Δάχτυλα
Μου γέρασες πνοή μου
σου χαμογελώ πικρά
με βλέπεις;
μέσα απ’ το θολό σου βλέμμα
αντέχεις ακόμα να με βλέπεις;
κορίτσι των κερασένιων χειλιών
μεθυσμένο μου δέντρο
έχεις για ρίζες
όλες σου τις ματαιώσεις…
ένας Μιθριδάτης πόνος
φιλοξενείται στο υπογάστριο της ψυχής μου
μου γέρασες αιώνα μου
καθώς σε νανούριζα γλυκά
εσύ αργοπέθαινες…
αλλά δεν το’ξερε κανείς μας
Μου γέρασες φωνή μου
σε περίμενα μόνος
κείνο το πρωινό του Αυγούστου
είχα στην αγκαλιά μου
όσο ήλιο είχα καταφέρει να μαζέψω
μικρά λουλούδια
δάκρυα καυτά
κι εκείνο το ακατανόητο βλέμμα
που έχουν οι ετοιμοθάνατοι…
Μέσα στην αρχαία αγκαλιά μου
γέρασες ηδονή μου
και στάζεις μέλι κι αίμα
σώμα το σώμα
φόβο το φόβο
βλέμμα το βλέμμα
διαπερνάς τα δάχτυλά μου…
2 σχόλια:
Σαν να ακούω το παράπονο του πνεύματος, που προδόθηκε, φίλε Νημερτή..
Καλό τριήμερο, να είσαι καλά!
καλό σου τριήμερο φίλε μου! έχεις την αγάπη μου...
Δημοσίευση σχολίου