Κάποιες φορές
‘αισθανόμαστε’ ότι έχουμε βγει σε ένα απέραντο λιβάδι, αναπνέουμε τον
ανεμπόδιστο, ελεύθερο άνεμο της ψυχής μας, κάτω από ένα υπέροχο στερέωμα…
μουσικές και μελωδίες της Δημιουργίας μας έχουν πλημμυρίσει, χρώματα, μυρωδιές,
ανάσες…
και όμως…
Είναι μια εικονική πραγματικότητα, μια κατασκευή του νου…
Κάποιες φορές αισθανόμαστε έτοιμοι για την μεγάλη υπέρβαση, το άλμα στο
Άγνωστο, την ενεργειακή πλήρωση να τολμήσουμε, να πράξουμε, να δράσουμε…
Κάνουμε το πρώτο βήμα, το δεύτερο βήμα, τα επόμενα βήματα… δεν έχουμε
προσεγγίσει κανένα Άγνωστο… είμαστε πάντα στις περιοχές του Γνωστού… το έχουμε
τεντώσει ίσως λίγο, το έχουμε βαφτίσει ‘άγνωστο’, νομίζουμε ότι σε μια στιγμή
γίναμε τολμητίες Κολόμβοι και ατρόμητοι εξερευνητές…
…είναι απλά μια ‘ενημέρωση’ του νου πως, απλά,
έχουμε τις ποιότητες της ελευθερίας αλλά, δυστυχώς, δεν είμαστε ελεύθεροι…
Ένα καλοδουλεμένο ‘πρόγραμμα’ του νου, μια ταινία που προβάλλεται για την ψυχαγωγία του…
Κάποιες φορές πληγώνουμε εκεί που πιστεύουμε ότι μοιραζόμαστε τρυφερότητα,
εκεί που νομίζουμε ότι αγαπάμε…
Είναι κι αυτό πιθανώς μια αυταπάτη… ένας εγωικός
νους δεν θέλει να αγαπήσει, δεν θέλει να μετατοπιστεί ο κεντροβαρικός του
άξονας, δεν θέλει να αυτοκτονήσει… και ο νους δεν
επιτρέπει πράξεις αυτοχειρίας… το πολύ πολύ μερικούς τραυματισμούς… πράγματα
που μπορεί να ελέγξει δηλαδή…
Η χειρότερη φυλακή είναι
ο νους…
Κι όμως, τα κλειδιά δεν τα έχει εκείνος…
Και μέσα στην απλόχωρη φυλακή του με τις γιγαντοοθόνες προβολής εικονικών
πραγματικοτήτων υπάρχουν στιγμές που βιώνεται η Αλήθεια… γουλιές της, δροσιές
της ίσως αλλά μέσα στη φτωχική μας κούπα δεν χωράνε οι ωκεανοί…
Και ίσως και μια δροσερή
γουλιά να αρκεί για να
ξεκινήσει η εσωτερική επανάσταση…
3 σχόλια:
Η δική μου επίπονη πορεια στη ζωή με οδήγησε κάποια στιγμή να έχω την εσωτερική επίγνωση πως η αγάπη είναι το μυστικό του σύμπαντος (και του ανθρώπου), της αρμονίας και της συνοχής του Όλου.
Ο νους, από τη φύση του είναι ορισμένος και κατακερματιστής του όλου σε έννοιες και όρια, με όλες τις ψευδαισθήσεις και τις προβολές του μερικού. Κι από κοντά κι ο εγωισμός, η αποξένωση μας σε μονάδες.
Γι αυτό και η γνώση δεν στάθηκε ποτέ κριτήριο υπέρβασης. Ίσα-ίσα πολλές φορές είναι μόνο καθηλωτική από την υπεροπτική της θέση και αποπροσανατολιστική.
Γεια σου Κυκλοδίωκτον... εύχομαι να είσαι καλά...
Ευχαριστώ, κι εγώ εύχομαι να πιάσει η ευχή σου και αντεύχομαι το ίδιο, όπως κι αν ορίζεις το καλά σου.
Δημοσίευση σχολίου