Ο άνθρωπος
Πύρινο κλάσμα του ήλιου
Έβγαζε κάθε πρωί την καρδιά του
Και την έτρωγε
Και τ’απογεύματα
Κλεινόταν στο μοναχικό του δώμα
Κι άφηνε να ξεχυθεί απ’το στόμα του
Ένας καινούργιος ουρανός
Ο άνθρωπος που αγόρασε τον ήλιο
Με αντίτιμο το αίμα του
Κάθε πρωί
Έπινε όλη τη θάλασσα
Και όταν πέθαινε το φως κάθε που βράδιαζε
Άνοιγε τα πόδια του
Κι εκσπερμάτωνε ξανά
Και ξανά
Τον εαυτό του…
Όταν τον βρήκαν
Τυμπανιαίο πτώμα
Ένα πρωινό βροχής
Είπαν
Ερχόταν ο καιρός
Ν’αφανίσει αδελφός
Τον αδελφό…
Ιαν2011
4 σχόλια:
Εφιάλτη ένοιωσα ότι ζωγράφισες. Είναι πολύ κλειστοφοβική η εικόνα. Γυρνά στον εαυτό της συνέχεια, δεν μπορεί να ξεφύγει παρά μόνο με την εσωτερική έκρηξη , το φάγωμα του εαυτού της. Καλημέρα να έχουμε
ναι, εφιάλτη φίλε Μάκη... να'σαι καλά...
Είδα την αναγέννηση του εαυτού μέσα από το "βραδινό"θάνατο του ..Τελεστικά Μυητικά..Εδώ..φιλοσοφικά ποιητικό αν άγνωσμα δωδεκάεδρο...Νημερτή μου..
ξέρεις να διαβάζεις Γκουίν... αληθινά...
Δημοσίευση σχολίου