Αδάμ
Το σύμπαν αντιφέγγιζε στο νωχελικό του βλέμμα.
Βάδισε πάνω στο παρθένο χορτάρι
και ξάπλωσε στη σκιά μιας συκιάς. Το χέρι,
κάτω απ’ το κεφάλι. Αποκοιμήθηκε.
Βάδισε πάνω στο παρθένο χορτάρι
και ξάπλωσε στη σκιά μιας συκιάς. Το χέρι,
κάτω απ’ το κεφάλι. Αποκοιμήθηκε.
Ήταν γλυκός ο ύπνος του, δίχως αναταραχή,
μες στη γαλάζια σιωπή της Εδέμ.
Είδε στ’ όνειρό του τα κρεματόρια του Άουσβιτς
και τους λάκκους με τα στοιβαγμένα πτώματα.
μες στη γαλάζια σιωπή της Εδέμ.
Είδε στ’ όνειρό του τα κρεματόρια του Άουσβιτς
και τους λάκκους με τα στοιβαγμένα πτώματα.
Είδε τα παιδιά του!
Μες στη μακαριότητα του παράδεισου
έν’ αχνόγελο απλώθηκε στο γαλήνιο πρόσωπό του.
Ονειρευόταν δίχως βαθειά να νοιώθει τίποτα,
Μες στη μακαριότητα του παράδεισου
έν’ αχνόγελο απλώθηκε στο γαλήνιο πρόσωπό του.
Ονειρευόταν δίχως βαθειά να νοιώθει τίποτα,
γιατί ακόμα δεν ξεχώριζε το καλό απ’ το κακό.
ΓΙΕΒΓΚΕΝΙ
ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ ΒΙΝΟΚΟΥΡΟΦ
[ЕВГЕНИЙ МИХАЙЛОВИЧ ВИНОКУРОВ (1925 -1993)]:
Μετάφραση:
Σοφία Εμμ. Χατζιδάκη
2 σχόλια:
Φοβερή η πνευματική σύλληψη του ποιητή!
Δυστυχώς, και τώρα που γνωρίζουμε,
υπάρχουν πάλι κάποιοι, που αχνογελούν στον ύπνο τους...
γιατί άραγε;
Να είσαι καλά φίλε μου, τροφή για σκέψη και τούτη η ανάρτηση..
ναι κι εμένα αυτή η σύλληψη μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα φίλε μου Ανταίε... να'σαι κι εσύ καλά...
Δημοσίευση σχολίου