Κάποτε, στις παλιότερες στοχασμικές
μου διαδρομές, είχα αποφανθεί πως αν ο Θεός αρνείται τόσο… πεισματικά να…
εμφανιστεί και να δηλώσει νέτα, σκέτα που λένε, την παρουσία Του δεν είναι άλλος
από το ότι δεν θέλει να στερήσει από τον άνθρωπο την ομορφιά της αναζήτησης. Αργότερα
κατάλαβα πως αυτή η σκέψη αρμόζει καλύτερα μάλλον στον αυτοβασανιζόμενο άνθρωπο
που έχει ιδεολογικοποιήσει τον πνευματικό του… μαζοχισμό. Όμως, πώς να το κάνουμε,
αν ακυρωθεί η αναζήτηση και σου δοθούν όλα από την αρχή στο πιάτο, δεν
πρόκειται να αντιληφθείς τίποτε. Πήγα να γράψω ‘καταλάβεις’ αλλά ευτυχώς
συγκρατήθηκα. Δεν χρειάζεται ούτε πρέπει να καταλάβεις τίποτα.
Ο στόχος, αν υφίσταται τέτοιος,
είναι να βιώσεις, να πραγματώσεις, να ψηλαφήσεις και να εμπειρωθείς κάτι
ολοκληρωτικά… στην ιδανική κατάσταση. Το να ‘καταλάβεις’ απλά είναι σχεδόν
άχρηστο και απόλυτα εξαρτημένο από την καιρικότητα. Ακριβώς όπως συνέβαινε
πάντα με τις πολιορκίες και τις αλώσεις των πόλεων στους αναρίθμητους πολέμους.
Πολλές από αυτές άλλαζαν χέρια με τέτοια ταχύτητα που οι δύσμοιροι κάτοικοι δεν
προλάβαιναν να προσαρμοστούν στις νέες διοικήσεις και απλά περίμεναν να κυλήσει
ο χρόνος ως την επόμενη πολιορκία και τη νέα κατάσταση. Κόσμος μπαινοβγαίνει
στο ιερό, ελάχιστοι αντιλαμβάνονται το περιεχόμενό του.
Τελευταία το συνειδητοποίησα αυτό
με μια άλλη αφορμή, φαινομενικά άσχετη. Παρακολουθώντας μια ταινία από αυτές
που ανήκουν στην κατηγορία ‘μυστηρίου’, ‘αστυνομικού θρίλερ’ κλπ.
Όλη η ένταση, όλο το ενδιαφέρον,
όλο το ‘σασπένς’ ενυπάρχει στην αγωνιώδη αναζήτηση του πρωταγωνιστή για να
διαλευκάνει το μυστήριο, να πλησιάσει κοντά στην πηγή όλων των δεινών, να
βρεθεί κάποια στιγμή και μετά από χίλια βάσανα μπροστά στο πέπλο και όλοι εμείς
με κομμένη την ανάσα να περιμένουμε τι θα αποκαλυφθεί όταν θα το παραμερίσει…
Μόλις επισυμβεί αυτό, ξαφνικά,
μονομιάς, όλο τούτο το θαυμαστό οικοδόμημα της αγωνίας καταρρέει και μπορούμε
να επιστρέψουμε και πάλι στις καθημέριες δράσεις μας. Βιώσαμε για δυο ώρες τη
δραματική λαβυρινθώδη και αδρεναλινική κατάβαση του πρωταγωνιστή ως την αρχή
όλων και τώρα έχοντες λάβει τη δόση μας, μπορούμε να αναπαυτούμε πλέον ήρεμοι
ώσπου να αναζητήσουμε την επόμενη… αναζήτηση.
Και οι αναλογίες με την ίδια τη ζωή;
Αυτός ο Ερμής ο καθώς λένε, τρείς φορές Μέγιστος πάντα χώνει τη μύτη του
τελικά. Όπως πάνω, έτσι και κάτω. Όπως μέσα
έτσι και έξω.
Και όπως στη μικρή κλίμακα, έτσι
και στη μεγάλη.
Βάζουμε τους μικρούς ή
μεγαλύτερους στόχους κι ύστερα πλήττουμε που η επίτευξη ήταν πιθανώς ευκολότερη
του αναμενόμενου και ο πήχης ανεβαίνει.
Ως πότε;
Ως που;
Καθώς θα έλεγε και ο μέγιστος
Μικελάντζελο Μπουοναρότι:
Ο μεγαλύτερος
κίνδυνος για τους περισσότερους από μας
δεν είναι ότι οι
στόχοι μας είναι πολύ υψηλοί
και δεν μπορούμε
να τους φτάσουμε,
αλλά ότι είναι
υπερβολικά χαμηλοί
και τους φτάνουμε
