Από τη Σφίγγα στο Χριστό...

  

Εδουάρδος Συρέ  

Από τη Σφίγγα στο Χριστό 

Τίτλος πρωτοτύπου

Édouard Schuré

L'évolution du sphinx au divine Christ, 1912

-επιλεγμένα αποσπάσματα -

  

…Όπως πάνω από τα τέσσερα στοιχεία βρίσκουμε στοιχεία πιο εκλεπτυσμένα, έτσι και κάτω από τα τέσσερα στοιχεία της ορατής φύσης, το ορυκτό, το φυτικό, το ζωικό και το ανθρώπινο βασίλειο, βρίσκουμε άλλα βασίλεια που αντιστοιχούν σε διαφορετικές καταστάσεις της αστάθμητης ύλης. Είναι οι σφαίρες των Ασούρα και των Ντέβα της Ινδίας, ταυτόσημες με τα Ελοχίμ του Μωυσή των οποίων οι ελληνικοί Θεοί είναι μορφές ανθρωποποιημένες. Η εσωτερική χριστιανική παράδοση που φθάνει μέχρι το Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, τους διαιρεί σε εννέα κατηγορίες, συγκροτημένες σε τρεις τριάδες, που σχηματίζουν ένα οργανικό σύνολο.

Σε κλίμακα ανώτερη του ανθρώπου…  υπάρχουν οι Άγγελοι, οι Φερουέρ των Περσών, οι Δαίμονες (Genies) των Λατίνων, τους οποίους ταύτισαν μερικές φορές με το ανώτερο και αιώνιο Εγώ του ανθρώπου. Οι άγγελοι εν τούτοις διαφέρουν από το ανώτερο εκείνο εγώ το οποίο είναι προορισμένο να το αφυπνίσουν. Στην εσωτερική διδασκαλία οι άγγελοι ονομάζονται επίσης οι υιοί της ζωής. Ένας φύλακας άγγελος είναι επιφορτισμένος να συνοδεύει την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου. Ο ρόλος του έγκειται στο να τον ακολουθεί και να τον οδηγεί από ενσάρκωση σε ενσάρκωση. Το στοιχείο του αγγέλου είναι ο αήρ. Ανώτεροι από τους αγγέλους είναι οι Αρχάγγελοι, οι Ασούρα των Ινδών, οι οποίοι επιστατούν στην ψυχή των εθνών. Το στοιχείο τους είναι η φωτιά. Η απόκρυφη παράδοση τους θεωρεί ότι είναι οι πιο ενεργοί παράγοντες της εν γένει ζωής της ανθρωπότητας, της οποίας ταράσσουν τις γενικές γραμμές και επιβλέπουν τις πολλαπλές της εκδηλώσεις. Ακόμη πιο πάνω από τους Αρχαγγέλους δεσπόζουν οι Αρχές (όπως ονομάσθηκαν από τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη), ή Πνεύματα της Προσωπικότητας και της πρωτοβουλίας, η αρμοδιότητα των οποίων μπορεί να χαρακτηριστεί με τη λέξη οι Ενάρχοντες. Γιατί αυτοί είναι εκείνοι που έδωσαν την αρχική ώθηση στους Αρχαγγέλους κατά την περίοδο του Κρόνου και κατά την ηλιακή περίοδο. Αυτοί είναι επίσης εκείνοι που πρωτοστατούν στα μεγάλα συμβάντα και στις ανθρώπινες ανακατατάξεις, καθώς και στην εμφάνιση των μεγάλων προσωπικοτήτων οι οποίες αλλάζουν τον ρου της ιστορίας.

Αυτή είναι η πρώτη ομάδα των Πνευματικών Δυνάμεων οι οποίες δρουν σε επίπεδο ανώτερο του ανθρώπου. Μπορούμε να τις αποκαλέσουμε ως κατ' εξοχήν ομάδα των εργατών επί του πλανητικού επιπέδου, γιατί η δράση τους είναι η πιο ένθερμη, η πιο σύμπλεκτη και εισχωρεί μέσα στα βάθη της ύλης, καθώς και στα μύχια της ανθρώπινης ατομικότητας.

Πιο πάνω υπάρχει η δεύτερη τριάδα των Δυνάμεων. Είναι οι κατά κύριο λόγο Ντέβα των Ινδών. Ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης τις ονομάζει Εξουσίες, Δυνάμεις και Κυριότητες. Σ' αυτές τις Δυνάμεις πρέπει να διακρίνουμε τις δυνάμεις οι οποίες έχουν το λόγο, δεσπόζουν και δίδουν εντολές σε όλο το πλανητικό σύστημα. Ενδιάμεσα μεταξύ των ανωτέρων και των κατωτέρων, τα κυρίαρχα αυτά πνεύματα βρίσκονται πλησιέστερα στη Θεότητα παρά στον άνθρωπο. Μπορούμε να τα ονομάσουμε οι Αναμάρτητοι, γιατί δεν μπορούν, όπως οι Αρχάγγελοι, να κατέβουν μέσα στο βάραθρο της ύλης, αλλά ούτε και μπορούν να αγαπούν όπως αυτοί τους ανθρώπους στους οποίους έδωσαν την πνοή της ζωής. Αυτές είναι οι Δυνάμεις οι οποίες δημιούργησαν μέσα στο κενό τις πλανητικές σφαίρες, στις οποίες ήλθαν να καταβυθισθούν οι δυνάμεις του απείρου. Εξασφαλίζουν την ισορροπία του όλου συστήματος και ρυθμίζουν την ομαλότητα του. Είναι οι Ελοχίμ του Μωυσή και οι δημιουργοί της γης.

Πολύ υψηλότερα από κάθε ανθρώπινη σύλληψη και κάθε φαντασία βρίσκεται η τρίτη τριάδα των Δυνάμεων κατά την ανιούσα τάξη.

o    Οι Θρόνοι είναι οι υπέρτατες δυνάμεις του δώρου του εγώ και της θυσίας. Θα δούμε αμέσως τον πρωτεύοντα ρόλο τους στη γένεση του πλανητικού μας συστήματος.

o    Οι Σεραφείμ (των οποίων το Χαλδαϊκό όνομα σημαίνει Αγάπη) και

o    Οι Χερουβείμ (των οποίων η επίκληση έχει το νόημα της Σοφίας και της ατέρμονης Ισχύος) βρίσκονται τόσο πολύ κοντά στο Θεό ώστε καταλάμπονται αμέσως από Αυτόν και αντανακλούν το φως Του…

…Σημειώνουμε ακόμη ότι οι σφαίρες δράσης των Δυνάμεων επικαλύπτουν η μία την άλλη χωρίς να συγχέονται και ότι οι συνθήκες του χώρου και του χρόνου ποικίλλουν σε κάθε τριάδα της Ιεραρχίας. Η σφαίρα των Αγγέλων, των Αρχαγγέλων και των Αρχών, αυτή που έρχεται αμέσως από πάνω από τον άνθρωπο και στην οποία ο άνθρωπος βυθίζεται κατά τον ύπνο του, είναι η αστρική σφαίρα, η οποία ονομάζεται και σφαίρα διεισδυτικότητας. Εκεί βασιλεύει η τέταρτη διάσταση, τα όντα δηλαδή περνούν το ένα μέσα από το άλλο χωρίς να συγχέονται…

*

…Ο Εωσφόρος δεν είναι ο Σατανάς, ο Δαίμων του κακού, όπως τον παριστάνει η ορθόδοξη και λαϊκή παράδοση. Ο Εωσφόρος είναι ένας Ελοχίμ όπως όλοι οι άλλοι και μάλιστα και το όνομά του ως κομιστή φωτός του εγγυάται το αδιαμφισβήτητο αξίωμα του Αρχαγγέλου. Θα δούμε πιο κάτω γιατί ο Εωσφόρος, ο Δαίμων της Γνώσης και της ελεύθερης ατομικότητας ήταν όσο και ο Χριστός, ο Δαίμων της Αγάπης και της Θυσίας, αναγκαίος στον κόσμο, πως όλη η ανθρώπινη εξέλιξη προέρχεται από την πάλη της. Πως εν κατακλείδι η τελική και υπερβατική αρμονία της θα επιστέψει την επιστροφή του ανθρώπου στη Θεότητα.

Από όλους της Αρχαγγέλους, ο Εωσφόρος, εκπρόσωπος και πατρωνυμικός αρχηγός μιας ολόκληρης τάξης Αγγέλων και Πνευμάτων, ήταν αυτός που έστρεψε το πιο διαπεραστικό και πιο τολμηρό βλέμμα στη σοφία του Θεού και το ουράνιο σχέδιο. Δεν ήθελε να υπακούει σε κανέναν άλλο παρά μόνο στον ίδιο το Θεό. Οι άλλοι Αρχάγγελοι είχαν κιόλας δημιουργήσει από τις Μορφές-Σκέψεις της Αγγέλους, αυτά τα αγνά ακόμη πρωτότυπα του θείου ανθρώπου. Αυτοί οι Άγγελοι δεν διέθεταν παρά ένα διαφανές αιθερικό σώμα και ένα ακτινοβόλο αστρικό σώμα, τα οποία με τη δεκτική και ακτινοβόλα ισχύ της, ένωναν σε τέλεια αρμονία το Αιώνιο Άρρεν και το Αιώνιο Θήλυ. Οι άγγελοι διέθεταν την Αγάπη, την πνευματική ακτινοβολία χωρίς σύγχυση και χωρίς επιθυμία εγωιστικής κατοχής, γιατί ήταν αστρικά και πνευματικά ανδρόγυνοι. Ο Εωσφόρος είχε αντιληφθεί ότι για να δημιουργηθεί ο ανεξάρτητος άνθρωπος, ο άνθρωπος της επιθυμίας και της εξέγερσης, χρειαζόταν ο διαχωρισμός των φύλων. Για να γοητεύσει τους Αγγέλους στη σκέψη του, έχυσε σε μήτρα στο αστρικό φως τη γοητευτική μορφή της μελλοντικής γυναίκας, της ιδανικής Εύας και την παρουσίασε της Αγγέλους. Πλήθος από αυτούς φλογίστηκε γεμάτο ενθουσιασμό βλέποντας αυτή την εικόνα, η οποία υποσχόταν στον κόσμο άγνωστες χαρές και παραληρήματα ενθουσιασμού, και συγκεντρώθηκαν γύρω από τον επαναστατημένο Αρχάγγελο.

[Σημ: Τέτοια είναι ασφαλώς η αρχέγονη αντίληψη της απόκρυφης παράδοσης, που αναφέρει ότι από την πρωταρχική ένωση του Εωσφόρου με την Λίλιθ (την πρώτη Εύα) γεννήθηκε ο Κάιν, ο άνθρωπος δηλαδή που κατέβηκε μέσα στην ύλη, καταδικασμένος να ανακατευτεί στο έγκλημα, στον πόνο και στον εξαγνισμό. Υπενθυμίζουμε ότι της οι διηγήσεις που αφορούν αυτά που συμβαίνουν στο αστρικό πεδίο δεν είναι παρά ατελείς ερμηνείες των γεγονότων τα οποία υφαίνονται στη σφαίρα της διεισδυτικότητας].

Κατά την εποχή λοιπόν εκείνη, ανάμεσα στον Άρη και τον Δία, σχηματιζόταν ένα ενδιάμεσο άστρο. Είχε ακόμα τη μορφή της δακτυλίου, προορισμένου να συμπυκνωθεί σε πλανήτη μετά τη θραύση του. Ο Εωσφόρος το είχε επιλέξει για να δημιουργήσει με τουςΑγγέλους του έναν κόσμο, ο οποίος, χωρίς να περάσει από της γήινες δοκιμασίες, θα έβρισκε μέσα του τη δύναμή του και τη χαρά του να γευθεί ταυτόχρονα και τον καρπό της ζωής και της Γνώσης, χωρίς τη βοήθεια του Παντοδύναμου. Οι άλλοι τότε Αρχάγγελοι και όλοι οι Ελοχίμ έλαβαν τη διαταγή να τον εμποδίσουν, γιατί ένας τέτοιος κόσμος θα έσπερνε τη σύγχυση μέσα στη δημιουργία και θα έθραυε την αλυσίδα θείας και πλανητικής ιεραρχίας. Η σκληρή και παρατεταμένη μάχη η οποία διεξήχθη μεταξύ της στρατιάς του επαναστατημένου Αρχαγγέλου κατά των άλλων Αρχαγγέλων και των ανωτέρων του, έληξε με την ήττα του Εωσφόρου και είχε διπλό αποτέλεσμα:

1^ο την καταστροφή του υπό σχηματισμό πλανήτη που τα απομεινάρια του είναι οι πλανητοειδείς, και

2^ο την αποπομπή του Εωσφόρου και των αγγέλων του σε έναν κατώτερο κόσμο, σε έναν άλλο πλανήτη, ο οποίος είχε μόλις αποσπασθεί από τον πυρήνα του Ήλιου από της Κυριότητες και της Δυνάμεις.

 Αυτός λοιπόν ο πλανήτης ήταν η Γη, όχι η σημερινή, αλλά η αρχέγονη Γη η οποία τότε ακόμη αποτελούσε ένα άστρο με τη Σελήνη.

[Σημ: Η σημερινή εσωτερική παράδοση παραδέχεται ότι, κατά την ίδια αυτή περίοδο, ένας αριθμός Ελοχίμ που δεν ήθελαν να λάβουν μέρος στη δημιουργία της γης και των κόσμων, οι οποίοι υπόκεινται της σκληρούς νόμους της συμπυκνωμένης ύλης, απομακρύνθηκαν από τον ήλιο πέρα από τον κύκλο του Κρόνου για να δημιουργήσουν τον πλανήτη Ουρανό, τον Ποσειδώνα κι έναν ακόμα. Σύμφωνα με την αρχαία διόραση, που επιβεβαιώθηκε από τη σύγχρονη διόραση το ηλιακό της σύστημα αρχικά προήλθε από το νεφέλωμα του Κρόνου. Γι αυτό και ο Κρόνος είναι και ο αρχαιότερος από τους Θεούς, της με τον οποίο αρχίζει ο χρόνος]...

*

…Οι Αρχάγγελοι ήταν οι άρχοντες του πρώτου ήλιου. Οι γιοι τους, οι Άγγελοι ήταν οι άρχοντες της Γης-Σελήνης. Επέτυχαν την συνείδηση του εγώ τους αντικατοπτριζόμενοι μέσα στα ανθρώπινα σπέρματα που κατοικούσαν σε αυτό το άστρο εμφυσώντας τους τις σκέψεις τους, τις οποίες τα ανθρώπινα σπέρματα τις επέστρεφαν εμψυχωμένες και ζώσες. Χωρίς αυτό τον αντικατοπτρισμό και αυτό το διχασμό, κανένα ανθρώπινο ή θείο ον δεν μπορεί να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του.

[Σημ: Επειδή αυτός ο διχασμός είναι και η πρωταρχική συνθήκη της συνείδησης, γι'αυτό και η σοφία των Ροδοσταυριτών θέτει το ακόλουθο αξίωμα: Όπου υπάρχει ένα εγώ, υπάρχουν δύο εγώ].

Η ιδιόμορφη λειτουργία των Αγγέλων ήταν να καταστούν οι οδηγοί και οι εμπνευστές των ανθρώπων κατά την επόμενη κοσμική περίοδο, δηλαδή πάνω στη Γη μας. Στην αρχέγονη Σελήνη (ή Γη-Σελήνη) υπήρξαν οι αφυπνιστές του υπό σχηματισμό ανθρώπινου όντος. Διέγειραν μέσα του τις αισθήσεις, και πράττοντες κατά τον τρόπο αυτό απέκτησαν συνείδηση του εαυτού τους και της υψηλής αποστολής τους. Κατεβαίνοντας με τον Εωσφόρο μέσα στο ταραγμένο βάραθρο της ύλης, έπρεπε να ξανανέβουν στη θεία πηγή τους αγαπώντας τον άνθρωπο, υποφέροντας μαζί του, υποστηρίζοντάς τον στην αργή του ανάβαση. Και ο άνθρωπος έπρεπε να λαχταράει τον Θεό του και να τον αντιλαμβάνεται διά μέσου των Αγγέλων. Ο Άγγελος είναι το Αρχέτυπο του μελλοντικού ανθρώπου. Από την ανύψωση του ανθρώπου στην αγγελική κατάσταση πρέπει να γεννηθεί στο τέλος της πλανητικής εποχής ένας καινούργιος θεός, η ελεύθερη και δημιουργική ατομικότητα. Πριν όμως από αυτό, ήταν αναγκαία η κάθοδος μέσα στο σκοτεινό στροβίλισμα, μέσα στο εργαστήριο της ζωώδους υπόστασης. Και ποιος θα μπορούσε να μας πει, ποιος θα υποφέρει περισσότερο, ο πιο ταπεινωμένος άνθρωπος, ο πιο βασανιζόμενος καθώς αποκτά την συνείδηση του εαυτού του, ή ο αθέατος Άγγελος που υποφέρει και αγωνίζεται μαζί του;…

*

…Η Γη όπου κατοικούμε, η Άδαμα του Μωυσή, η Δημήτηρ του Ορφέα και του Ομήρου, μας φαίνεται πολύ γηραιά γιατί η ανθρωπότητα είναι πολύ παλιά και μια ανθρώπινη ενσάρκωση πολύ σύντομη, το άστρο μας όμως είναι νέο ακόμη σε σχέση με τη διάρκεια του σημερινού του οργανισμού και το μακρινό μέλλον του επιφυλάσσει τρία ακόμα αβατάρ όπως μας βεβαιώνουν οι μεγάλοι διδάσκαλοι. Η σύστασή της ως Πλανήτη-Γη, η οποία και μόνη πρέπει να μας ενδιαφέρει στο παρόν κεφάλαιο, οφείλεται στην τελευταία μεγάλη κοσμογονική αναστάτωση, το διαχωρισμό δηλαδή της Γης και της Σελήνης.

Η σημερινή Σελήνη αποτελούσε άλλοτε αναπόσπαστο μέρος με τη Γη. Αποτελούσε τον πιο πυκνό και πιο βαρύ πυρήνα της δεύτερης. Οι πνευματικές Δυνάμεις οι οποίες διαχώρισαν τη Γη από τη Σελήνη ήταν οι ίδιες εκείνες που απόσπασαν κάποτε τη Γη-Σελήνη από τον Ηλιο. Βασικός σκοπός αυτού του χωρισμού ήταν η κάθοδος του ανθρώπου από το αστρικό πεδίο στο φυσικό πεδίο, όπου έπρεπε να αποκτήσει την προσωπική συνείδηση με την ανάπτυξη νέων οργάνων. Αυτό όμως το βασικό συμβάν για την ανθρώπινη τάξη, δεν μπορούσε να συμβεί παρά μόνο με το διαχωρισμό της Γης και της Σελήνης σε δύο πόλους, από τους οποίους η Γη αντιπροσωπεύει τον αρσενικό πόλο και η Σελήνη τον Θηλυκό.

[Σημ: Και αντίθετα, σε σχέση με τον ήλιο η Γη αντιπροσωπεύει το θηλυκό στοιχείο].

Η αντίστοιχη φυσιολογική ανάπτυξη είχε για συνέπεια την εμφάνιση των φύλων στο ζωικό βασίλειο καθώς και στο ανθρώπινο βασίλειο Το ανθρώπινο είδος δεν αποσπάσθηκε από την κατάσταση του ζώου παρά μόνο με τον διαχωρισμό των ζωντανών όντων σε αντίθετα φύλα. Και με το δισεξουαλισμό, τρεις καινούργιες δυνάμεις εμφανίσθηκαν: η σεξουαλική αγάπη, ο θάνατος και η μετενσάρκωση. Ενεργητικοί παράγοντες δράσης διαχωρισμού και ανανέωσης, γοητείες και τρόμοι, τρομερά κεντρίσματα και μαστίγια της ανθρώπινης εξέλιξης.

Πριν όμως να λάβει τη σημερινή του μορφή, το ανθρώπινο ον, που κατέβηκε από το αστρικό πεδίο στο φυσικό πεδίο, πέρασε από τις κύριες ζωικές μορφές (ψάρι, ερπετό, τετράποδο, ανθρωποειδές). Αντίθετα όμως από τη θεωρία των Ντάρβιν και Χαίκελ, οι ουσιαστικοί παράγοντες της ανθρωπότητας, η οποία διέσχισε με το δικό της τρόπο τις φάσεις των μεγάλων ειδών, δεν υπήρξαν ούτε η φυσική επιλογή, ούτε η προσαρμογή στο περιβάλλον, αλλά μια εσωτερική ώθηση, κάτω από την επίδραση των Πνευματικών Δυνάμεων, η οποία ακολούθησε τον άνθρωπο βήμα με βήμα και τον βοήθησε να εξελιχθεί σταδιακά και να αναπτυχθεί Ποτέ ο άνθρωπος δεν θα είχε κατορθώσει να διασχίσει τα φοβερά στάδια που τον οδήγησαν από την ενστικτώδη ζωική κατάσταση στη συνειδητή ανθρωπότητα χωρίς τα ανώτερα όντα, που την διέπλασαν διεισδύοντα μέσα της και τυποποιώντας την από γενεά σε γενεά και από αιώνα σε αιώνα, στη διάρκεια χιλιάδων ετών. Ήταν μία δημιουργία και μαζί μια συνεργασία, ένα μείγμα, μια σύντηξη και ένα ακατάπαυστο καλούπιασμα. Τα οδηγά πνεύματα, θα δούμε, ενήργησαν κατά τρόπο διπλό επάνω στη γενόμενη ανθρωπότητα, είτε ενσαρκούμενα στα σώματά της, είτε με πνευματική εμφύσηση. Ετσι διαπλάσθηκε το ανθρώπινο ον και εκ των έσω και εκ των έξω. Μπορούμε συνεπώς να βεβαιώσουμε ότι ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα και το δικό του έργο και το έργο των Θεών. Από αυτόν τον ίδιο προήλθε η προσπάθεια, από εκείνους όμως ο θείος σπινθήρας, η αρχή της αθάνατης ψυχής...

*

…Πάνω στη Σελήνη είχε παραμείνει μια ολόκληρη τάξη Αγγέλων, εωσφορικής κατηγορίας και του πιο κατώτερου βαθμού, εκείνων δηλαδή που επίμονα επιθυμούσαν όχι μόνο να γίνουν οι οδηγοί των ανθρώπων, αλλά και να ζήσουν οι ίδιοι τη ζωή τους αποκτώντας ένα σώμα φυσικό και αναμιγνυόμενοι με τις βίαιες αισθήσεις της ύλης. Αυτοί εισέβαλαν μαζικά για να ενσαρκωθούν μέσα στα σώματα των μελλοντικών ανθρώπων τα οποία ήταν ακόμα σε υποτυπώδη κατάσταση σαυροειδών με κεφάλια δελφινιών. Με μεγάλη και εντατική τους προσπάθεια ανέπτυξαν το αιμοφόρο και το νευρικό σύστημα. Εισερχόμενοι έτσι στην γενόμενη ανθρωπότητα, της προσκόμισαν, μαζί με τον ανικανοποίητο πόθο, το θείο σπινθήρα, την αθάνατη αρχή του εγώ. Χρειαζόταν όμως, αυτό το βίαια δημιουργημένο και κρυσταλλοποιημένο εγώ, να φωτιστεί και να γονιμοποιηθεί από πνεύματα κατηγορίας πολύ ανώτερης και πραγματικά θείας. Στον πλανήτη Αφροδίτη κατοικούσε τότε μια κατηγορία Πνευμάτων για τα οποία μιλήσαμε πιο πάνω, τις Αρχές, εκπαιδευτές των Αρχαγγέλων, τα πιο ανώτερα μεταξύ εκείνων που η ινδική μυθολογία αναφέρει με το όνομα Ασούρας. Ανώτερα από όλα τα άλλα πνεύματα της τρίτης θείας ιεραρχίας, αυτοί οι αρχηγοί οι προορισμένοι για τη δημιουργία και την εκπαίδευση του ανθρώπου, είναι άξιοι του ονόματος των Θεών. Γιατί δεν μπορούν να επενδυθούν ένα φυσικό σώμα, ούτε να αφομοιωθούν με κανένα τρόπο με την ύλη. Περιφρονούν τη φωτιά και ζουν μέσα στο φως μονάχα. Μπορούν όμως να γίνουν ορατοί από κατώτερα όντα επενδυμένοι με ένα αιθερικό σώμα στο οποίο δίνουν όλες τις μορφές των σκέψεών τους και με μια ακτινοβόλα αστρική επικάλυψη. Τέτοια είναι τα ανώτερα όντα τα οποία κατέβηκαν να κατοικήσουν, επί ένα διάστημα, επάνω στη Γη, κατά τη λεμουριανή περίοδο. Φαίνεται ότι γι'αυτά τα Όντα μιλάει ο Ησίοδος όταν λέει ότι: «Οι Θεοί ενδεδυμένοι αέρος επορεύοντο μεταξύ των ανθρώπων»…

*

…Μα ποιοι ήταν λοιπόν αυτοί οι Ρίσσι; Ήταν οι προϊστορικοί ιδρυτές της κάστας και της επιστήμης των βραχμάνων. Από τη χαραυγή των βεδικών χρόνων, αυτοί σχημάτιζαν μια κάστα απομονωμένη από τους βέβηλους. Οι βραχμάνοι ήταν τότε διαιρεμένοι σε επτά φυλές και λέγανε πως ήταν οι αποκλειστικοί κάτοχοι του Βράχμαν, της άγιας δηλαδή μαγείας που επιτρέπει την επικοινωνία με τα θεία όντα του πνευματικού κόσμου. Μόνο αυτοί είχαν το δικαίωμα να γεύονται το μεθυστικό ποτό, το σόμα, το ποτό των Θεών, του οποίου το υγρό της σπονδής στις ιεροτελεστίες ήταν απλώς το σύμβολο. Λέγανε πως η καταγωγή τους αναγόταν σε πανάρχαια και μυστηριώδη όντα, στους επτά Ρίσσι, "οι οποίοι, στην αρχή της δημιουργίας και κάτω από θεία καθοδήγηση, είχαν οδηγήσει τους ανθρώπους πέρα από τον ποταμό του κόσμου Ράζα". Αυτό είναι μια τρανή απόδειξη ότι οι Ρίσσι των βεδικών χρόνων είχαν από παράδοση διατηρήσει την ανάμνηση των μεταναστεύσεων που ξεκίνησαν από την Ατλαντίδα με κατεύθυνση την Ευρώπη και την Ατλαντίδα.

Αυτοί λοιπόν οι Ρίσσι είχαν αφήσει διαδόχους που ζούσαν μέσα στα δάση, κοντά σε ιερές λίμνες, στη μόνωση των Ιμαλάϊων ή στις όχθες των μεγάλων ποταμών. Για μόνη τους διαμονή, ένα καταφύγιο με ξύλα καλυμμένο από φυλλώματα. Μέσα σε αυτό το υπαίθριο ερημητήριο τους περιστοίχιζαν συχνά και μερικοί μαθητές. Άλλοτε ζούσαν μόνοι μέσα στην καλύβα τους, κοντά σε μια φωτιά που σιγόκαιγε κάτω από τις στάχτες, ή με μια γκαζέλλα, σιωπηρή και υπάκουη σύντροφο των βαθιών συλλογισμών τους. Στην πραγματικότητα, οι Ρίσσι αποτελούσαν την ανώτατη βαθμίδα των βραχμάνων. Από αυτούς προερχόταν η διδασκαλία, η εμπνευσμένη σκέψη, οι κανόνες και οι νόμοι της ζωής, η μυστική σοφία. Μερικοί από αυτούς, όπως ο Βισβαμίτρα και ο Βασίστα, αναφέρονται μέσα στις Βέδες σαν οι δημιουργοί των ύμνων. Σε τι λοιπόν συνίστατο αυτή η πανάρχαιη σοφία, η οποία φτάνει σε εποχές που ήταν άγνωστη ακόμα η χρήση της γλώσσας; Βρίσκεται τόσο μακριά από μας που μόλις μπορούμε να τη σχηματοποιήσουμε. Γιατί αυτή βασίζεται σε ένα άλλο είδος σύλληψης και σε έναν άλλον τρόπο σκέψης από αυτές στις οποίες είναι εθισμένος ο σημερινός άνθρωπος, αυτός που δεν συλλαμβάνει παρά μόνο με τις αισθήσεις του και δεν σκέπτεται παρά μόνο με τρόπο αναλυτικό. Ας αποκαλέσουμε τη σοφία των Ρίσσι πνευματική διόραση, εσωτερικό διαφωτισμό, διαισθητική και συνθετική θεώρηση του ανθρώπου και του σύμπαντος. Αυτός που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτές τις ικανότητες που σήμερα έχουν ατροφήσει είναι η κατάσταση τις ψυχής που τις ανέπτυξε…

*

…Η παράδοση αναφέρει ότι επί επτά ολόκληρα χρόνια ο Σάκια-Μούνι συνέχιζε τις ασκήσεις εσωσυγκέντρωσης πριν να επιτύχει τη φώτιση. Έφτασε τελικά με τη μορφή μιας σειράς εκστάσεων κατά τη διάρκεια του ύπνου του. Πρέπει να ακολουθήσουμε από πολύ κοντά τα ψυχικά φαινόμενα, που συγκέντρωσε ο μύθος κατά τις τέσσερις αυτές νύχτες της έκστασης. Γιατί από τον ιδιόμορφο χαρακτήρα τους και την ερμηνεία τους πήγασε η διδασκαλία του Βούδα και όλος ο Βουδισμός.

Στη διάρκεια της πρώτης νύχτας, ο Σάκια-Μούνι διείσδυσε σ'αυτό που η Ινδία αποκαλεί Κάμα λόκα (τόπο της επιθυμίας). Είναι ο Αμεντί της Αιγύπτου, ο Αδης των Ελλήνων, το Καθαρτήριο των χριστιανών. Είναι η σφαίρα που ο δυτικός αποκρυφισμός ονομάζει αστρικό κόσμο, ή η ψυχική κατάσταση που καθορίζεται με τις λέξεις η σφαίρα της διεισδυτικότητας, Χάος σκοτεινό και συννεφιασμένο...

Τη δεύτερη νύχτα, ο ερημίτης μπήκε μέσα στο κόσμο των ευτυχισμένων ψυχών...

…Την τρίτη νύχτα, με μια έντονη προσπάθεια υψώθηκε ως τον κόσμο των θεών. Θα μπορούσε άραγε τώρα να βρει την τόσο πολυπόθητη γαλήνη; Ήταν ένα όνειρο που καμία περιγραφή δεν μπορεί να το αποδώσει, κάτι το απερίγραπτο, ένα υπέρτατο πανόραμα άρρητου μεγαλείου. Είδε πρώτα τα φωτεινά Αρχέτυπα, που λάμπανε στο κατώφλι του κόσμου των Ντέβα, κύκλους, τρίγωνα, αστέρια και σπινθηροβολούσαν, καλούπια του κόσμου του υλικού...

Μόλις αποκοιμήθηκε, ξαναείδε τον τεράστιο τροχό της ύπαρξης σαν ένα σκοτεινό κύκλο που πάνω του έβριθαν αναρίθμητα ανθρώπινα όντα. Ο ακούραστος τροχός αργογυρνούσε. Εδώ κι εκεί, μερικοί τολμηροί αγωνιστές, μερικοί εξαίρετοι ασκητές ξεπρόβαλλαν πάνω από το σκιερό κύκλο του τροχού μέσα στη φωτοσκίαση που τον έζωνε. Ήταν οι σοφοί ασκητές, οι Βοδισάτβα που ζήσανε πριν από αυτόν. Κανένας τους όμως δεν είχε φτάσει ως την τελική ανάπαυση, την αληθινή σωτηρία. Γιατί όλοι τους είχαν ξαναπέσει στο σκοτεινό κύκλο, όλοι τους είχαν ξαναρπαχτεί από το μοιραίο τροχό. Και τότε ο Σάκια-Μούνι δοκίμασε τον πιο δυνατό πόνο, την κατάρρευση όλου του είναι του και μαζί την κατάρρευση του κόσμου των φαινομένων, του κόσμου της πλάνης. Αυτό όμως το υπέρτατο ξέσκισμα, το απόλυτο εσωτερικό κενό το διαδέχτηκε μια ανείπωτη ευτυχία. Ένιωθε να βυθίζεται σε μια βαθιά θάλασσα σιωπής και γαλήνης. Εκεί, μήτε μορφή υπήρχε, μήτε φως, μήτε η ελάχιστη ανακίνηση ζωής. Το είναι του διαλυόταν σε μία γλυκιά ανυπαρξία μέσα στην κοιμισμένη ψυχή του κόσμου, όπου καμιά ανάσα δεν έβγαινε, καμιά πνοή δεν υπήρχε, και η συνείδησή του έσβησε μέσα σ'αυτή τη μακάρια απειροσύνη. Είχε πετύχει τη Νιρβάνα…

*

…Ο Ηλιακός Λόγος είναι ο Θείος Λόγος που εμψυχώνει τον πλανητικό μας κόσμο. Δοξάζοντας και υμνώντας τον ήλιο, οι αρχέγονοι Ρίσσι και οι βεδικοί αοιδοί δεν λάτρευαν μονάχα το φυσικό ήλιο. Πίσω απ'αυτόν, προαισθάνονταν το Πνεύμα που εμψυχώνει το άστρο-βασιλιά. Το πλανητικό μας σύστημα και η γη, η πιο πυκνή του υπόσταση, αυτή όπου το Πνεύμα και η Υλη φθάνουν στην μεγαλύτερή τους ένταση και πλοκή, δημιουργώντας την πιο ρωμαλέα και δραστήρια ζωή, δημιουργήθηκαν από την ιεραρχία των κοσμικών δυνάμεων

Όλα με την έμπνευση, την απορροή του απείρου και αβυθομέτρητου Θεού. Είναι αυτό που η Γένεση εκφράζει κατά τρόπο θαυμαστό με τη λέξη Ελοχίμ, που σημαίνει ο Θεός-οι-Θεοί. Από την αρχή όμως, από την Κρόνια περίοδο της πλανητικής ζωής, η θεία σκέψη, ο Λόγος ο οποίος ειδικά πρωτοστατεί στο ηλιακό μας σύστημα, είχε την τάση να συμπυκνώνεται και να εκδηλώνεται σε ένα όργανο κυριαρχικό που θα ήταν κατά κάποιο τρόπο ο λόγος του και η φλεγόμενη εστία του. Αυτό το Πνεύμα, αυτός ο Θεός, είναι ο βασιλιάς των Ηλιακών Πνευμάτων, ανώτερος από τους Αρχαγγέλους, τις Κυριότητες, τους Θρόνους και τα Σεραφείμ, εμπνευστής τους μαζί και το υπέρτατο άνθος της κοινής τους δημιουργίας, επωασμένος από αυτούς και μεγεθυνόμενος μαζί τους για να τους υπερκεράσει, προορισμένος να αποβεί ο ανθρώπινος Λόγος του Δημιουργού, όπως το φως των άστρων είναι ο παγκόσμιος λόγος του. Αυτός είναι ο Ηλιακός Λόγος, ο Κοσμικός Χριστός, κέντρο και ρίζα της γήινης εξέλιξης.

Όπως όλοι οι αληθινοί Μύστες, γνώριζε και ο Ζωροάστρης το νόμο της μετενσάρκωσης, ποτέ του όμως δεν μίλαγε γι'αυτόν. Η αποκάλυψή του δεν συμπεριλαμβανόταν στην αποστολή του. Η ιδέα αυτή θα λοξοδρομούσε την Άρια φυλή από το έργο για το οποίο ήταν προορισμένη την εποχή εκείνη, για την κατάκτηση του εδάφους με την καλλιέργεια και την εμπέδωση της οικογένειας. Δίδασκε όμως στους εσωτερικούς του μαθητές την αρχή του Κάρμα με τη στοιχειώδη μορφή του, δηλαδή ότι η άλλη ζωή είναι η απόρροια της παρούσας. Οι βέβηλοι πηγαίνουν στο βασίλειο του Αριμάν. Οι αγνοί με το θάνατό τους περνάνε από μια φωτεινή γέφυρα λαμπερή σαν διαμάντι, κοφτερή σαν την κόψη του σπαθιού. Ψηλά σ'αυτή τη γέφυρα τους περιμένει ένα φτερωτό αγγελούδι, όμορφο σαν δεκαπεντάχρονη παρθένα και αυτή η παρθένα τους λέει: "Εγώ είμαι το έργο σου, είμαι το αληθινό σου εγώ, είμαι η ίδια η ψυχή σου όπως τη λάξευσες εσύ ο ίδιος!"…

*

…Παρά την αίσθηση αυτή ταυτότητας ανάμεσα στη φύση και στη ψυχή, στα πιο παλιά χρόνια υπήρχαν στην Ελλάδα δύο ευδιάκριτες θρησκείες: η θρησκεία των Ολύμπιων ή των ουράνιων Θεών (Δίας, Ήρα, Απόλλωνας, Παλλάδα, κ.α) και η θρησκεία των αποκαλούμενων χθόνιων θεοτήτων (Δήμητρα, Περσεφόνη, Πλούτωνας, Εκάτη, Διόνυσος). Η πρώτη είναι η επίσημη θρησκεία και αντιστοιχεί στον εξωτερικό και ορατό κόσμο. Η δεύτερη είναι η θρησκεία των Μυστηρίων και αφορά τον εσωτερικό κόσμο της ψυχής. Είναι κατά κάποιο τρόπο η θρησκεία της απόκρυφης υφής των πραγμάτων, των υπόγειων δυνάμεων, των εσωτερικών δηλαδή δυνάμεων με τις οποίες ανοίγει η θύρα του αόρατου κόσμου και του Υπερπέραν. Η πρώτη δίδασκε να σεβόμαστε τους Θεούς σύμφωνα με τις ιεροτελεστίες και τους καθιερωμένους νόμους, η δεύτερη οδηγούσε στα τρομαχτικά μυστικά και αναβάπτιζε τη ζωή του μύστη στις αρχέγονες πηγές. Και σ'αυτό οφειλόταν και το όνομα των "Μεγάλων Θεαίνων" που το αναγνώριζαν μονάχα στη Δήμητρα και τη Περσεφόνη…

*

…Ο Δίας, η αστρική αύρα του κόσμου, ο Ποσειδώνας το ζωτικό του σώμα, ο Πλούτωνας το φυσικό του σώμα. Εδώ έχουμε συγκροτημένη, με μόνη την αρετή της διαισθητικής θεώρησης, την κοσμική τριάδα και την ανθρώπινη τριάδα. Έλειπε όμως ακόμα το πιο ουσιαστικό: η οργανική αρχή, το δημιουργικό πνεύμα που ενώνει τα επί μέρους τμήματα σε ένα ομοιογενές σύνολο, που τα διαπερνάει με την πνοή του και προκαλεί την κυκλοφορία της ζωής μέσα τους. Έλειπε από εκεί μέσα η συνείδηση, το εγώ. Για τους Έλληνες λοιπόν, το κοσμικό εγώ από το οποίο εκπορεύεται το ανθρώπινο εγώ, ήταν ο Διόνυσος...

…Η θρησκεία της Ελευσίνας δεν περιλάμβανε μονάχα τις ιεροτελεστίες, τις παραστάσεις και τις περιοδικές γιορτές. Κατά την εποχή της ακμής της, πριν από τους μηδικούς πολέμους, ο ουσιαστικός πυρήνας των Μυστηρίων συνίστατο στη διδασκαλία και τα πορίσματα της ιερής σοφίας. Όλα αυτά τα κοινωνούσαν στους μύστες που έφθαναν για να μείνουν επί ένα διάστημα μέσα στον περίγυρο του ναού. Επιδίωκαν την ψυχική εξάσκηση με νηστείες, διαλογισμούς για τη φύση της ψυχής και των θεών, με μια διαυγή συγκέντρωση της σκέψης πριν από τον ύπνο και κατά το ξύπνημα για να μπορούν να συγκρατούν μια σαφή ανάμνηση και εντύπωση των ονείρων που ο συνηθισμένος άνθρωπος πολύ σπάνια θυμάται. Σκοπός της μύησης αυτής ήταν να καταστήσουν το μύστη (αυτόν που τον καλύπτει ένας πέπλος) έναν επόπτη (δηλαδή έναν οραματιστή) και να τον καταστήσουν ικανό να δει το Διόνυσο. Ο Διόνυσος όμως ήταν ένας πολλαπλός Θεός, ένας Θεός κατατμημένος μέσα σε όλη την ανθρωπότητα και ο οποίος εκδηλωνόταν σε κάθε μαθητή κατά τρόπο διαφορετικό. Στην Ελευσίνα, γνώριζαν τρεις μορφές του, που αντιστοιχούσαν σε τρεις βαθμούς μύησης. Ο πρώτος βαθμός, προσιτός στην αφηρημένη μονάχα διάνοια, ήταν ο βαθμός του Ορφέα, ο Διόνυσος-Ζαγρέας, κομματιασμένος μέσα σε όλα τα όντα. Έλεγαν στον αρχάριο υποψήφιο για μύστη: "Μάθε πως το υπέρτατο Πνεύμα, το θείο Εγώ, θυσιάστηκε για να εκδηλωθεί και κατατμήθηκε μέσα στις απειράριθμες ψυχές. Ζει και υποφέρει, εισπνέει και εκπνέει μέσα σου, όπως και στους άλλους. Ο κοινός θνητός δεν τον γνωρίζει, για τον μυημένο όμως η προσπάθεια έγκειται στο να ανασυγκροτήσει την ολότητά του μέσα στον ίδιο τον εαυτό του. Αυτό δεν μπορεί να επιτελεστεί μέσα σε μια μονάχα μέρα. "Παρατήρησε μέσα σου, ως τα βάθη του εαυτού σου, αναζήτησέ τον και θα τον ανακαλύψεις". Ο μύστης αυτοσυγκεντρωνόταν, διαλογιζόταν, παρατηρούσε μέσα του εντατικά, -και δεν έβρισκε τίποτε. Συνήθως δεν μπορούσε να καταλάβει αυτόν τον Θεό που ήταν παντού σκόρπιος, ένας και ταυτόχρονα πολλαπλός υπέρτατος και ουτιδανός, ισχυρός και πανάθλιος. Ήταν η πρώτη, η πιο ελαφριά δοκιμασία, βασανιστική όμως από τώρα, η δοκιμασία της αμφιβολίας της ψυχής μπροστά στις ανεπίλυτες αντιφάσεις της λογικής που δεν έχει ακόμα φωτιστεί. Ο ιεροφάντης έλεγε στον απογοητευμένο μύστη: "Διδάξου να κατανοείς την αναγκαιότητα της αντίφασης που βρίσκεται στο βάθος όλων των πραγμάτων. Χωρίς πόνο δεν θα υπήρχε ζωή, και χωρίς πάλη καμιά πρόοδος, χωρίς αντίφαση καμιά συνείδηση. Ο Διόνυσος θα έμενε για πάντα κρυμμένος μέσα στους κόλπους του Δία, και συ ο ίδιος δεν θα ήσουνα παρά μια σταγόνα νερό διαλυμένη μέσα σε ένα νεφέλωμα. Υπήρξε εποχή, η αλήθεια είναι πολύ μακρινή, τον καιρό της Ατλαντίδας, τότε που ο άνθρωπος ο πρωτόγονος ήταν τόσο αναπόσπαστος με τη φύση ώστε έβλεπε τις δυνάμεις τις κρυμμένες μέσα στα στοιχεία και μιλούσε μαζί τους. Εκείνη την εποχή που οι Αιγύπτιοι την ονόμασαν εποχή του Σέσου Χωρ, εποχή που οι Θεοί βασίλευαν πάνω στη γη. Ο Διόνυσος τότε, αν και κομματιασμένος από τους ανθρώπους, ήταν ακόμα ενωμένος με την συνείδησή τους. Γιατί οι άνθρωποι εκείνης της εποχής ήταν ενορατικοί και οι Θεοί ζούσαν μαζί τους σε αιθέριες μορφές, μεταβαλλόμενες, μορφές όλων των ειδών.

Υπήρξε μια άλλη εποχή, πολύ κοντινότερα στη δική μας, κατά την οποία το θείο πνεύμα ενσαρκώθηκε σ'αυτούς που εμείς ονομάζουμε ήρωες. Τους έλεγαν Ηρακλή, Ιάσονα, Κέκρωπα, Κάδμο, Θησέα και άλλους πολλούς. Ανάμεσα σε αυτούς τους θεϊκούς ανθρώπους, οι οποίοι ίδρυσαν τις πόλεις μας και τους ναούς μας, υπήρξε και ένας που έφυγε από την Ελλάδα για να κατακτήσει την Ινδία και να επιστρέψει στην Θράκη από την Αραβία και τη Μικρά Ασία, με την παράξενη συνοδεία, διαδίδοντας παντού τη λατρεία της αμπέλου και της χαράς. Αυτόν τον ονομάζουμε ο Δεύτερος Διόνυσος. Αυτός δεν γεννήθηκε από την Ουράνια Δήμητρα από το αδημιούργητο φως, όπως ο πρώτος, αλλά από μια θνητή γυναίκα που οι Έλληνες την έλεγαν Σεμέλη. Αυτή, με μια παράτολμη επιθυμία, ζήτησε να δει το Θεό της σε όλο του το μεγαλείο και πέθανε κεραυνοβολημένη από την επαφή του. Από την περίπτυξη όμως του αγνώστου Θεού είχε συλλάβει ένα θεϊκό παιδί. Μάθε τώρα τι μας διδάσκει αυτή η περιπέτεια. Αν ο σημερινός άνθρωπος ζητούσε απότομα να δει το Θεούς, με τα φυσικά του μάτια, αυτό δηλαδή που βρίσκεται πίσω από τη φυσική όψη των πραγμάτων και τις κοσμικές δυνάμεις μέσα στις οποίες κινιόταν άνετα ο Άτλαντας, για το λόγο ακριβώς ότι εκείνος ήταν εντελώς διαφορετικά οργανωμένος, ο σημερινός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ανεχτεί το τρομακτικό αυτό θέαμα, αυτόν τον ανεμοστρόβιλο φωτός και φωτιάς. Θα πέθαινε κεραυνοβολημένος, όπως η ερωμένη του Θεού, η πολύ λαμπερή Σεμέλη. Ο γιος όμως της τολμηρής θνητής, ο Διόνυσος που κάποτε περπάτησε πάνω στη γη σαν άνθρωπος με σάρκα και οστά, ζει πάντα στον πνευματικό κόσμο. Αυτός είναι εκείνος που οδηγεί τους μυημένους, αυτός είναι που τους δείχνει το δρόμο των Θεών! Να εγκαρτερείς... και θα τον δεις!"

Έφτανε λοιπόν κάποια νύχτα που ο μύστης, κοιμισμένος μέσα στο κελί του ναού της Ελευσίνας, έβλεπε σ'ένα όνειρο μα περνάει από μπροστά του ο Θεός στεφανωμένος με κληματόβεργες και με τη συνοδεία του από Φαύνους, Σάτυρους και Βακχίδες. Και, πράγμα παράξενο, αυτός ο Διόνυσος ούτε καν είχε τα κανονικά χαρακτηριστικά ενός Ολύμπιου, αλλά μάλλον το πρόσωπο ενός Σιληνού. Από το υπέροχο όμως μέτωπό του κι από τα μάτια του ξέφευγαν αστραπές διόρασης και ακτίνες έκστασης που πρόδιδαν την θεϊκή του φύση. Και ο μύστης μονολογούσε: "Αν ένας ημίθεος είχε μια τέτοια μορφή τότε πως θα ήμουν εγώ και πως είμαι ακόμα και τώρα με όλα τα πάθη μου;" Έβλεπε τότε να κουλουριάζεται μπροστά του ένα παράξενο τέρας, ένα έκτρωμα που ήταν και ταύρος, φίδι και λυσσασμένος δράκοντας μαζί, που η θέα του προκαλούσε τρόμο. Κι όμως μια φωνή εσωτερική του κραύγαζε ανελέητα: "Κοίτα καλά, αυτό το πράγμα είσαι εσύ ο ίδιος!"

Αν διηγιόταν αυτό το όραμα στον ιεροφάντη, αυτός του απαντούσε: "Βρήκες το Διόνυσο που σε έκανε να δεις το Φύλακα της Πύλης, τον κατώτερο δηλαδή εαυτό σου, αυτόν που ήσουνα σε πολλές προηγούμενες ενσαρκώσεις σου και κατάλοιπά της έχεις ακόμα και σήμερα μέσα σου. Πρέπει να μάθεις να ανέχεσαι τη θέα του τέρατος, να το γνωρίσεις, να το φιμώνεις και να το υποδουλώνεις. Αν δεν καταφέρεις να αλυσοδέσεις τον Κέρβερό σου, δεν θα εισέλθεις στη χώρα των σκιών, δεν θα κατέβεις στον Αδη!". Πολλοί μύστες επαναστατούσαν με την ιδέα αυτή και την αποκρούανε με αγανάκτηση, μερικοί μάλιστα την κορόιδευαν. Δεν συναινούσαν με την ιδέα να παραδεχτούν πως έπρεπε να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα σ'εκείνο το τέρας και την απέρριπταν με φρίκη. Απεδείκνυαν έτσι πως δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν στις μεθόδους της Ελευσίνας κι ότι θα έπρεπε να εγκαταλείψουν τη συνέχιση της προσπάθειας για μύηση. Όσοι, αντίθετα, μπορούσαν να εξοικειωθούν με τέτοια φαινόμενα, κατανοούσαν με επιταχυνόμενο ρυθμό το νόημα και το σκοπό τους. Ο Δεύτερος Διόνυσος γινόταν ο εκπαιδευτής τους και τους αποκάλυπτε αφαιρώντας τον ένα πέπλο μετά τον άλλο, μυστικά όλο και πιο υπέρλαμπρα. Μέσα στη καρδιά του κόσμου των θεών, που γι'αυτούς ανοιγόταν "εκ των ένδον", σαν μια κρυσταλλένια αυγή, μερικοί σπάνιοι επίλεκτοι κατάφερναν να δουν τον Τρίτο Διόνυσο.

[Σημ: Τον γιόρταζαν επίσημα με το όνομα του Ίακχου και το άγαλμά του το μετέφεραν με μεγάλη πομπή από την Αθήνα στην Ελευσίνα, την ένατη μέρα των γιορτών πριν από την άγια νύχτα. Ο Θεός Ίακχος, αναπαριστανόταν από ένα άγαλμα παιδιού γιατί τον θεωρούσαν σαν ένα αναγεννημένο θεό και σε κατάσταση ανάπτυξης].

Στην πραγματικότητα, ήταν ο πρώτος Διόνυσος (αυτός που τον κατασπάραξαν οι Τιτάνες, αυτός δηλαδή που κομματιάστηκε σε όλα τα όντα και κατατμήθηκε στους ανθρώπους), αυτός που ανασυγκροτήθηκε τώρα επαναφέρθηκε σε μια ανώτερη αρμονία και κάποιο είδος μεταμόρφωσης. Ο πρεσβύτερος και πιο έμπειρος από τους επόπτες αντιλαμβανόταν έτσι το ανθρώπινο πρότυπο με την ελληνική του μορφή, φτασμένη στην πληρότητα της συνείδησης και της ζωής, θεϊκό υπόδειγμα μιας μελλοντικής ανθρωπότητας. Εκείνος ο Διόνυσος ήταν ανυπέρβλητης και διάφανης ομορφιάς, και το μάρμαρο του Πραξιτέλη μπορεί να μας δώσει μια αμυδρή ιδέα και πρόγευση. Ένας ιδρώτας αμβροσίας στόλιζε το υπερκόσμιο σώμα του, σώμα ζυμωμένο στον αιθέρα. Θα'λεγε κανείς πως μια ουράνια Δήμητρα είχε σγουρύνει τα χρυσά του μαλλιά και η θλιβερή και γλυκιά φλόγα των ματιών του φαινόταν σαν να απαντούσε στο μαρασμό κάποιας μακρινής Περσεφόνης. Α!...αυτό το βλέμμα του Διόνυσου που αναμέτραγε την απειροσύνη του δρόμου που είχε διατρεχτεί, θα μπορούσε ποτέ να το λησμονήσει ο επόπτης;... Αυτό το βλέμμα έκλεινε μέσα του όλα τ'άλλα! Απορροφημένος από αυτόν, ο μυημένος έβλεπε ταυτόχρονα τους πειθήνιους πάνθηρες και τα ήμερα λιοντάρια να γλύφουν τα χέρια του Θεού και φωτερά φίδια να κουλουριάζονται στα πόδια του μέσα σε μια φαντασμαγορική βλάστηση.

Η μαγική του ανάσα ζωογονούσε τη φύση, και η κορεσμένη φύση ανάσαινε μέσα του... Δεν ήταν αυτός για τον οποίο είχε πει ο Ορφέας: "Οι Θεοί γεννήθηκαν από το χαμόγελό του και οι άνθρωποι από τα δάκρυά του;"

Και τότε, μια φωνή εσωτερική έλεγε στο μύστη που τώρα είχε γίνει οραματιστής: "Μια μέρα...ίσως...θα του μοιάσεις και συ!"

Γνωρίζουμε πως το δράμα, όπως το παρίσταναν μέσα στο ναό, τελείωνε με το συμβολικό γάμο της Περσεφόνης με τον αναστημένο Διόνυσο, μια ένωση που την ονόμαζαν ιερός γάμος. Εξωτερίκευε κατά κάποιο τρόπο το εσωτερικό φαινόμενο που είχαν ήδη ζήσει οι επόπτες. Ο μυημένος είχε ταξιδέψει στον άλλο κόσμο με μια προσπάθεια κατάδυσης στις αβύσσους του υποσυνειδήτου του. Σ'αυτό τον Αδη είχε συναντήσει τα τέρατα από τα Τάρταρα με όλους τους Θεούς: τη Δήμητρα (την πρωταρχική γυναίκα), την Περσεφόνη (την αθάνατη Ψυχή) και το Διόνυσο (το κοσμικό Εγώ, το υπερβατικό Πνεύμα) να εξελίσσονται προς την Αλήθεια μέσα από όλες αυτές τις μεταμορφώσεις τους. Τώρα ξαναζούσαν όλες αυτές τις καταστάσεις, μεγεθυμένες από την τέχνη, μέσα σε μια ομήγυρη ψυχών συγχρονισμένων όπως και η δική του. Τι περίλαμπρη αίσθηση, τι αναγέννηση νιώθει κανείς που ανακαλύπτει στα κατάβαθα του εαυτού του τις δυνάμεις τις οποίες μας κρύβει το ορατό σύμπαν κάτω απ'το πέπλο του και να βρίσκουμε το κλειδί τους! Τι ευτυχία να συνειδητοποιεί τις εσώτατες σχέσεις του με τον Κόσμο και να αισθάνεται σαν να ξεκινάει από τη καρδιά του ένα αόρατο νήμα και μέσα και από άλλες ψυχές να φτάνει έως τον ανερεύνητο Θεό!…

*

…Κάθε ανθρώπινο εγώ είχε πολυάριθμες προγενέστερες ενσαρκώσεις. Οι ενσαρκώσεις των μυημένων είναι είδους διαφορετικού, εξαιρετικού και ανάλογου με το βαθμό ανάπτυξής τους. Οι Εβραίοι προφήτες, οι ναμπί, ήταν γενικά αφιερωμένοι στον Θεό από τη μητέρα τους και τους έδιναν το όνομα Εμμανουήλ, ή ο Θεός μέσα του. Αυτό σήμαινε ότι ήταν εμπνευσμένοι από το Πνεύμα. Αυτά τα παιδιά που τα ανέτρεφαν σε ένα σύλλογο προφητών, και αργότερα προορίζονταν για μια ζωή ασκητική μέσα στην έρημο, τα ονόμαζαν Ναζωραίους γιατί δεν έκοβαν τα μαλλιά τους. Αυτούς που ονομάζουν στην Ινδία Βοδισάτβα έμοιαζαν (αν βέβαια λάβουμε υπόψη μας όλες τις διαφορές φυλής και θρησκείας) με τους Εβραίους προφήτες που λέγονται Εμμανουήλ Ηταν όντα των οποίων η πνευματική ψυχή (Μπόντι) ήταν αρκετά αναπτυγμένη για να έρχονται σε επαφή με το θείο κόσμο στη διάρκεια της ενσάρκωσής τους. Ενας Βούδας ήταν για τους Ινδούς ένας Βοδισάτβα που είχε επιτύχει την ηθική τελείωση κατά την τελευταία του ενσάρκωση, τελείωση η οποία προϋποθέτει μια πλήρη διείσδυση του σώματος από την πνευματική ψυχή. Επειτα από μια τέτοια εκδήλωση, που ασκεί πάνω στην ανθρωπότητα μια εξαγνιστική και αναμορφωτική επιρροή, ένας Βούδας δεν έχει πια ανάγκη να ενσαρκωθεί. Εισέρχεται στη δόξα της Νιρβάνα ή της Μη-Αυταπάτης και παραμένει στους κόλπους του θείου κόσμου από όπου εξακολουθεί να βοηθά την ανθρωπότητα.

Ο Χριστός είναι ανώτερος από έναν Βοδισάτβα και ανώτερος από έναν Βούδα. Είναι μια κοσμική δύναμη, ο εκλεκτός των Ντέβα, ο ηλιακός λόγος ο ίδιος, που δεν προοριζόταν να ενσαρκωθεί παρά μια μονάχα φορά για να δώσει στην ανθρωπότητα την πιο ισχυρή της προώθηση. Ένα πνεύμα τόσο μεγαλόπνοης ισχύος δεν θα μπορούσε να ενσαρκωθεί μέσα στους κόλπους μιας γυναίκας και μέσα στο σώμα ενός παιδιού. Ο Θεός αυτός δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει, όπως οι άλλοι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι, ακόμα και οι πιο μεγάλοι, την περιορισμένη γραμμή της ζωικής εξέλιξης που αναπαράγει η κυοφορία του παιδιού από τη μητέρα. Δεν μπορούσε να υποστεί τη στιγμιαία έκλειψη της θεϊκής συνείδησης που είναι ο αναπόφευκτος νόμος κάθε ενσάρκωσης. Ένας Χριστός που θα ενσαρκωνόταν απ'ευθείας μέσα στο κόλπο μιας γυναίκας θα προκαλούσε αμέσως το θάνατο της μητέρας, όπως η επίδειξη ικανοτήτων του Δία προκάλεσε το θάνατο της Σεμέλης, μητέρας του δεύτερου Διόνυσου σύμφωνα με τον ελληνικό θρύλο. Για να ενσαρκωθεί, είχε ανάγκη από το σώμα ενός ενήλικα ένα σώμα εξελιγμένου από μια ισχυρή φυλή μέχρι ένα τόσο μεγάλο βαθμό τελειότητας και αγνότητας που θα ήταν άξιος για το ανθρώπινο Αρχέτυπο, για τον πρωτόγονο Αδάμ, διαπλασμένο από τα Ελοχίμ μέσα από το αδημιούργητο φως, κατά τις αρχές του κόσμου μας.

Αυτό το σώμα, που διαλέχτηκε ανάμεσα σε όλα, το προμήθευσε ο εβραϊκός λαός στο πρόσωπο του διδασκάλου Ιησού, του Υιού της Μαρίας. Επί πλέον όμως χρειαζόταν, από τη γέννησή του μέχρι τα τριάντα του χρόνια, εποχή στην οποία ο Χριστός έπρεπε να γίνει κάτοχος του ανθρώπινου ενδιαιτήματός του, να αποκαθαριστεί και εναρμονιστεί το σώμα του διδασκάλου Ιησού από έναν μυημένο πρώτου βαθμού και να προσφέρει έτσι ένας θείος σχεδόν άνθρωπος τον οργανισμό του σε ολοκαύτωμα, σαν ένα δοχείο ιερό, για να δεχτεί τον Θεό που ενανθρωπίστηκε…

…Στην εκπαίδευση που παρέχει ο Χριστός στην κοινότητά του, θα ξαναβρούμε τώρα τους τέσσερις βαθμούς της αρχαίας μύησης, όπως διατυπώθηκαν από τον Πυθαγόρα:

1ο Παρασκευή,

2ο Κάθαρση,

3ο Τελείωση ή Φώτιση και

4ο Επιφάνεια ή Σύνθεση.

Οι δύο πρώτοι βαθμοί της μύησης αυτής επειδή προορίζονταν για το λαό, για όλους δηλαδή, εμπλέκονταν και γίνονταν ταυτόχρονα. Οι δύο τελευταίοι βαθμοί που προορίζονταν για τους αποστόλους του και ιδιαίτερα για τρεις από αυτούς, κλιμακώθηκαν κατά τα τέλη της ζωής του. Αυτή η ανακαίνιση των αρχαίων Μυστηρίων είναι, κατά κάποια έννοια, μια εκλαΐκευση και μια διαπλάτυνση, και κατά κάποια άλλη μια εμβάθυνση και μια εξάσκηση στο συνθετικό οραματισμό με ένα ανώτερο βαθμό πνευματοδοξίας.

Ο Χριστός συνεπώς είχε μια μυστική διδασκαλία που προοριζόταν για τους αποστόλους, διδασκαλία που την αποκαλούσε "τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών". Αλλά και κάτι ακόμα πιο πολύ. Όταν προσέξουμε από κοντά τη διδασκαλία αυτή, η ιεραρχία εκδηλώνεται σαφέστερα και κλιμακώνεται σύμφωνα με τους τέσσερις βαθμούς της κλασσικής μύησης:

1ο Πρώτα ο λαός, στον οποίο δίνει την ηθική διδασκαλία με τη μορφή παρόμοιων περιπτώσεων και παραβολών,

2ο Έπειτα οι εβδομήκοντα, αυτοί που έλαβαν την επεξήγηση των παραβολών αυτών. Ακολουθούν οι δώδεκα απόστολοι, οι μυημένοι στα "μυστήρια της βασιλείας των ουρανών",

4ο Και τέλος μεταξύ των τελευταίων αυτών, οι τρεις εκλεκτοί: Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, οι μυημένοι στα βαθύτερα μυστήρια του ίδιου του Χριστού οι μόνοι οι οποίοι θα παρευρίσκονται στη μεταμόρφωση. Πρέπει να προσθέσουμε επίσης ότι, μεταξύ των τελευταίων αυτών, ο Ιωάννης θα είναι ο μόνος αληθινός επόπτης με την έννοια των μυστηρίων της Ελευσίνας και του Πυθαγόρα δηλαδή ένας οραματιστής που κατανοεί αυτά που βλέπει…

*