ΕΓΩ, ΤΟ… ΚΑΘΑΡΜΑ…

Δεν χρειάζεται λοιπόν καμιά προσπάθεια. Ούτε να είσαι αντι-μοναρχικός, ούτε να έχεις μελετήσει πολλά ούτε να κόβει ο νους σου πέρα από το μέσο όρο. Καμιά τέτοια αγωνία… απλά να διαβάσεις… απλή ανάγνωση. Τίποτε άλλο.

Και να έχεις και γερό στομάχι. Βασικό αυτό.

Η κυρία Cynthia Harrod – Eagles, συνέγραψε το πολυσέλιδο αυτό πόνημα ως βιογραφία της Βασίλισσας Βικτωρίας. (I, Victoria, 1994). Πραγματικά κοπιώδης εργασία με ενδιαφέρουσα ροή και αν μη τι άλλο φιλότιμη αποτύπωση – από την πλευρά εκείνη – μιας ολόκληρης εποχής. Γραφή σε πρώτο πρόσωπο, ημερολογιακή, άρα εύπεπτη και… καλοκαιρινή. Πολλές πληροφορίες, άχρηστες κάμποσες απ’αυτές αλλά, εντάξει, πάμε πάσο. Αλλού είναι το θέμα.

Ακόμα και ουδέτερος και ‘ψύχραιμος’ αναγνώστης να είσαι –κάτι που δεν χαρακτηρίζει εμένα, ευτυχώς- κάποια στιγμή θα αγανακτήσεις. Διότι δεν γίνεται να εμποδίσεις τον γαστρικό ίλιγγο που σου προκαλεί σε αρκετές σελίδες ‘αυτό’ το… πράγμα (χωρίς εισαγωγικά) που ήταν τόσο η συγκεκριμένη βιογραφούμενη όσο και οι λοιποί εστεμμένοι και αριστοκράτες και όλο το σκουπιδαριό των ανακτορικών αιθουσών και διαδρόμων της εποχής…

Οι αντιλήψεις τους, το βλέμμα τους για τους… υπόλοιπους ανθρώπους (ιδιαιτέρως τις ‘κατώτερες τάξεις και τα αποβράσματα’) και τη ζωή, τη νοοτροπία τους. Δεν μπορείς αληθινά κάποια στιγμή να αντισταθείς στον πειρασμό να εκτοξεύσεις το χοντρό βιβλίο στον απέναντι τοίχο βρίζοντας και βλαστημώντας. Και αχνίζοντας!

Ε, μετά το ανασηκώνεις, το ξανανοίγεις για να το τελειώσεις. Αχνίζεις μεν αλλά θέλεις και να το ζήσεις ως το τέλος.

Καλό όμως είναι κι αυτό. Να διαβάζουμε για τα καθάρματα αυτά που και σήμερα στη Γηραιά Αλβιόνα τρώνε πίνουν και κοπρίζουν και ο κόσμος κάτω απ’τα μπαλκόνια τους αλαλάζει και πανηγυρίζει και τρελαίνεται… Το κάνουν για ‘τουριστικούς’ λόγους, η γνωστή ελεεινή τεκμηρίωση και δικαιολόγηση μιας αθλιότητας.

Μην ξεχνάμε και τους ‘δικούς μας’ κόπρους που επί ενάμιση αιώνα μάς είχαν στρογγυλοκαθίσει στο σβέρκο (με μικρά φωτεινά διαλείμματα που τους είχαμε διώξει). Να μην τους ξεχνάμε καθόλου παρακαλώ.

Και αν δεν ξέρουμε, να μάθουμε. Να διαβάζουμε για να μαθαίνουμε.

Παραθέτω μόνο δυο μικρά φωτογραφημένα αποσπάσματα από το βιβλίο αυτό –που ομολογώ τυχαία έπεσε στα χέρια μου- και ζητώ την επιείκεια όλων για την ποιότητα των εικόνων… δεν είναι εκεί όμως η ουσία…

Στο πρώτο, τα αιτήματα για «γενίκευση του δικαιώματος της ψήφου σε όλον τον άρρενα πληθυσμό άνω των 20, μυστική ψηφοφορία, ίσες εκλογικές περιφέρειες κ.α.» χαρακτηρίζονται αμέσως «παράλογα ή απευκταία»! Τα οποία μάλιστα… ξεσηκώνουν την κατώτερη τάξη και την εμπλέκουν σε… φασαρίες!

Ανάγλυφα όμως αποτυπώνεται ο ελεεινός κυνισμός της σάπιας αριστοκρατίας από την αποστροφή του ‘αγαπημένου’ της βασίλισσας λόρδου Μ.: «Το μόνο που επιζητούν οι φτωχοί είναι να έχουν να φάνε αρκετά και να πιούνε λίγο περισσότερο από αρκετά»!

Χαρακτηριστική και η (μοναδική σε όλο το βιβλίο) αναφορά στην Ελλάδα και τον 'διεφθαρμένο' μονάρχη της!

Ακόμη ένα… πολύ ενδιαφέρον… (όπου Αλβέρτος είναι ο… βασιλικός σύζυγος)

Όλο ετούτο το απόσπασμα είναι μνημείο… αηδίας!

Αναρωτιέται η ‘καλή βασίλισσα και τόσο αγαπητή’ για τους εξαθλιωμένους υπηκόους της που ζουν σε τρώγλες τόσο κοντά στο ανάκτορο του Μπάκιγχαμ… αφού είναι τόσο στριμωγμένοι στα χαμόσπιτά τους, γιατί… δεν κοιμούνται στο πάτωμα να κάνουν περισσότερο χώρο στο σπίτι!

Και η… συνειδησιακή έγερση του γελοίου Αλβέρτου δεν είναι τόσο για τη φρίκη της εξαθλίωσης της εργατικής τάξης αλλά… για το ότι δεν είναι καθωσπρέπει να στριμώχνονται τόσοι πολλοί σε μικρό χώρο!!!!…

Εκεί ήταν που πέταξα το βιβλίο στον τοίχο και μετά… το έψαχνα…

Και πλήθος άλλων παρόμοιων αποσπασμάτων… πλήθος ως η άμμος της θαλάσσης!

Έστω!

Cynthia Harrod – Eagles:  I, Victoria (1994)

Ωκεανίδα, 1996

Μετ: Αθηνά Δημητριάδου