Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

 

Ταξίδι


Μπήκα στο αρχαίο δάσος
ήσουν κρυμμένη κάπου
και με φώναζες
έψαχνα ανάμεσα στα θεόρατα δέντρα
και απολάμβανα την περιπλάνηση
μα δεν σ' έβλεπα
σ' άκουγα μόνο που με καλούσες δυνατά
και είχε μια όμορφη μουσική η φωνή σου
λες και τη γεννούσε η άρπα
του αδελφού μου Ορφέα


έψαχνα ώρες
μέρες
χρόνια
και χάθηκα στον απέραντό σου κόσμο
ένας ταξιδευτής μονάχος αλλά ευτυχισμένος
που κάποια στιγμή θα σε αντίκριζε
και πια για πάντα μαζί σου θα ατένιζε
τις τροχιές του ήλιου
και της σελήνης τα περάσματα


έψαχνα χρόνια ατέλειωτα
και αιώνες
και δεν παραπονέθηκα ποτέ
που κουρασμένος κάθε βράδυ
έπεφτα μόνος για να κοιμηθώ
και άκουγα μέσα μου τη φωνή σου
γλυκά να τραγουδάει
το σκοπό της ύπαρξης
το δρόμο της ψυχής


έψαξα ενιαυτούς αμέτρητους
κι έφτασα κάποτε σ' ένα ποτάμι ταραγμένο
και άκουσα πάλι να μου λες
να μην φοβηθώ
στην αγκαλιά του να χωθώ
και ν' αφεθώ ελεύθερος στα βάθη του
κι εκεί θα είσαι
και θα με περιμένεις
και η μουσική σου ένα με τη δική μου θα γίνουν
το χτες με το αύριο να ενωθούν
και η αγάπη μας το αιώνιο ταξίδι
που θα μας βγάλει εκεί που λαχταράμε
να ζήσουμε μαζί
σ' ένα μακρινό Γαλαξία
από ευτυχία
και Άπειρο...

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015


'α'


Σκέφτομαι καμιά φορά
Τι θα γινόταν αν ξυπνούσα μια μέρα
Σε μια έρημη πόλη;

Αν άνοιγα το ραδιόφωνο
Και υπήρχαν μόνο παράσιτα
Αν άνοιγα την τηλεόραση
Και δεν υπήρχε σταθμός
Αν έβγαινα στο δρόμο
Και δεν υπήρχε κανείς;

Τι θα γινόταν άραγε
Αν ξυπνούσα μόνος;
Ολότελα μόνος στη πόλη;

Κι αν έπαιρνα το αυτοκίνητο
Και ταξίδευα στους άδειους δρόμους
Περνούσα από άδεια μαγαζιά
Κι από άδεια σχολεία
Προσπερνούσα ερημωμένες πλατείες
Και πάρκα που δεν έχουν πια ζωή
Τι θα γινόταν άραγε;
Και τι θα με πλημμύριζε;

Ο απόλυτος τρόμος;
Η απόλυτη ευτυχία;
Η απόλυτη μοναξιά;

Ποιος είμαι τότε;
Πως με λένε;
Τι σημασία έχει αν έχω παρελθόν;
Τι νόημα έχει να έχω μέλλον;
Ποιος ήμουν κάποτε;
Ποιος έχτισε όλα τούτα ολόγυρά μου;
Και γιατί τα εγκατέλειψαν όλοι;

Αν υπάρχει η αλφαβήτα του κόσμου
Ποιος θα μου διδάξει το ‘α’;

αυγ2010

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Παράξενες μέρες...




Παράξενες μέρες μας έχουν γονατίσει
Πάνε να καταστρέψουν
τις πρόσκαιρες χαρές μας.
Να συνεχίσουμε να παίζουμε
ή να βρούμε μια νέα πόλη.
Παράξενα δωμάτια γεμάτα παράξενα μάτια.
Φωνές θα δώσουν το σύνθημα
για το κουρασμένο τέλος τους.
Η οικοδέσποινα χαμογελά,
Οι καλεσμένοι κοιμούνται
κουρασμένοι από τις αμαρτίες.
Ακούστε με να μιλάω για αμαρτία,
και θα καταλάβετε, αυτό είναι.
Παράξενες μέρες μας έχουν βρει,
Και μέσα στις παράξενες ώρες τους
αργοπεθαίνουμε μόνοι.
Σώματα συγχυσμένα,
μνήμες κακομεταχειρισμένες
καθώς από την ημέρα καταφεύγουμε
σε μια παράξενη νύχτα από πέτρα

(Strange Days, Doors, 1967)

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Εμείς...



Εμείς
Οι εγκλωβισμένοι του Χθες
Στο φρικαλέο τριγμό του Σήμερα
Επικαλούμαστε ένα διωγμό
Ένα ανάθεμα
Ή μια ανάσα εφιάλτη
Για να επιστρέψουμε εκεί
Όπου βιώνουμε το Υπέροχο
Το Απόλυτο
Το Αληθινό
Και κατοικία μας είναι
Όχι ο χρόνος
Ούτε ο πόνος
Αλλά οι στίχοι απ’τα τραγούδια
Των βάρδων…

Περισσότερο από τους άλλους
Απ’ οποιονδήποτε ‘άλλο’
Εμείς ξέρουμε καλύτερα
Τι σημαίνει ν’ανήκεις στο Χθες
Και να προσδοκάς το Αύριο
Να επιστρέφεις
Για να ησυχάσεις
Και να γαληνέψεις
Κι όχι για να βιώσεις ξανά
Ό,τι για πάντα χάθηκε…

Περισσότερο απ’όλους
Κι από καθέναν χωριστά
Σ’εμάς ανήκει το Αύριο
Γιατί θυσιάσαμε όλη μας την ακεραιότητα
Κι όλη μας τη ρώμη
Οραματιζόμενοι ευρύχωρους κόσμους
Από ηδονές και αγιοσύνη
Γιατί δεν ρίξαμε κάτω
Τις ασπίδες στις ήττες
Γιατί δεν τραγουδήσαμε ποτέ
Όπως το αξίζαμε
Στους λιγοστούς θριάμβους…

Περισσότερο από τους άλλους
Απ’όλους τους άλλους
Εμείς
Αγαπήσαμε τη ματαιότητα
Λατρέψαμε το πρόσκαιρο
Υμνήσαμε το φθαρτό
Σμιλέψαμε το Απρόσιτο
Και κατοικήσαμε μέσα του
Και σήμερα μπορούμε
Αν το θελήσουμε αληθινά
Ν’αναστηθούμε από τη τέφρα μας
Να σηκωθούμε αγέρωχοι
Να ξεκινήσουμε ξανά
Να στοχαστούμε απ’την αρχή
Όχι σ’ένα τέλος που θα αρμόζει
Στην αποκοτιά μας

Να υπάρχουμε
Μα σ’ένα πέρας μυητικό
Ένα ολοκαύτωμα ανδρείο
Ένα στροβίλισμα φωτός και χάους
Πριν σφαίρες γίνουμε
Από αστρόσκονη και Νύχτα
Κι αναλωθούμε οριστικά
Και υπέροχα…

2003 - 2010

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Πώς μπορώ να ξέρω τι Θέλω αν δεν ξέρω ποιος Είμαι;



Κάποτε ο σκηνοθέτης Ρενέ Ζυμπέρ είχε απευθύνει στον μεγάλο Γκεόργκι Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ (τον οποίο είχε γνωρίσει στο Παρίσι την περίοδο της γερμανικής κατοχής και υπήρξε μαθητής του) το ερώτημα 'Ποιος είσαι κύριε Γκουρτζίεφ;' για να εισπράξει αμέσως την απάντηση: 'Κι εσύ; Ποιος είσαι εσύ;'
Οι γνωστοί και άγνωστοι αληθινοί διδάσκαλοι της Ατραπού δεν προχωρούν ούτε βήμα παρακάτω όταν έχουν να κάνουν με την άγνοια ως υπέδαφος ή ως βάση εργασίας. Ναι, ακόμη και ως υπέδαφος η άγνοια του εαυτού είναι τόσο καταλυτικός παράγων που στην ουσία δεν έχει νόημα να ξεκινήσεις την παραμικρή ουσιαστική εργασία. Γιατί είναι σα να εργάζεσαι με έναν άλλο, έναν άγνωστο, έναν ξένο. Πρώτα θα πρέπει να γίνουν οι... συστάσεις, ύστερα να αρχίσει η εσωτερική χαρτογράφηση και κάποια στιγμή, η εργασία ξεκινά... η βαθύτερη εργασία δηλαδή κι όχι αυτή που εσύ, μέσα στην τυφλότητά σου νομίζεις ότι πρέπει να ξεκινήσει.
Δεν είναι καθόλου σπάνιο, σ'αυτό ακριβώς το πεδίο ο διδάσκαλος να χρησιμοποιήσει πολλά και... διασκεδαστικά τρικ για να επιτύχει αυτό που θέλει. Εσύ τον ρωτάς για την ύπαρξη, το είναι και το θεό κι αυτός σου λέει να πας στον κήπο και να σκάψεις λάκκους μέχρι να βγουν κάλοι στα χέρια σου. Εσύ επιμένεις να τον ρωτάς τι είναι ο χρόνος και σε τι διαφέρει το αληθινό από το πραγματικό κι αυτός σε στέλνει στην κουζίνα να βοηθάς με τη λάντζα... ένας πλήρης αποπροσανατολισμός δηλαδή... επιφανειακά βέβαια. Γιατί ο δάσκαλος γι αυτό υπάρχει κι εκεί έγκειται η όποια αξία του. Να μην είναι αυτό που θέλεις εσύ. Να μην είναι η προβολή των φαντασιώσεών σου. Να μην είναι αυτός που θα σε πάρει απ'το χεράκι για να σε οδηγήσει στα Μεγάλα Μυστήρια και να σε περιμένει μετά απ'έξω, σαν καλός μπαμπάς, να σε παραλάβει και να σου χαϊδέψει στοργικά το κεφάλι.
Ο Νίτσε έλεγε πως ο αληθινός φίλος είναι ένα σκληρό στρώμα κι όχι αυτό που θα βυθιστείς τεμπέλικα και θα πλαδαρέψεις με την ησυχία σου. Ο αληθινός διδάσκαλος δεν είναι η ησυχία σου, είναι η ανησυχία σου. Δεν είναι το τέλος της αγωνίας σου, είναι η αγωνία σου. Δεν είναι ο κόλακας φίλος, ο τρυφερός παππούς, ο χαμογελαστός γερούλης που θα σε κανακεύει και θα σου λέει συνέχει πως 'όλα θα πάνε καλά'. Είναι ο... τύραννός σου. Ο πονοκέφαλος και ο θυμός σου. Αν βρεις στο μονοπάτι κάποιον που δεν είναι έτσι, καλύτερα σήκω και φύγε. Γιατί εκεί που βρίσκεσαι άλλα ζητούν και περιμένουν από σένα. Και δεν δίνουν δεκάρα για σένα.
Ο μέγιστος Πυθαγόρας, στο περίφημο Ομακοείο του, επέβαλλε στους νεοφερμένους μια βασανιστική και τυραννική περίοδο πενταετούς σιγής. Γι αυτό και ως γνωστόν αποκαλούνταν Ακροαταί ή Ακουσματικοί. Έπρεπε να συμπληρωθούν λοιπόν πέντε ολόκληρα χρόνια για να μπορέσει ο μαθητής -δόκιμος αδελφός και μύστης- να μπορεί να αρθρώσει σκέψεις, απόψεις και θέσεις επί μυητικών θεμάτων. Δεν ήταν μια περίοδος απόλυτης αλαλίας όπως κάποιοι έχουν βλακωδώς γράψει. Ο Πυθαγόρας δεν αναζητούσε... μουγκούς στη σχολή του, η σιγή ήταν σχετική με τα ζητήματα που συζητούνταν, τις διδασκαλίες, τη μυστική γνώση που μοιράζονταν οι αδελφοί του Ομακοείου. Ο δόκιμος νεόφυτος είχε την μοναδική ευκαιρία, αφού είχε γίνει κατ'αρχήν δεκτός, να γίνει κοινωνός ενός τρόπου ζωής και διδασκαλιών που ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο είχαν καν ακούσει. Ταυτόχρονα ήταν η σπάνια ευκαιρία του να εργαστεί με τον εαυτό, να στρέψει το βλέμμα εντός, να πάψει να φλυαρεί, να θορυβεί και να μεγαλαυχεί και να επικεντρωθεί στα ουσιώδη και μείζονα ζητήματα της ύπαρξης και της ζωής. Μετά από την συμπλήρωση αυτής της περιόδου, έτσι κι αλλιώς θα ήταν πλέον ένας άλλος σε σχέση με αυτόν που αιτήθηκε την εισδοχή του στον κύκλο των Πυθαγορείων. Και έτσι, αν είχε αντέξει όλη αυτή την μακρόχρονη δοκιμασία και είχε καρπούς η εργασία του, στην ουσία πολύ λίγα θα είχε πια να πει. Και πολύ βαθύτερου περιεχομένου βέβαια.
Μερικοί πιστεύουν ότι οι μυητικές αδελφότητες έκρυβαν τα πάντα και ήταν βυθισμένες σε μια θάλασσα μυστικοπάθειας και διαρκούς εσωστρέφειας. Η πραγματικότητα νομίζω είναι διαφορετική. Αυτό που συνέβαινε είναι αυτό που συμβαίνει με κάθε οικογένεια. Τα ιερά μυστικά που δένουν και συνδέουν τα μέλη μιας οικογένειας δεν κοινοποιούνται, προστατεύονται για να προστατεύουν... Όσο 'μυστικοπαθής' και 'φιλομυστήριος' είναι ο πατέρας μιας οικογένειας άλλο τόσο είναι και ο ηγήτωρ μιας μυητικής αδελφότητας. Και αν το κόστος της έκθεσης στην πρώτη περίπτωση μπορεί να είναι σχετικό και με βλάβες που επανορθώνονται, στην δεύτερη περίπτωση μπορεί να σημαίνει τον αφανισμό μιας ολόκληρης παράδοσης, με την έννοια της βίαιης διακοπής του νήματος, του σπασίματος της αλύσου. Το κόστος είναι βαρύ και κάποιες φορές ιστορικά ανεπανόρθωτες οι βλάβες για γενιές ολόκληρες. Γνωρίζουμε πως αδελφότητες και τάγματα εξαφανίστηκαν για πολλά χρόνια ακόμα και για αιώνες επειδή κάποιοι πρόδωσαν την ιερή σχέση τους με τους αδελφούς τους και μόλυναν τους όρκους σιγής τους.
Για να το αντιληφθεί καλύτερα κάποιος αυτό ας αναφερθεί το εξής σχήμα: Αν μπορούν να διακριθούν οι σχέσεις σε Σχέσεις Αίματος, Σχέσεις Σπέρματος, Σχέσεις Πνεύματος, όλες ιερές και απαραβίαστες, οι σχέσεις των αδελφών της Αλύσου είναι Σχέσεις Ύπαρξης, Σχέσεις του Είναι, προσωπικά θα έλεγα πως μονάχα με το Αχανές μπορεί να συγκριθεί ποιοτικά η σχέση που αναπτύσσεται στην Άλυσο. Έχουν ως άξονες το Άπειρο, το Ιερό και το Άχρονο. Όμως, στο γήινο πεδίο, στο πεδίο εκδήλωσης όπου ο χονδροειδής μας φορέας έχει τον πρώτο λόγο -ώσπου να ολοκληρωθεί το μυητικό έργο- ο άνθρωπος είναι ευαίσθητος, ευόλισθος και ασταθής. Έτσι λοιπόν, η μόνη προστασία απέναντι στην ίδια την ατέλειά μας, είναι εργαλεία της ατέλειάς μας: ο φόβος, η απαγόρευση, η 'στρατιωτική' πειθαρχία. Εξωτερικά εργαλεία και ασπίδες για την προστασία του εσωτερικού έργου. Ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση; Όταν υπάρχουν παράλογα μέτρα και απόρθητα θησαυροφυλάκια για τις 'πολύτιμες' πέτρες αυτού του πλανήτη, γιατί μας ενοχλεί που κάποιοι προσπαθούν να προστατεύσουν τα πνευματικά διαμάντια της άρρητης γνώσης του κόσμου;
Για τον πνευματικό δάσκαλο, ο κάθε 'μαθητής' είναι ένα ακατέργαστο διαμάντι. Ο ίδιος ο δόκιμος δεν το γνωρίζει ακόμα, η αρχαία φωνή δεν έχει γίνει τόσο δυνατή. Έχει τις ποιότητές της κάποιες στιγμές, 'συναισθάνεται' ή 'αντιλαμβάνεται' κάποιες δονήσεις αλλά αγνοεί και την πηγή και τη δύναμή της. Αγνοεί φυσικά και την αποστολή του, το ποιος πραγματικά είναι. Ξυπνάει, εργάζεται, τρώει, κάνει οικογένεια, κάνει παιδιά, κάνει λεφτά, κυνηγάει χίμαιρες, παλεύει για την κοινωνική καταξίωση, γερνάει και πεθαίνει μέσα στην άγνοια. Μια μηχανή που δεν μπόρεσε ποτέ να αυτο-συνειδητοποιηθεί. Μπορεί να εκλεπτύνθηκε μέσα στους αιώνες αλλά παρέμεινε μηχανή. Εξελίχθηκε χωρίς να αναπτυχθεί, καθώς θα έλεγε και ο μεγάλος Γκουρτζίεφ. Γιατί η ανάπτυξη σημαίνει πως αποκτάς γνώση, σιγά σιγά, σταδιακά κι άλλοτε αιφνίδια και αποκαλυπτικά της ίδιας της μηχανής. Έχεις εποπτεία της μηχανής... και έτσι μόνο παύεις να είσαι μηχανή. Ξεπερνάς τη μηχανή, απο-μηχανοποιείσαι. Χρησιμοποιείς τη μηχανή αλλά έχεις πλέον αποταυτιστεί. Αυτό είναι μέρος της ανάπτυξής σου. Μικρό αλλά απαραίτητο.
Η εξέλιξη συμβαίνει και χωρίς εσένα. Για την ακρίβεια, δεν θα ρωτήσει ποτέ εσένα. Συνέβαινε επί χιλιετηρίδες και αιώνες και είναι ένα βουβό κύμα που πάει μπροστά. Αλλά εσύ δεν συμμετέχεις, δεν καθορίζεις τίποτα. Μπορείς όμως να έχεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάπτυξη. Στη δική σου ανάπτυξη. Κατά καιρούς αυτή η λέξη έχει ειπωθεί αλλιώς: Μύηση, Εργασία, Έργο (Opus), Άνοδος, κλπ.
Και χωρίς αυτό το μακρύ και ανηφορικό ταξίδι στο Όρος του Εαυτού, δεν μπορείς να έχεις θέαση του ποιος είσαι. Γιατί αν ξέρεις ποιος είσαι τότε έχεις απαντήσει σχεδόν στα πάντα. Τα ερωτήματα παύουν, ησυχάζουν, τελειώνουν.
Και τότε ξέρεις τι πραγματικά Θέλεις. Όχι τι επιθυμείς, τι ορέγεσαι, τι σε έλκει, τι σε ηδονίζει... αλλά τι Θέλεις.
Όσο είσαι ακόμα στους πρόποδες, ομοεπίπεδος και αιχμάλωτος της μερικότητας, των πραγματικοτήτων του νου, του θορύβου της δραστηριότητας, της μέριμνας και της διαρκούς κίνησης προς το ασήμαντο, αν δηλαδή, δεν ξέρεις ποιος είσαι, πώς μπορείς να ξέρεις τι Θέλεις;
Νομίζεις ότι ξέρεις αλλά δεν ξέρεις τίποτα.
Νομίζεις ότι βλέπεις αλλά είσαι τυφλός σαν κουτάβι.
Νομίζεις ότι ορίζεις τα πράγματα αλλά είσαι μια θλιβερή μαριονέτα στο κουκλοθέατρο της Ειμαρμένης.
Και ανασαίνεις το πεπερασμένο σου σα να είναι η αιωνιότητα... ενώ κάθε στιγμή που περνάει ζυγώνεις όλο και πιο κοντά στον αφανισμό σου...


(πιθανώς να έχει και συνέχεια)

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015


Κόκκινο

Και που να αποδράσουμε δηλαδή;
σε ποιον εαυτό;
ξαπλώσαμε κάτω από το δέντρο
της ύπαρξής μας
και το δέντρο αυτό
σκιά δεν είχε…

και που να ανοιχτούμε δηλαδή;
σε ποια διάσταση;
σηκωθήκαμε κάτω από ένα
ματωμένο στερέωμα
κι έχουμε στη γλώσσα
τη γεύση του θανάτου μόνο

και που να κοιτάξουμε δηλαδή;
σε ποιον ορίζοντα
που δεν μακέλεψε ο πόνος;
αν έμειναν ακόμη ανέγγιχτα
ας θηλάσουμε
τα δυο ορφανά που
δεν εκπόρνευσε ακόμη
ο Χρόνος
την πρωτανάσα ενός παιδιού
και το κόκκινο
παρθένο φιλί σου…


ιουλ09

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Άγιν


«Το Απόλυτο Τίποτα υπάρχει μέσα στην έννοια της ανυπαρξίας του και διαθέτει τη μεγαλύτερη οντότητα απ’όλα τα όντα στον κόσμο, ωστόσο, όντας ανύπαρκτο είναι απλό κι εφόσον όλα τα απλά πράγματα είναι περίπλοκα σε σύγκριση με την απλότητα, έτσι κι αυτό σε σύγκριση με την οντότητα των άλλων πραγμάτων, ονομάστηκε Τίποτα ή Απόλυτο Τίποτα… Άγιν»

Δαυίδ μπεν Αβραάμ χα Λαβάν
[Μασορέτ χα Μπερίτ, τέλη 13ου αιώνα]


Ζητήσαμε νερό
από την άγνωστη
Αρχαία Πηγή
και ξαποστάσαμε στο Άφατο
είκοσι χιλιάδες αιώνες αργότερα
κι όμως ακόμη
διψασμένοι σαρκωνόμαστε

Ο Ανεκδήλωτος
πονούσε
εξέπνεε Χώρο
εκσπερμάτωνε Χρόνο
στροβιλιζόταν
τα εβένινα πέπλα Του
μέσα στις εσχατιές Του
εκδίπλωνε
αιμορραγούσε
κύματα Απείρου
και άκτιστο Φως…

Ζηλέψαμε το Ένα
γιατί πολλαπλοί χτιστήκαμε
στο διηνεκές χορεύουμε
του Μοναδιαίου εραστές
την ηδονή του Ακέραιου
στις μνήμες κρατήσαμε
ένας αρχέγονος πόθος
ακόμα καίει τη ψυχή μας
πυρπολημένοι
από γαλαξίες και στερεώματα
φιλοξενούμε ερειπωμένα σύμπαντα
και ρημαγμένους ήλιους

Στη Ρίζα των Ριζών
ο Δίχως Αιτία
ο Άχρονος
εκτάθηκε για τελευταία φορά
πραγματικότητες
αναρίθμητες ουσίες
μουσικές παράξενες
παρανοϊκά ξεσπάσματα
ερωτευμένων άστρων
παραληρήματα φωτιάς
και καταρράκτες Νύχτας
μονομιάς δημιουργήθηκαν
η μπέρτα του Είναι
υπέροχα αναπτύχθηκε
ωκεανοί από Αγάπες
και Αίμα
του Αδάμ-Κάδμου τα οστά
της Εύας οι νευρώνες
αχθοφόροι της σάρκας
εμείς
φύλακες και πολεμιστές
αναπνεύσαμε τη Πρώτη Αυγή…

Εκατομμύρια Χθες
πριν απ’το Αύριο
ικετέψαμε λίγη αθανασία
απ΄τον άσπλαχνο Πατέρα
κι όμως ακόμη
σάρκινοι
φθαρτοί
ενδεείς και πένητες
μανδυοφόροι σεσηπότες μάγοι
και Προμηθείς σακάτηδες
στον Καύκασο του εαυτού
κάθε που ξημερώνει το χαμόγελο
στο ηττημένο πρόσωπό μας
σταυρωμένοι αναλωνόμαστε
και στον αρχαίο μας θάνατο
μυστικά
εμμονικά
κι ερωτικά
ξαναγεννιόμαστε

Αυγ 2009