Γυρίσαμε στους δικούς μας
ήμασταν πάντα οι άνθρωποι του γυρισμού
φύγαμε
με τα μάτια να κοιτάζουν πίσω…
Οι δρόμοι είχαν σκόρπια γυαλιά
πληγωθήκαμε
ματώσαμε
κάποιοι από μας
ξεψύχησαν προτού καν αντικρίσουν την αυγή
κάποιοι άλλοι
δεν πίστεψαν ποτέ
ότι υπήρχε αυγή
ήλιος
ή ουρανός πάνω απ΄τα κεφάλια τους…
τούτοι επιβίωσαν
στο καθημερινό τους θάνατο
με ρόγχο
τραγουδούσαν με αιμοπτύσεις
γελούσαν με κόκκινα δόντια
με στοχασμούς του Αδη
έσερναν το κάθε τους λεπτό
αλλά επιβίωσαν…
Γυρίσαμε λοιπόν πίσω
στους δικούς μας
ήμασταν πάντοτε οι άνθρωποι της μισής απόφασης
ήμασταν ποτισμένοι ήττα
ήμασταν ξέχειλοι από όνειρα μολυσματικών φιλιών
φύγαμε
με την κρυφή προσδοκία
να μην αντέξουμε όσα μας περίμεναν…
Οι πόλεις είχαν κλειστά παράθυρα
πόρτες σφαλισμένες
έγκλειστες ψυχές
βλέμματα ξένα
κάποιοι από μας έριχναν χώμα στις βιτρίνες
κάποιοι άλλοι έριχναν τις καρδιές τους
κάποιοι έγραφαν με το μαύρο αίμα
απ’τις σκισμένες φλέβες τους
‘είμαστε σαν κι εσάς’
κι έπεφταν στα κατώφλια ξέπνοοι
αλλά χαμογελαστοί…
Έτσι
κάποτε
γυρίσαμε πίσω
ρωτήσαμε για τους αγαπημένους
ρωτήσαμε για τους δικούς
ρωτήσαμε για τους ήλιους που αφήσαμε πίσω
ρωτήσαμε για τις κραυγές που έσταζαν ικεσία
και μας καλούσαν πίσω
ρωτήσαμε
αλλά δεν είχαμε πια φωνή
σάρκα δεν είχαμε
περνούσαμε μέσα από τους ανθρώπους μας
σαν φάσματα
σαν βλάσφημες σκιές
δεν μας έβλεπαν
κανείς τους δεν μας άκουγε
κανείς δεν είχε ούτε μια ρυτίδα
από φίλιο βλέμμα
ή εχθρικό έστω
κι όμως
εμείς γυρίσαμε
εδώ
που πάντοτε ήμασταν
γιατί δεν φύγαμε ποτέ…
Μαρ2010
Misty passeggiata
13 σχόλια:
Το ζύγισμα μιας ολόκληρης πορείας, μιας ολόκληρης ζωής με θλίψη και κορύφωση τέτοια που θυμίζει αρχαία τραγωδία.
Μοναδικό...
Ότι άλλο και να πω αισθάνομαι ότι θα το αδικήσω.
Κυπαρησία σ'ευχαριστώ πολύ... ίσως αυτό για την αρχαία τραγωδία να αποτελεί σημείο αιχμής και μαζί, σημείο πύκνωσης... έχει ενδιαφέρον... να'σαι καλά...
Αυτό που λέει η Κυπαρησία , ότι αν πει κάτι αισθάνεται ότι θα αδικήσει το ποίημα, είναι και δικό μου βίωμα. όχι μόνο σ 'αυτό αλλά και στα άλλα σου έργα. Θέλω να γράψω , αλλά νοιώθω ότι θα το περιορίσω, θα το μικρύνω. Έτσι στρέφομαι στη μορφή στα σχόλιά μου. Ψάχνω να βρω έδαφος πιο στέρεο , να μη δώσω ερμηνείες, να αφήσω το έργο να δουλεύει στη φαντασία. Πολύ δυνατό και όμορφο.
Το μυθικό στοιχείο στον υπέρτατο βαθμό ..δε φύγανε ποτέ ούτε η ήρωες ούτε οι θεοί ούτε οι δαίμονες..όσο κι αν θέλουμε να δραματοποιούμε την υπαρξιακή μας αγωνία ρίχνοντας αναίτια το βάρος στη γενετική μας αναπηρία..Είμαστε όλοι εδώ..
φαίνεται λοιπόν φίλε μου Μάκη πως αν η αφήγηση είναι δυνατή και στερεώνεται στην κάθε πρόταση, ίσως αληθινά να μην έχει ανάγκη καμιάς υποσημείωσης, κανενός σχολίου... το βίωμα αρκεί... είναι από μόνο του ένα μικρό σύμπαν στοχασμών και συναισθημάτων... και δεν αναφέρομαι τώρα στην αφεντιά μου...
σ'ευχαριστώ από καρδιάς για την τόσο θερμή υποδοχή με την Κυριακάτικη καλημέρα μου...
ναι Γκουίν μου, δεν έφυγαν ποτέ... όμως, εμείς 'φύγαμε'... είμαστε παρόντες απόντες... έχουμε δρόμο ανηφορικό... να'σαι καλά...
Κακώς, Νημερτή, που "έφυγες", κι εσύ και όσοι άλλοι...
Γιατί το "εδώ" συμπυκνώνει τα πάντα, ανόητε (χαριτολογώ), και τα γνωστά και τα άγνωστα...όλα...
Το "εκεί" όμως είναι συνήθως επισφαλές γιατί το "παιχνίδι" παίζεται με άλλους όρους, και οι νταβαντζήδες-δούλοι του δεν αστειεύονται...έχουν "απαιτήσεις"..
Βέβαια, παντού και όλα είναι δρόμος...
Οι απαιτήσεις όμως των ανθρώπων με ψυχή είναι ελάχιστες, γιατί ήδη κατοικούν το ουσιαστικό..
Θα μου πεις τώρα, πού να τους βρεις...
Κι ένα τραγουδάκι -στίγμα πορείας:
http://www.youtube.com/watch?v=mZVQmJVXDkk
με τις γνωστές σου ενστάσεις εισήλθες Βεατρίκη μου...
κακώς έφυγα λοιπόν... το ότι γύρισα πιο κακώς ακόμη...
thanks για το link... όπως πάντα εξαίσιο...
Νομίζω πως έτσι κι αλλιώς δεν φεύγουμε ποτέ, απο τις αρχέγονες θεμελιώσεις μας φίλοι, και αγαπημένε φίλε μου
Πόσο αναγνωρίσιμοι είναι αυτοί οι "άγνωστοι"...
Κανείς μας αγαπημένε μου φίλε, δε μπορεί να ξεφύγει, όταν με το παραμικρό, αναδύεται, η φυτεμένη απ' τους προγόνους μας αδάμαστη αδυναμία που μας κατοικεί, και μας έχει καρφωμένους εδώ!
Αγαπημένε μου Ιωάννη... misoagnosti... δεν σας ξέχασα... απλά, κάποιες φορές αισθάνομαι ότι δεν έχω να σχολιάσω ή να προσθέσω κάτι...
σας ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σας...
Φαίνεται πως αυτό συμβαίνει... κάποιοι όμως δεν μπορούν να ξεφύγουν και κάποιοι, πιστεύω, δεν θέλουν... καμιά φορά αυτά τα δυο σχεδόν ταυτίζονται...
να΄σαι καλά Χάνη μου...
Δημοσίευση σχολίου