Δυο μέρη αληθινή
Είναι το φρόνημα της αφοσίωσης
Μια πύρινη κραυγή στο πουθενά;
Όχι
Αν δεν λάτρεψες ποτέ τίποτε
Παρά ίσως, αδέξια κι αυτόν
Τον εαυτό σου μόνον
Σε κάθε τι που έδωσες
Σε κάθε τι που δίνεις
Το φθαρτό ακυρώνεται
Αλλά το μάταιο μένει
Ίμερος είπες;
Έρωτας;
Ή ρόγχος ήττας στα νερά του Σκάμανδρου;
Σαν Οδυσσέας
Εννέα χρόνια ηττημένος
Και ένα νικητής
Το πρόβλημα δεν ήταν η ανοιχτή αγκαλιά
Που μάταια περιμένεις
Ήταν εκείνο το βλέμμα
Του χειμώνα
Που ίδρυσε μέσα σου
Ένα σύμπαν από παγωμένους νάρκισσους…
Διοτίμα είπες;
Πύλες θερμές;
Ή μήπως ανάσανες από το Μαραθώνα;
Το πρόβλημα δεν ήταν η φροντισμένη αδεξιότητα
Στο τελευταίο σου χάδι
Ήταν μονάχα η απελπισία
Σ’εκείνο το φτιαχτό χαμόγελο
Που με αποχαιρετούσε…
Σαν Άγιος Αυγουστίνος
Δυο μέρη ειδωλολάτρης
Και ένα χριστιανός
Είναι το φρόνημα της πίστης
Ένα άδειο βλέμμα στο Απόλυτο;
Όχι, αν δεν λάτρεψες
Σ’όλη σου τη ζωή
Τίποτε άλλο
Απ’το πεπερασμένο
Σαν Περσεφόνη μυθική
Και Κόρη ανώλεθρη
Δυο μέρη αληθινή
Και ένα ψεύτικη…
Ιησούς είπες;
Αγάπη;
Ή μήπως έχω το βλέμμα σου
Να με δικάζει
Αιώνια σταυρωμένο;
