Εἴθε νὰ μὴν
ὑπῆρχα
μαβὴς ὁ χτύπος
τῆς καρδιᾶς, ἀλητεία.
Κι ἂν εἶπα τὶς
προάλλες τὴ ζωὴ ἀντίρρηση τοῦ σκούληκα
δὲν ἔπαψε νὰ
φουγαρίζει μέσα μου χαώδης
ἡ ἀπελπισία.
Θὲς τὸ ζῷο θὲς ὁ
ἅγιος τίμημα ἡ ἀπουσία.
Κορφόνυχα μὲς
στὴ φωτιὰ σὲ ταραχώδη θράκα
χρονάκια μου καὶ
χρόνια
ἔκανα ῾γὼ τὸ
μπόι μου βλαστοβολώντας ὕψος
χωρὶς νὰ
συμβουλεύομαι
κακοὺς
ὀνειροκρῖτες καὶ θολὰ μαντεῖα.
Δὲν ἀναμέτρησα
κινδύνους, ἀποτεφρώθηκα.
Πίστεψα στὰ
χρυσάνθεμα ὁρκίστηκα στὴ χλόη
κι ὅπως ρεκάζει ἐπιστήθιος ἄνεμος ἀπὸ βροχερὰ
συμπεράσματα
στὰ ἐρυθρὰ
χαλάσματα τοῦ ἥλιου ξαναφαίνομαι
κι ἀνιστορῶ τὰ
ρόδινα νεφρά μου.
Νίκος Καρούζος, "Νεολιθική νυχτωδία
στην Κροστάνδη".
(Απόσπασμα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου