Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

συντριβάνι...



να αφήνεσαι στο ροϊκό αυτό μη-υπάρχειν
να σε ταξιδεύει
σιγά σιγά
αργά αργά
ως το ακροσύνορο
της κάθε έννοιας
πριν πυρακτωθεί υπέροχα
και γίνει ένα συντριβάνι
φωτιάς
και φωτός
και γαλάζιου αίματος
και σε αγκαλιάσει


για πάντα…

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Δε δέχουμαι τα σύνορα...



«… Δε δέχουμαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγουμαι! Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματερά να τη ζήσεις, είναι το δεύτερο χρέος.

Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει. μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.

Να υποτάξω τη γης, το νερό, τον αγέρα, να νικήσω τον τόπο και τον καιρό, να νιώσω με ποιους νόμους αρμολογούνται κι έρχουνται και ξανάρχουνται οι αντικαθρεφτισμοί που ανεβαίνουν από την πυρωμένην έρημο του νου, τι αξίαν έχει;

Ένα μονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία.

Αν ο νους δεν μπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέρα από τα σύνορα την ηρωικήν απελπισμένην έξοδο, να ΄ταν να μπορούσε η καρδιά μου!...»


Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Μονάχα όταν γίνουν αίμα μέσα μας...



- - - - - - - -


 
 
 


Ράινερ Μαρία Ρίλκε  Οι σημειώσεις του Μάλτε Λάουριτς Μπρίγκε
Εκδ. Το Ροδακιό
Μτφ: Δημ. Στ. Δήμου


Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Δηοῦς θάλος ἁγνόν...ὑποχθονίων βασίλεια...




Δήμητρος Ἐλευσινίας, θυμίαμα στύρακα

Δη, παμμτειρα θε, πολυνυμε δαμον, σεμν Δμητερ, κουροτρφε, λβιοδτι, πλουτοδτειρα θε, σταχυοτρφε, παντοδτειρα, ερνηι χαρουσα κα ργασαις πολυμχθοις, σπερμεα, σωρτι, λωαα, χλοκαρπε, ναεις γνοσιν λευσνος γυλοισιν, μερεσσ, ρατ, θνητν θρπτειρα προπντων, πρτη ζεξασα βον ροτρα τνοντα κα βον μερεντα βροτος πολολβον νεσα, αξιθαλς, Βρομοιο συνστιος, γλατιμος, λαμπαδεσσ, γν, δρεπνοις χαρουσα θερεοις· σ χθονα, σ δ φαινομνη, σ δε πσι προσηνς· ετεκνε, παιδοφλη, σεμν, κουροτρφε κορα, ρμα δρακοντεοισιν ποζεξασα χαλινος   γκυκλοις δναις περ σν θρνον εὐάζουσα, μουνογενς, πολτεκνε θε, πολυπτνια θνητος, ς πολλα μορφα, πολυνθεμοι, εροθαλες. λθ, μκαιρ, γν, καρπος βρθουσα θερεοις, ερνην κατγουσα κα ενομην ρατεινν κα πλοτον πολολβον, μο δ γειαν νασσαν.




μνος Περσεφόνης

Φερσεφόνη, ѳύγατερ μεγάλου Διός, λѳέ, μάκαιρα,
μουνογένεια ѳεά, κεχαρισμένα δ' ερ δέξαι,
Πλούτωνος πολύτιμε δάμαρ, κεδνή, βιοδτι,
κατέχεις ίδαο πύλας π κεύѳεα γαίης,
Πραξιδίκη, ρατοπλόκαμε, Δηος ѳάλος γνόν,
Εμενίδων γενέτειρα, ποχѳονίων βασίλεια,
ν Ζες ρρήτοισι γονας τεκνώσατο κούρην,
μτερ ριβρεμέτου πολυμόρφου Εβουλος,
ρν συμπαίκτειρα, φαεσφόρε, γλαόμορφε,
σεμνή, παντοκράτειρα, κόρη καρποσι βρύουσα,
εφεγγής, κερόεσσα, μόνη ѳνητοσι ποѳεινή,
εαρινή, λειμωνιάσιν χαίρουσα πνοισιν,
ερν κφαίνουσα δέμας βλαστος χλοοκάρποις,
ρπαγιμαα λέχη μετοπωριν νυμφευѳεσα,
ζω κα ѳάνατος μούνη ѳνητος πολυμόχѳοις,
Φερσεφόνη· φέρβεις γρ ε κα πάντα φονεύεις.
κλѳι, μάκαιρα ѳεά, καρπος δ' νάπεμπ' π γαίης
ερήνηι ѳάλλουσα κα πιοχείρωι γείαι
κα βίωι εόλβωι λιπαρν γρας κατάγοντι
πρς σν χρον, νασσα, κα εδύνατον Πλούτωνα.






Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013





Στους καιρούς αυτούς
της άχαρης και άσχημης ματιάς στο εφικτό
και το στενόχωρο ιδιωτικό
μας έχει μείνει ακόμη ένα περιθώριο φωτιάς
μας έχει απομείνει ακόμη ένα φρόνιμο ίσως
όχι πως θα μας μεγαλώσει την ανάσα
αλλά αισθάνομαι
πως το άγγιγμα φτωχαίνει από ενοχή
και βαθαίνει σε ρίγος

έτσι
ακόμη κι αν το απόσπασμα 
έχει κυριαρχήσει στο ολόκληρο
φωνάζουν τόσο δυνατά οι νεκροί
ουρλιάζουν και ηχούν τόσο αφόρητα οι παρατατικοί
που οι ενεστώτες γίνονται επιτακτικοί
και οι μέλλοντες
συρρικνώνονται
σε κείνο το τρυφερό
και μειλίχιο
ίσως

ακούω τον αδελφό μου να με καλεί
σε γεύμα
κι εγώ του το αρνούμαι;


μαρ2013


sun scribbles in the evening
Ursula

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013


 


Ο άνθρωπος
που ήταν να φέρει τη βροχή
δεν ήταν άγγελος θανάτου
δεν είχε εκστομιστεί
από την μήτρα της Ατης
δεν είχε λύσει τα δεσμά
του Προμηθέα
από τον Καύκασο του Απείρου

υπεράνθρωπος
δεν ήταν
ούτε περπάτησε ποτέ με τους θεούς…

στα χέρια του
αναπαριστούσε
την πρώτη του ανθρώπου αγάπη
και την εμπιστοσύνη μας είχε
στη φαρέτρα του
για να ξορκίζει την αιώνια μοναξιά του

δεν είχαμε άλλο να του δώσουμε
δεν είχαμε άλλο πιο ακριβό
να του κληροδοτήσουμε
μόνος θα έπρεπε να πολεμήσει
να ηττηθεί
ή να νικήσει…

Ο άνθρωπος
που ήταν να φέρει τη βροχή
αδελφός μας ήταν
από τους πιο αγαπημένους
πατέρας
εραστής και ερωμένος ήταν
από κείνους που προικίστηκαν με αθανασία 
από όλους μας
ο πιο καταραμένος…

δεν είχαμε βλέμμα να τον ξεπροβοδίσουμε
δεν είχαμε χέρια να τον αγκαλιάσουμε
δεν είχαμε το αύριο
να τον παρηγορήσουμε…

Ο άνθρωπος που ήταν
κάποια από τις μέρες των αιώνων
να φέρει τη βροχή
έγινε βροχή
κόκκινη σαν το αίμα του
κι έπεσε στα χωράφια της καρδιάς μας

για να τον καλούμε πάντα στα όνειρά μας
και να μας χαμογελά…


Μαης2010


Rain man ...