…
Γενναία η ψυχή
που διεκδικεί τη στιγμή της
απ'το χρόνο
Γενναία η καρδιά
που πέθανε απ'το διάπυρο κάλλος του Ερωτα
Γενναίος ο στοχασμός
που αποπειράθηκε
να χρωματίσει τη ζωή με διέξοδα
Γενναία η τέχνη
που στεφάνωσε την ανδρεία της
με λευκά χαμόγελα παιδιών
Γενναία η βροχή
που δεν λυπάται κάθε πρωινό
να μεταμορφώνεται σε Ανοιξη
Γενναία η νύχτα
που δε φοβάται κάθε αυγή
να ντύνεται ήλιος νικηφόρος
Γενναία η ανάσα
που δεν σταμάτησε ποτέ
σημαίες του αύριο
να κυματίζει στις νεανικές φωνές
...
Γενναία η ελπίδα
που δεν κοιμάται
στιγματισμένη απ'την ευχή μονάχα
Γενναία τα καλοκαίρια
που πλένουν στις έρημες θάλασσες
όλα τα κρίματα κι όλες τις διαψεύσεις
Γενναία η εποχή
που μίζερη δε στάθηκε
σε σκυλευμένα προσωπεία
και σε Μεσσίες ανέπαφους
Γενναία η δημιουργία
που δε σεβάστηκε
τα είδωλα και γκρέμισε
τα μαυσωλεία των εξαγνισμένων προσευχών
Γενναία η φύση
που απ'την ουσία εξαρτήθηκε
κι απ'τη κλειστοφοβία των λεπρών ιδεών
άνωθεν γεννήθηκε
Γενναία η ποίηση
που έμαθε ν'αναζητά
του ανθρώπου τη χλωμή ματιά
και της αινέσεώς του
τη ματαιοδοξία
…
Γενναίος κι εκείνος που ερωτεύτηκε
που μέσα στο θάνατό του ονειρεύτηκε
άλλες ζωές
κι έζησε μέσα σ'αυτές
ακέραιες δόξες
…
Γενναίοι
από εμάς οι πιο αδύναμοι
πως είχαν την προσδοκία
κι όχι το φόβο
αύριο να είναι ακόμη πιο αδύναμοι
Γενναίοι
από εμάς οι πιο λυπημένοι
πως έχουν την σκιά φροντίδα
και δε φοβούνται τη σημασία των λέξεων
Γενναίοι
από εμάς οι πιο ρωμαλέοι
πως περπάτησαν ως τα πέλαγα
της απτοησίας
κι έκαναν σπίτι τους
την ίδια τη θνητή τους φύση
Γενναίοι από εμάς
οι πιο μεγάλοι ουτοπιστές
πως ξέρουν τι υπήρχε χτες
κι ακόμα αναρωτιούνται
τι υπάρχει αύριο
Γενναίοι από εμάς
οι πιο σκλαβωμένοι
πως οι αλυσίδες τους
έχουν τους κρίκους τους χρυσούς
και οι ανάσες τους
έχουν την ιερότητα της θλίψης
Γενναίοι από εμάς
όλοι οι αντάρτες
των αναβάσεων στις ανύπαρκτες κορυφές
πού'χουν ανακαλύψει
οι επιβήτορες των αιώνων
Γενναίοι
όσοι από εμάς
εμάς αρνήθηκαν
κι έγιναν το Τώρα
κι έγιναν το Αυτό
κι έγιναν το Αόρατο
κι έγιναν μέσα στο Αθάνατό τους
η πιο όμορφη
η πιο τρωτή
κι αγαπημένη φθορά...
Γενναίο το βήμα που εργάζομαι
κάθε πρωί να σκέφτομαι
πως τάχα υπάρχω...
1997
[εξαιρετικά αφιερωμένο στις Ευαγγελία Πατεράκη
και Δέσποινα Γιαννάκου]
