Δε θα'πρεπε να σου γράψω απόψε
το πώς θα'ρθει η αυγή
να συνεχίσει τη ροή της νύχτας
το πώς θα ξημερώσει ο ήλιος τους εφιάλτες μου
να τι με φοβίζει
και πώς θα μπορέσω
να σε ξορκίσω
πριν με αφανίσεις...
Δε θα'πρεπε να σου γράψω απόψε
έχεις διαβρώσει όλες μου τις ασπίδες
και οι πανοπλίες μου μ'εγκαταλείψανε
μπορείς αν θέλεις να μ'αιχμαλωτίσεις
μα μονάχα απόψε
ξέρω πως με τη πρώτη αχτίδα της αυγής
θα ξεθωριάσεις
θα χαθείς
αλλά έχει αργήσει τόσο τούτη η αχτίδα
που λέω πως ο ήλιος συμμάχησε μαζί σου...
Δε θα'πρεπε να σου γράψω απόψε
μα είναι τα χέρια μου αντάρτες
που πολεμάνε ξέχωρα από μένα
κι έχουνε τα δικά τους όπλα
και θέλουν να τρέχουν τ'ακροδάχτυλα
πάνω στα λευκά χαρτιά
έτσι όπως θέλουνε τα μάτια
να κοιτούν μόνο εσένα...
Κάτσε κοντά μου απόψε
να με δεις να γράφω για σένα
να δίνω υποσχέσεις
που ποτέ δε θα κρατήσω
να παλεύω από δειλός
αντρείος να γίνω
και να κομματιάζω όλα τα πλοία μου
πάνω στα βράχια των ακτών σου
μήπως μ'ακούσεις τελικά
μήπως φιλόξενη θέλεις να γίνεις
σ'ένα από αιώνες ναυαγό
που επιστρέφει πάντα
Οδυσσέας γερασμένος
σε μια που επινόησε
Πηνελόπη απρόσιτη...
4 Σεπ 2000
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου