Come out and play...

Come out and play (2012)

Υπάρχει μια… Μαχενική κληρονομιά καθώς φαίνεται σε συγγραφείς και σκηνοθέτες που επιχειρούν να αναδομήσουν έναν φαντασιακό κόσμο με υλικά της πραγματικότητας που ζούμε όλοι. Μονάχα που ενώ στον μεγάλο συγγραφέα και στο αξεπέραστο έργο του «Μέγας Θεός Παν» είναι το ζωικό βασίλειο που επαναστατεί και παίρνει την εκδίκησή του απέναντι στη δεσποτεία των ανθρώπων (μια αντι-χριστιανική θεολογία, μια in reverse απόδοση της Δημιουργίας, μια ‘ανταπόδοση’ που αιχμαλωτίζει τον υπερόπτη και αλαζόνα ‘συμβασιλέα’ της Κτίσης στα δεσμά της ίδιας του της αλαζονείας) στο συγκεκριμένο δημιούργημα είναι τα παιδιά που το πράττουν. Και τα παιδιά είναι μεν άνθρωποι και καθόλου δεν τους αρμόζει η προσομοίωση με τα ‘κτήνη’ του Μάχεν αλλά έχουν και κάποιες άλλες ενδιαφέρουσες ιδιότητες στις οποίες οι ενήλικοι αντιπαραθέτουν συνήθως μονάχα την αμηχανία και τη σιωπή τους.

Μια από αυτές τις ιδιότητες είναι η έλλειψη οίκτου.

Μια άλλη ίσως είναι η καθαρή δράση.

Κι επειδή στον κινηματογράφο του Φανταστικού η αδράνεια είναι ασυγχώρητο σφάλμα, τα αποτελέσματα είναι ολέθρια για τους ενήλικες πρωταγωνιστές της ταινίας όταν έρχονται αντιμέτωποι με την επανάσταση των ‘αγγέλων’, των ‘αθώων’ αγοριών και κοριτσιών που δεν έχουν έλεος, δεν έχουν οίκτο, δεν έχουν καμιά στάθμιση των ενεργειών τους, καμιά αίσθηση ή ενδιαφέρον για την αξία της ζωής.

Εδώ πρόκειται καθαρά για μια διαφορά βλέμματος και είναι συγκλονιστικό να καταγράφεται με τόση στεγνότητα, απλότητα και ‘φυσικότητα’ από την κάμερα.

Το νεαρό ζευγάρι των αμερικανών φτάνει στο απομονωμένο παραδείσιο ψαροχώρι, κάπου στο Μεξικό για να περάσει ειδυλλιακές διακοπές. Η κοπέλα είναι στον 7^ο μήνα της εγκυμοσύνης της –κι εδώ σημειώνει κανείς την ειρωνική διάθεση του συγγραφέα (Juan José Plans και "El juego de los niños" η νουβέλα του που έκανε ταινία ο Makinov). Το ψαροχώρι φαίνεται έρημο. Μονάχα μερικά παιδιά βρίσκονται από δω κι από κει με μια κάπως ‘περίεργη’ και σιωπηλή συμπεριφορά. 

Κάποια στιγμή κι ενώ η κυοφορούσα κοπέλα έχει καθίσει σε ένα μπαράκι για να πει ένα δροσιστικό, περιμένοντας το σύζυγό της που έχει ξαμοληθεί στους άδειους δρόμους για να βρει φαγητό ή κάποιον άνθρωπο να μιλήσει τέλος πάντων, μια νεαρή κοπέλα την πλησιάζει και της χαϊδεύει την κοιλιά. Η σκηνή έχει τρυφερότητα, έχει ομορφιά αλλά είναι απλά ένα έξυπνο εργαλείο που θα οικονομήσει την περαιτέρω φρικαλέα συνέχεια της ιστορίας.

Γιατί η φρίκη δεν αργεί να ξεσπάσει… και δεν έχει τίποτε από την αθωότητα στα ψεύτικα χαμόγελα των παιδιών που έχουν πια το πάνω χέρι.

Και δεν φαίνεται να υπάρχει τρόπος να τα σταματήσει κανείς.

Δεν θα πρόσεχα την ταινία, ίσως να με άφηνε αδιάφορο αν δεν υπήρχαν δυο – τρεις ευρηματικές σκηνές, βασισμένες προφανώς στο μυθιστόρημα αλλά που δίνονται με ωμότητα και στερεότητα που σοκάρει περισσότερο κι από τις –όχι πολλές – σκηνές ωμής βίας.

Σε εποχές καρναβαλιού και σε περιοχές του πλανήτη μας όπου τα παγανιστικά, χθόνια, ενδοφλέβια στοιχεία κερδίζουν τη μάχη στα… πανωσηκώματα των χριστιανικών ορόφων… σε εποχές που η φύση ιεροποιείται ξανά και η μύηση γίνεται με τον απόλυτα ‘μυστικό’ τρόπο της σιωπής, του βλέμματος, της έγερσης των αρχαίων θεών μέσα μας, δυο ξένοι είναι φορείς μιας μόλυνσης που πρέπει να εξουδετερωθεί… προηγουμένως βέβαια έχουν εξουδετερωθεί και οι ‘οικείοι’… δεν υπάρχουν οικείοι όταν μιλάει η Φύση, το Παλαιό, το Ερπετό…

Υπάρχει μόνο μια άλλη διάσταση ύπαρξης, μια άλλη φωνή, ένα κάλεσμα στο Πρώτο, το εγκατιαίο, το δεσμευμένο στο χώμα, το αίμα και το θάνατο…