Προχωρημένη αποσύνθεση
...και μη νομίζετε
πως πέρασαν πολλοί αιώνες
από τότε που γεννήθηκα...
κάποιες φορές μονάχα
έχω μια περίεργη αίσθηση συγγένειας
μ’ ένα νεκρό σκύλο
πεταμένο στην άκρη του δρόμου
σε προχωρημένη αποσύνθεση
από τις άδειες του κόγχες
βλέπω τον κόσμο
κι από το βρόμικο σάπιο τομάρι του
ανασαίνω ό,τι απόμεινε
ως θριαμβικός συμβιβασμός
όλων των ζωντανών
με τις σκιές τους...
6-11-2007
11 σχόλια:
Σκέφτομαι, φίλε μου,
πως αφήνουμε έτσι τις ζωές μας
να αναλωθούν, να φθαρούν
μέσα σε συμβιβασμούς
και περιττώματα;
Και γερασμένοι
κι άδειοι
να σέρνουμε μια μόνο ανάσα-;-..
Υπέροχε, Νημερτή μου!!!..
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την πυρφόρα, η ίδια σκέψη, η ίδια μυρωδιά αποσύνθεσης της ζωής με χτύπησε στα ρουθούνια.
Και δε στο κρύβω ασυναίσθητα τα έκλεισα....
Υπέροχο....
η ανάρτηση αυτή, στ' αλήθεια δεν ξέρω γιατί, μου' φερε στο νου το παρακάτω ποίημα που είναι και το σχόλιό μου μαζί με την καληνύχτα μου,
Το κόκκινο φεγγάρι
Πίσω απ’ τους μουντούς μπερντέδες των δέντρων
-κάτι στο χώμα ανάμεσα στη βίαιη γονιμότητα και στο σάπιο κρέας-
κόκκινο το φεγγάρι ανεβαίνει σαν φόβος πια και μόνο.
Ο σκύλος, με το στομάχι του βαρύ απ’ όλη την τρυφερότητα
της άσπορης καρδιάς μου, αδειάζει τα σωθικά του στο μαύρο χώμα.
Το σπίτι μουγκό, φιμωμένο με γάζες-ενοχές, γάζες-μνήμες·
ξανθές γυναίκες χαμογελούν και χάνονται κάτω από πεσμένους
σοβάδες. Άντρες γυμνοί μελαγχολούν στο άδειο της νύχτας.
Όλα ανασαίνουν βαριά σαν να’ χαν καταπιεί το κώνειο
κι η παραλυσία να προχωρούσε αργά, όπως το ασημένιο φώς
στις πλάκες.
Ξαφνικά σαν μπουντρούμι φαίνεται η ζωή
κι η κάθε εποχή ν’ αρχίζει μια νέα, τη δικιά της καταστροφή.
Μες’ απ’ τον άλογο πόνο του ζώου, τρεμουλιαστή ανέβαινε η ώρα·
σπάνια είχε ποτέ κανείς τόση μικρή ελπίδα.
Μύρισαν δάκρυα τα χόρτα κι όπως έμπαινε μια άνοιξη
κάπου… από κάπου, το πεύκο, στο σκοτεινό του μέλλον βυθισμένο,
ελάχιστ’ από τους κίτρινους ανθούς θελγόταν.
Κάποιος άνεμος σηκώθηκε βάρβαρος
σαν βιαστικός εραστής χωρίς φαντασία
κι όλα τα ποιήματα που είχα ακούσει στη ζωή μου
ξανάρχονταν από μακριά να με κηδέψουν.
Κι ήταν σαν να ταξίδευα με τρένο,
ν’ άφηνα πίσω μου τη γη κάποιου κεφιού
και να’ μπαίνε το σώμα μου σε μελανό δρυμό.
Έφταιγε ο σκύλος που υπόφερε, έφταιγαν κι εκείνα τα ποιήματα,
πού σαν φαντάσματα τριγύριζαν στον κήπο·
αλλιώς τα ήξερα, όταν ένας άγγελος, που θα’ χει κιτρινίσει πιά,
τα σκέπαζε με δάχτυλα μακριά κι έχυνε
μια άλιωτη μυρωδιά στα πρόσκαιρα στιχάκια.
Τώρα μοιάζει με παραίσθηση πώς πράγματα αιώνια
σαν τις πέτρες, στις ρομαντικές σκηνές της ζωής μας, καταδέχτηκαν
να παίξουν ένα ρόλο. Ανάτειλε ο φόβος
μια κόκκινη σήψη. Λές : έχει προχωρήσει
κι εσύ έχεις κλείσει τα μάτια.
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
Μισό αίσθημα ταυτοποίησης...
Θέλω και το άλλο μισό ποίημα
που νιώθει μια περίεργη αίσθηση συγγένειας
με το Ύψιστο,
που ονόμασαν Θεό οι θρησκοληπτοι...
και ο Ποιητής το κρύβει μέσα του...
Σε φιλώ..
Είναι στιγμές Πυρφόρα μου που δεν έχω κανένα οίκτο… αλλά και καμιά υπεκφυγή… συγνώμη αν τούτο φαίνεται αλαζονικό ή υπερβολικό… αλλά η αποφορά κάποιες στιγμές με πνίγει στα ρουθούνια… καλημέρα αγαπημένη μου φίλη!
Τώρα θυμήθηκα εκείνο που έλεγε ο Νίτσε ‘η ευφυία μου βρίσκεται στα ρουθούνια μου’… άσχετο μάλλον αλλά ίσως όχι και τόσο… καλημέρα Νερένια!
Σιλένα μου, πολύ σ’ευχαριστώ για το συγκεκριμένο ποίημα… εξαιρετικό!!! Ομολογώ πως ελάχιστα έχω διαβάσει την Αγγελάκη Ρουκ που έχει τη δική της ιστορία και διαδρομή στη ποίηση…
Ναι Κάκια μου… δεν έλειψε και το άλλο μισό… υπάρχει… δεν εκδηλώνεται πάντα… καμιά φορά στη τροπή του συναισθήματος αναμένει τη στιγμή του… σε φιλώ κι εγώ!!!
Μα τι αλλο ειμαστε στην ουσια περα απο ενα απατο δοχειο νυκτος και μια λεκανη αποχωρητηριου;Oλες οι βρωμικες σκεψεις μας καλα κλεισμενες μεσα μας σαπιζουν αποζητωντας για να εκτονωθουν καποιο μυστικο κλειστο πεδιο οπου κανεις δεν τις βλεπει.WC ανδρων και γυναικων η ψυχη του ανθρωπου.Εκδηλωνεται κοσμια μπροστα σε πληθος,κατα μονας πορδιζεται και αφοδευει.Μα τα κτηνη τελικα πιο αγια.Ποτε δεν προσποιηθηκαν εγκρατεια.
Καλη σου μερα Νημερτη μου.
καλημέρα και σε σένα Διόνη... τα κτήνη ποτέ δεν προσποιήθηκαν τα άγια... ναι... ποτέ δεν προσποιήθηκαν οτιδήποτε...
Δεν ήξερα ότι υπάρχει κι ένας άλλος εχθρός που όσο και να προσπαθώ να βρώ δεν φαίνεται.
Με χτύπησε πάλι κι ενώ τις άλλες φορές τον αναγνώριζα μέσα σε κάποιο πρόσωπο και μπορούσα μελετώντας τις συνθήκες να αγωνίζομαι εναντίον του τώρα καθώς έχω το δάχτυλο στη σκανδάλη τον νιώθω να κρύβεται πίσω απ' το πρόσωπο μου έτσι, που αν τον χτυπούσα θα χτυπούσα τον ίδιο τον εαυτό μου, όπως συμβαίνει σε τόσες και τόσες περιπτώσεις, όπου μια αυτοκτονία σώζει τουλάχιστον τον παραπέρα εξευτελισμό.
Ομως μια τέτοια λύση την απορρίπτω (προς το παρόν) ενώ ταυτόχρονα φουντώνει το μίσος εναντίον αυτού του αγνώστου που χρησιμοποιεί σα μάσκα το πρόσωπό μου.
Σε μια διαφορετική έκδοση.
καλησπέρα Ηχε... με απασχολεί η σκέψη που κατέθεσες... η συγγένεια είναι το κλειδι... πως κάποιες φορές έχω νιώσει αυτή τη συγγένεια... έθεσες το ζήτημα της αυτοκτονίας και της αξιοπρέπειας του βίου... τεράστιο κεφάλαιο... αλλά με ερέθισε για να το ξαναδώ... να σαι καλά...
Προορισμένη για αποσύνθεση, φίλτατε Νημερτή.
Κάποιες φορές μονάχα
έχω μια περίεργη αίσθηση θριάμβου.
Κάποιες φορές μόνο. . . ευτυχώς.
Γκούφη μου, προορισμένοι για αποσύνθεση... αλλά επαναστατώ στην προοπτική... εξακολουθώ να εμμένω στο ηρωικό περιεχόμενου του βίου... θέλω να κάνω μια ανάρτηση για το περιεχόμενο του βίου στην αρχαιότητα και στον σημερινό, αναιμικό, πελιδνό κόσμο...
το σχόλιό σου με βεβαίωσε πως θα το επιχειρήσω...
Δημοσίευση σχολίου