«… Δε δέχουμαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγουμαι! Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματερά να τη ζήσεις, είναι το δεύτερο χρέος.
Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει. μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.
Να υποτάξω τη γης, το νερό, τον αγέρα, να νικήσω τον τόπο και τον καιρό, να νιώσω με ποιους νόμους αρμολογούνται κι έρχουνται και ξανάρχουνται οι αντικαθρεφτισμοί που ανεβαίνουν από την πυρωμένην έρημο του νου, τι αξίαν έχει;
Ένα μονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία.
Αν ο νους δεν μπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέρα από τα σύνορα την ηρωικήν απελπισμένην έξοδο, να ΄ταν να μπορούσε η καρδιά μου!...»
Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική
2 σχόλια:
Θα απαντησω επίσης με Ασκητική...δε ζυγιαζω, δε μετρώ, δεν βολεύομαι!Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκαρδι...η καρδιά σμίγει ότι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαιστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το παλεμα σε αγάπη...ανάμεσα στα ολίγα...πέντε πράγματα που έχω διαβάσει...παρόλα ταύτα ο πόνος στα νεφρά...παραμένει αφόρητος!
Ανυπέρβλητος ο Ν.Κ. φίλη μου Λένα...
Δημοσίευση σχολίου