Περιοχή Μ

ΟΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΙ

Μια πρώτη ανέγερση αυθαίρετης οικοδομής

σε υψόμετρο αιώνιας Άνοιξης, πολλαπλασιάστηκε

σε λίγα χρόνια και αναπτύχθηκε αυθαίρετη

κωμόπολη. Ύστερα απλώθηκε σε μια πελώρια

πολιτεία . και τέλος σ'ένα αυθαίρετο κρατίδιο,

με ανύπαρκτη διοίκηση, χωρίς δομή στοιχειώδους

κοινωνίας. Οι κάτοικοι ως "αυθαίρετοι" με τ'όνομα,

κυκλοφορούν χωρίς χαρτιά, κονκάρδες ή ταυτότητες.

Εργατικοί και δίκαιοι, όμως άθρησκοι, αγαπούν

τη μάθηση, τεχνίτες και επιστήμονες, δεν ξέρουν

τίποτ'από εμπόριο, δεν έχουν χρήματα. Ταμιευτήριο,

δεν υπάρχει. Μόνο Σχολεία πολλά . κι ένα Πανεπιστήμιο.

Η Οικονομία γι'αυτούς, είναι μια απλή Θεωρία.

Κι η Ύφεση, μια έννοια άγνωστη κι εξωπραγματική.

Μα εγώ, ποιος είμαι; Με ρωτούν και μ'ανακρίνουν.

Από που ήλθα και τι θέλω; Και αποκρίνομαι:

"Οι προπάπποι μου, όλοι Έλληνες, γεννήθηκαν

του μεν πατέρα μου στην Ουγγαρία, της δε μάνας μου

στην Κύπρο. Ενώ οι απόγονοί τους έζησαν, σε Ρούμελη

και Σμύρνη. Κι όλοι, κατέληξαν στων προπατόρων

τη Στερεά Ελλάδα... Όσο για μένα, αυτό που ξέρω,

είναι πως μ'έτεκε η Ανναλουλού στην ανατολική

παστάδα του γιαλού των Ωρεών. Κι αυτό που θέλω,

δεν είν'άλλο από ένα σπίτι αυθαίρετο απελθόντος

ιδιοκτήτου ν'αναστήσω. Αναμεταξύ σας 'αυθαίρετος'

κι εγώ να ζήσω, γράφοντας ωσότου απέλθω".

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ (αιρετέα)

(ad libitum απαλλαγής)

Απαλλάχτηκα από της Παλαιάς

κι από της Καινής Διαθήκης

την ουτοπική, τη μάταιη προσδοκία.

Το πήρα απόφαση, δεν πρόκειται

το σώμα μου ν'ανα-στηθεί

ή να γυρίσει σπίτι.

Η συνείδησή του θα χαθεί

μαζί μ'όλη την ύλη της,

τα κύτταρα, το αίμα, το κορμί.

Και χαίρομαι, ναι, χαίρομαι

γιατί απαλλάχτηκα

απ'τη φρούδα ελπίδα,

νιώθοντας πως δεν υπάρχει

άλλο υπέρτερο αίσθημα

ανεξαρτησίας κι ελευθερίας.

Όσο θα ζήσω ακόμα,

όσο θα λειτουργούν

οι αισθήσεις μου, θα χαίρομαι

ανενόχλητος, καθώς με δίδαξε η ζωή,

κάθε χαρά της, κάθε προσφορά της

όπως: μια παράσταση θεατρική,

μια μουσική, μια εικόνα, ένα χαμόγελο,

ένα αίσθημα βαθύ ή μιας φαντασίας

το ανύπαρκτο βασίλειο, στον μπλε ουρανό. 

Τάκης Σκανάτοβιτς

Από την ποιητική συλλογή Μεσόγειος (με 5 υφέσεις), εκδ. ΙΟΛΚΟΣ, 2013

Γνώρισα τη γραφή του Τάκη Σκανάτοβιτς μόλις πέρυσι με την προηγούμενη ποιητική του συλλογή,  

Το "σημείο" της έκρηξης (2011) για την οποία είχα γράψει δυο λόγια, κάποιες σκέψεις μου στο περιοδικό 

"Πειραϊκά Γράμματα" (τ.70). Ο Σκανάτοβιτς είναι ένας 'βετεράνος' της γραφίδας και ιδιαίτερα της ποιητικής

έκφρασης. Από το 1970 που πρωτοεκδόθηκαν ποιήματά του, ακολούθησαν δεκάδες συλλογές ως σήμερα. 

Τούτο το σημειώνω επειδή ένας ποιητής που διακονεί το χώρο αυτό επί 43 χρόνια, είναι βέβαιο πως έχει 

μεταβολίσει το κάθε βίωμα, το κάθε γεγονός ζωής σε στοχασμό. Θα ήταν και παράλογο ή ίσως αδιανόητο 

να συμβαίνει το αντίθετο. Και η ποίηση που έχει στοχασμό με ενδιέφερε πάντα. Ταπεινή πεποίθησή μου είναι 

πως τα 'ποιητικά σχήματα', οι 'λεκτικές περικοκλάδες' και οι λυρικοί ελιγμοί, πολύ συχνά κρύβουν ένα ρηχό 

ταλέντο, δηλαδή, μια ρηχή σκέψη. Μπορεί να είμαι αυστηρός με τούτο που γράφω, αλλά το έχω συναντήσει

αρκετές φορές. Είναι πολύ μεγάλη και σοβαρή υπόθεση να ανακαλύψεις κάποτε τη δική σου γλώσσα. 

Να πετάξεις από πάνω σου όλα τα δάνεια των προηγουμένων, όλες τις 'επιδράσεις' και τις 'επιρροές' και 

να απομείνει ο ευγενής, πεντακάθαρος στοχασμός σου που είναι ανεκτίμητος. 

Και σε τούτη ειδικά τη συλλογή, αυτό που 'προσφέρει' ο ποιητής δεν είναι άλλο από το δικό του βλέμμα.  

Αυτό που κατέκτησε μετά από χρόνων εργασία, μελέτη, ζωή και εμπειρίες. Ένας θεράπων της Ποίησης με 

δύναμη στη γλώσσα, με ευχέρεια, με δεινότητα αλλά και απλότητα. Σε μια ισορροπία και μια αρμονία που

έχει την αξία της.

Η έκδοση από τον Ιολκό καλαίσθητη και ελκυστική. Όλα έχουν τη σημασία τους. Για να είναι ακέραιο και 

πλούσιο τούτο που λέμε εμπειρία ανάγνωσης του ποιητικού γεγονότος...