ἐπί νάπῃ ἀδιαβάτῳ…

Η αλήθεια έκρυψε στην αγκαλιά της το Μεγάλο Φονικό και το προστάτεψε όπως η μητέρα το θηλάζον βρέφος.

Χωρίς τις λευκές ημέρες να το απειλούν.

Με αθέατο το αίμα.

Λυπόταν όμως ακόμα και τα ελάχιστα ίχνη ελπίδας είναι πολύτιμα.

Εκείνος που οφείλει να ακολουθήσει θα διαβεί το σκοτεινό δρυμό. Αφύλαχτος, απαθής, αθώος.

Και ο ερχομός του έχει την αξία του νερού στην έρημο.

Και του ασπασμού του εραστή στα διψασμένα χείλη του ερωμένου.

Ως και ο ουρανός γονατίζει για να το υποδεχθεί.

Σιωπηλός και φρόνιμος.

Εκείνος που αναμένεται θα διαβεί το σκοτεινό δρυμό και η αποστολή του είναι η δυσκολότερη που περιέχουν οι πρώτες αφηγήσεις και τα λόγια των παλαιών.

Ό,τι απέμεινε από τη σοφία τους κινδυνεύει να χαθεί μέσα στο αρχαίο δάσος αν εκείνος που αναμένεται αποκλειστεί, δεν περάσει.

Και η αλήθεια τον περιμένει.

Και θωπεύει το δόρυ που θα τον διατρήσει.

Και βρεφουργεί το βλέμμα που θα τον αλώσει.

Ο ερχόμενος θα το αναγνωρίσει.

Όμως μονάχα την ύστατη στιγμή.

Θα είναι αργά γι αυτόν.

Θα γείρει και το αίμα του θα ρεύσει από τις πρησμένες φλέβες για να δώσει ζωή ξανά στο καθεύδον σώμα.

Όμως θα απλώνεται πάντα πίσω του το δάσος.

Για ό,τι γεννιέται και πεθαίνει μέσα σ’αυτό δεν υπάρχουν αφηγήσεις.

Υπάρχει μόνο το ειναιικό όνειρο της α-νόητης καθόδου της Ύπαρξης.

Κι αυτό δεν μοιράζεται…