία και αρχαιότερο στην ατραπό να πει κάτι.
«Θυμάσαι στην επί του Όρους ομιλία Γ…; θυμάσαι που κάποια στιγμή ο Ιησούς τους λέει: Εσείς είστε το αλάτι της γης…»
Ο Γ… γύρισε και με κοίταξε απορημένος. Ξέρω τι σκέφτηκε… ‘κάποια παγίδα υπάρχει εδώ’.
«Ναι, το θυμάμαι», απάντησε ήρεμα εκείνος.
«Και συνεχίζει ο Ιησούς… Αν όμως το αλάτι αλλοιωθεί (αξίζει να σημειώσουμε ότι οι Προτεστάντες το έχουν μεταφράσει tasteless), με τι θα ξαναγίνει αλμυρό; Σε τίποτα δεν αξίζει πια παρά μόνο, αφού πεταχτεί έξω, να καταπατιέται από τους ανθρώπους… Αυτή είναι μια καλή μετάφραση νομίζω… το θυμάστε όλοι;», ρώτησε κοιτάζοντάς μας τώρα έναν έναν.
«Ωχ!», είπε μια φίλη που καθόταν δίπλα μου όσο πιο σιγανά για να μην ακουστεί. «Ξέρω ποια είναι η επόμενη ερώτηση».
«Γιατί άραγε τους λέει ότι είναι ‘το άλας της γης’;», ρώτησε όλους μας και η σιωπή έγινε ακόμα βαθύτερη.
«Τό’ξερα», είπε η φίλη και φρόντισε να συρρικνωθεί στην καρέκλα της μπας και γίνει… αόρατη, ανεπιτυχώς βέβαια.
«Σκεφτείτε διαφορετικά… μην ξεχνάτε τις μυητικές ορίζουσες που πάντα μας ενδιαφέρουν… χωρίς αυτές δεν έχουμε παρά το επιμέρους όχι το ουσιώδες…», είπε και ενθάρρυνε όλους να μιλήσουν ελεύθερα.
Ακούστηκαν διάφορες απόψεις αλλά καμιά δεν ικανοποίησε τον αδελφό μας. Τελικά αποφάσισα να δώσω κι εγώ τη δική μου.
«Γιατί το αλάτι και το κρύο νερό είναι απαραίτητα για να καθαρίσουν το αίμα», του είπα ξαφνικά και τον είδα να σμίγει τα φρύδια του. Και μετά να χαμογελάει πλατιά. Οι υπόλοιποι γύρω μου είχαν μείνει σκεφτικοί και βουβοί.
«Το αίμα;», ρώτησε αμέσως απευθυνόμενος πια μόνον σε μένα. «Ποιο αίμα;»
«Το βρόμικο αίμα»
«Δηλαδή;»
«Το αίμα του πρώτου φονικού… του Κάιν στον Άβελ… τελικά το αίμα όλων των φόνων, των πολέμων…»
Ο δάσκαλος άρχισε να γελάει δυνατά… με την καρδιά του.
«Συνέχισε αδελφέ μου…»
«Το άλας της γης είναι στην ουσία η νέα ανθρωπότητα, οι καινούργιοι άνθρωποι, οι ανακαινισμένοι, οι ‘καθαροί’… αυτοί που θα χρησιμοποιήσει ο Κύριος για να καθαρίσει τη βρομιά του παλαιού κόσμου…», συνέχισα με ένταση. «Και όσο θα παραμένει αμόλυντο θα μπορεί να ξεπλένει το αίμα… αν όμως μολυνθεί ή αλλοιωθεί είναι άχρηστο και το παλαιό θα απορροφήσει το νέο και το έργο του Θεού ακυρώνεται…»
Η φίλη δίπλα μου με κοιτούσε έκπληκτη.
«Αμόλυντο…», ψιθύρισε σχεδόν.
«Και γιατί νερό και άλας;», συνέχισε αμείλικτος ο δάσκαλος.
Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα.
«Χυμικός γάμος!... Ρόζενκρόιτς!», φώναξα ξαφνικά.
«Αλχημεία!, συμπλήρωσε ένας φίλος από τη συντροφιά. Οι παλμοί είχαν ανέβει.
«Γη-ψυχή-πνεύμα… άλας–θείο–υδράργυρος… αλλά σε προγενέστερες παραδόσεις, της εποχής του Ιησού, πνεύμα-άνθρωπος, ψυχή–νερό και άλας το πυκνό αιθερικό… ή το πράνα… ύλη…σάρκα…», συνέχισε ο φίλος.
«Τριάδες… παντού τριάδες…» μονολόγησα δυνατά.
«Στην ουσία δηλαδή ο Ιησούς μιλούσε…», τόλμησε να ψελλίσει η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου.
«Μην διστάζεις», της είπα. «Για την Φιλοσοφική Λίθο… σε πνευματικό επίπεδο βέβαια…»
Για πολύ λίγο έπεσε μια κουβέρτα σιωπής που ήταν γεμάτη ένταση, ηλεκτρισμό και πυρετικές σκέψεις.
«Ναι», είπε κάποια στιγμή πάλι εκείνη, «και όλο αυτό πώς δένει με όσα συζητούσαμε πριν;»
«Για κάθαρση δεν συζητούσατε;», ρώτησε ο παλαιός αδελφός μας. Και συνέχισε. «Και το ερώτημα είναι φίλοι μου… ποιοι; Ποιοι είναι αυτοί που θα καθαρίσουν όλο αυτό το αίμα ολόγυρά μας; Ποιοι θα είναι εκείνοι που θα αποτελέσουν το άλας πλέον; Καταλάβατε τώρα γιατί οι μυημένοι όλων των εποχών δρούσαν σε αδελφότητες μυστικές και προστάτευαν την ταυτότητά τους, τις ιερές διδασκαλίες και το μαγικό έργο;»
«Για να μην αλλοιωθεί το άλας;», ρώτησε ένας από την συντροφιά.
«Και να μην απορροφήσει το παλαιό το νέο…», συμπλήρωσε ένας ακόμη.
Ειπώθηκαν κι άλλα… πολλά… Ήταν μια από τις βραδιές εκείνες που όλοι αποχαιρετιστήκαμε γεμάτοι δυνατές και γόνιμες σκέψεις. Θα τολμούσα να πω και έναν αυθεντικό ενθουσιασμό.

Το βλέμμα εργαζόταν μέσα μας…

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014



Γυρίσαμε στους δικούς μας
          ήμασταν πάντα οι άνθρωποι του γυρισμού
          φύγαμε
          με τα μάτια να κοιτάζουν πίσω…

Οι δρόμοι είχαν σκόρπια γυαλιά
πληγωθήκαμε
ματώσαμε
κάποιοι από μας
ξεψύχησαν προτού καν αντικρίσουν την αυγή
κάποιοι άλλοι
δεν πίστεψαν ποτέ
ότι υπήρχε αυγή
ήλιος
ή ουρανός πάνω απ΄τα κεφάλια τους…

τούτοι επιβίωσαν
στο καθημερινό τους θάνατο
με ρόγχο
τραγουδούσαν με αιμοπτύσεις
γελούσαν με κόκκινα δόντια
με στοχασμούς του Αδη
έσερναν το κάθε τους λεπτό
αλλά επιβίωσαν…

Γυρίσαμε λοιπόν πίσω
στους δικούς μας
          ήμασταν πάντοτε οι άνθρωποι της μισής απόφασης
          ήμασταν ποτισμένοι ήττα
          ήμασταν ξέχειλοι από όνειρα μολυσματικών φιλιών
          φύγαμε
          με την κρυφή προσδοκία
          να μην αντέξουμε όσα μας περίμεναν…

Οι πόλεις είχαν κλειστά παράθυρα
πόρτες σφαλισμένες
έγκλειστες ψυχές
βλέμματα ξένα
κάποιοι από μας έριχναν χώμα στις βιτρίνες
κάποιοι άλλοι έριχναν τις καρδιές τους
κάποιοι έγραφαν με το μαύρο αίμα
απ’τις σκισμένες φλέβες τους
‘είμαστε σαν κι εσάς’
κι έπεφταν στα κατώφλια ξέπνοοι
αλλά χαμογελαστοί…

Έτσι
κάποτε
γυρίσαμε πίσω
ρωτήσαμε για τους αγαπημένους
ρωτήσαμε για τους δικούς
ρωτήσαμε για τους ήλιους που αφήσαμε πίσω
ρωτήσαμε για τις κραυγές που έσταζαν ικεσία
και μας καλούσαν πίσω

ρωτήσαμε
αλλά δεν είχαμε πια φωνή
σάρκα δεν είχαμε
περνούσαμε μέσα από τους ανθρώπους μας
σαν φάσματα
σαν βλάσφημες σκιές

δεν μας έβλεπαν
κανείς τους δεν μας άκουγε
κανείς δεν είχε ούτε μια ρυτίδα
από φίλιο βλέμμα
ή εχθρικό έστω
κι όμως

εμείς γυρίσαμε

εδώ
που πάντοτε ήμασταν
γιατί δεν φύγαμε ποτέ…

Μαρ2010


Misty passeggiata

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

As above, so below (2014)





Για ‘διαβασμένους’ και ευρύνοες… Για τους μυημένους στους όρους των αλχημιστικών συμβόλων… Και για τους μη λιγόψυχους βέβαια…
Εξαιρετική προσπάθεια… Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος χώθηκαν αρκετά βαθιά σε συγγράμματα, μελέτες, δοκίμια… υπάρχουν ολίγα ψιλο-λαθάκια άνευ σημασίας και ουσίας… άλλωστε για σινεμά μιλάμε και για μυθοπλασία...
Και στο κινηματογραφικό κομμάτι, ένα συναρπαστικό θρίλερ για γερά στομάχια… Θα μου πεις δεν είναι χριστουγεννιάτικο…

Ποιος το είπε;







Και κάτι τελευταίο… επειδή εδώ έχουμε μια κλασική ρήση από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, η ελληνική μετάφραση (Όπως ψηλά έτσι και χαμηλά) πάει στα σκουπίδια. Σε λίγο θα έβαζαν και το γνωστό λαϊκό: Απ’τα ψηλά στα χαμηλάάάάάά / και απ’τα πολλά στα λίγαααααα…ώπα!
Όπως πάνω έτσι και κάτω είναι η ρήση και να ανοίγουν που και που κανά βιβλίο κάποιοι… δεν βλάπτει...



Κάτι… μετά το τελευταίο… η ταινία ‘σηκώνει’ ανάλυση και συζήτηση και όλα τα συναφή… μπορούμε να μιλάμε βδομάδες και μήνες καθώς αγγίζει τον άξονα και τον πυρήνα μαζί όλης της αποκρυφιστικής και εσωτερικής εργασίας (η φιλοσοφική λίθος, η εργασία σε δυο επίπεδα, εξωτερικό και εσωτερικό, το μαγικό έργο κλπ…)
Ίσως κάποια στιγμή… γιατί θέλει ενέργεια και μόχθο… και σοβαρότητα βέβαια…
Πάντως για όποιους διαβάζουν Περιοχή Μ και Νημερτή θα θυμηθούν παλιές αναρτήσεις:

http://aream-nimertis.blogspot.gr/2011/10/blog-post.html

http://aream-nimertis.blogspot.gr/2011/09/blog-post_24.html

http://aream-nimertis.blogspot.gr/2011/10/albertus-magnus.html