Μαλιγκρίς...

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΛΙΓΚΡΙΣ

Η γραφή του Κ. Α. Σμιθ είναι αυτή που μου αρέσει. Παλιομοδίτικη ίσως και πιθανώς ‘ξεπερασμένη’ αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Γιατί είναι αυτό ακριβώς που με γοητεύει. Εδώ βρισκόμαστε στον πυρήνα της Λαβκραφτιανής ‘σχολής’ και φυσικά έχουμε να κάνουμε με τις ποιότητες και τα αρώματα της μεγάλης και ισχυρής γκόθικ παράδοσης, των ατμοσφαιρικών περιγραφών, των μυθικών βασιλείων, των φοβερών μάγων, των πανάρχαιων αρχετύπων… διαβάζοντας συγγραφείς όπως ο Κ. Α. Σμιθ είναι σα να γυρνάς στο ‘γενέθλιο’ τόπο σου, είναι σα να ξαναβαφτίζεσαι στο νερό από τις πρωτοπηγές των εννοιών και των λέξεων ακόμα… Όλα εδώ είναι όπως τα θυμάσαι από παιδί, όπως περιμένεις να τα βρεις αν τα έχεις αφήσει για να περιπλανηθείς στις νεότερες σχολές, στις ‘μοντέρνες’ αντιλήψεις… Μην ξεχνάμε όμως ότι το υπερφυσικό και το αρχέγονο δεν μοντερνίζονται, δεν ‘εκσυγχρονίζονται’, δεν αλλάζουν… οι φόρμες διαφέρουν και η ματιά από γενιά σε γενιά. Όμως ο πυρήνας παραμένει ο ίδιος. Και στη γραφή ανθρώπων όπως ο Κ. Α. Σμίθ είσαι οπωσδήποτε στον αρχικό πυρήνα.

Μα και τον ίδιο τον Κ.Α. Σμιθ, ομολογώ θα ήθελα πολύ να τον γνωρίσω. Θα περίμενα να τον ανταμώσω μια κρύα χειμωνιάτικη βραδιά, σε ένα ‘βαρύ’ σαλόνι με μεγάλες πολυθρόνες, χειροποίητα χαλιά, ελαφρώς φθαρμένα και αναμμένο τζάκι, απαραιτήτως. Με έναν ιππότη του μεταφυσικού τρόμου όπως ο συγγραφέας μας, με φυσική ευγένεια και έμφυτη μελαγχολία, θα μπορούσα να αφεθώ ευχάριστα για να μην πω με απληστία, σε ένα μαγικό ταξίδι αφηγήσεων σε άλλες διαστάσεις και άλλους κόσμους… αλλόκοσμους… 

Ο Κ.Α. Σμιθ (1893-1961) δεν έγινε πλούσιος ούτε διάσημος από τις ιστορίες του -50 δολάρια του έδιναν οι εκδότες για κάθε ιστορία του κι αυτά στην καλύτερη περίπτωση. Και θα παρέμενε άγνωστος και ξεχασμένος αν δεν φρόντιζε για τα κείμενά του η πλούσια σύζυγός του με την οποία έζησε μονάχα τα τελευταία εφτά χρόνια της ζωής του. Εκείνη – συμβαίνει πολύ συχνά – πάλεψε μετά το θάνατό του να προωθήσει τα διηγήματά του, να κάνει γνωστή τη γραφή του, να αποκαταστήσει τον Κ.Α. Σμιθ  ανάμεσα στους μεγάλους συγγραφείς του Φανταστικού (Χ.Λ. Λάβκραφτ, Ρ. Χάουαρντ, Ντάνσανι, κ.α.). Και μάλλον τα κατάφερε.

Η ευγενική και μελαγχολικά απόμακρη φύση του συγγραφέα ταιριάζει απόλυτα με τον ‘ψυχισμό’ των έργων του. Και το συγκεκριμένο διήγημα είναι απολύτως χαρακτηριστικό αυτής της αχνίζουσας και ομιχλώδους γραφής.

Και είναι και από τα αγαπημένα μου… 

Κλαρκ Άστον Σμιθ, Ο θάνατος του Μαλιγκρίς

The Death of Maligris, πρώτη έκδοση Weird Tales, 1934

(Το ταξίδι του βασιλιά Γιουβόραν και άλλα διηγήματα)

Μετ: Θωμάς Μαστακούρης

Εκδ. ΑΙΟΛΟΣ, 2010