διαβάζοντας επιζητάς την... υπονόμευση...

…μη διαβάζοντας, ευνοείς την αυτό-υπονόμευση…

Τρομακτικό το δίλημμα: Κατεβάζοντας βιβλιοθήκες, γίνεσαι ξενιστής επικίνδυνων ανατροπέων και επαναστατών, σαμποτέρ της ισορροπίας σου και χωματερή με αναερόβιες διαδικασίες χώνευσης των ρυπαρών ιδεών. Με δυο λόγια, ένα σάρκινο μίξερ εκατομμυρίων ωφελίμων και βλαβερών ουσιών.

Μη διαβάζοντας, μένεις, απλά ένας μπούφος.

Τι μπορείς να κάμνεις το λοιπόν;

Διαβάζουμε για να μην είμαστε μόνοι και γράφουμε επειδή είμαστε τόσο τραγικά μόνοι, είχε πει ο μέγιστος Philip Dick. Ψέματα… διαβάζουμε γιατί λατρεύουμε την υπονόμευση, την καταδολίευση όλου του περιεχομένου της συνείδησης και δίνουμε και τη ψυχή μας για να παραπλανηθούμε… οι εκδότες,  η πιο επικίνδυνη φάρα και η πιο καλά οργανωμένη συντεχνία του κόσμου, από την εποχή του μπαρμπα-Γουτεμβέργη και μετά, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ‘το βιβλίο είναι ένα ταξίδεμα’, ‘διάβασε για να ανακαλύψεις νέους κόσμους’ και τα συναφή γλυκανάλατα των Χριστουγέννων. Μπορεί, εν μέρει να συμβαίνουν όλα αυτά, στην ουσία όμως κανείς δεν δίνει δεκάρα για την ‘αναβάθμιση’ του πνευματικού επιπέδου κανενός. Και ας αφήσω τους εκδότες παρά κει. Εμείς γιατί διαβάζουμε τόσο πολύ;

Η απάντηση δεν είναι απλή. Και δεν με απασχολεί τι γνώμη έχουν ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και λοιποί. Με ενδιαφέρει πάντα το δικό μου φίλτρο, τι κατεβάζει η γκλάβα μου, για να το πω λαϊκά. Διότι αν περιμένεις μια ζωή να ετεροκαθορίζεσαι και μετά να ψάχνεις για εσωτερικές θεμελιώσεις, χάθηκες αδελφέ μου… χάθηκες στην αγορά του πρόστυχου δι-ιστορικού σεξ στην πνευματική σου σάρκα… και όχι μόνον… έχεις καλοπληρώσει τον νταβατζή σου τον οποίο και θεωρείς μέγα αναμορφωτή και εξαιρετικό ‘στοχαστή’ που σε συγκλόνισε… και ακόμη χειρότερα… διαπιστώνεις ότι τελικά, εκδίδεσαι κι εσύ ο ίδιος… αλλά πάμε παρακάτω…

                Ο πνευματικός μαζοχισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο και δεν θα διεκδικήσω τα ένσημα του Κολόμβου. Υπάρχει μαζί με τον μαζοχισμό –δηλαδή, σερβίρετέ μου ό,τι χειρότερο έχετε και μάλιστα σε σκανδαλώδεις δόσεις γιατί όλα τα χωνεύω και όλα τα αφοδεύω- και μια ευγενής επιδίωξη στην υπερ-κατανάλωση βιβλίων. Η επιδίωξη της οριστικής εσωτερικής υπονόμευσης. Δεν γίνεται συνειδητά, δεν το βγάζει κανείς στα δελτία ειδήσεων, δεν το προπαγανδίζει. Διότι το να διαβάζεις είναι καλό και όλοι το επικροτούν. Αντίθετα, όταν δεν διαβάζεις τίποτα, θεωρείσαι υλικό ξυλόσομπας, άντε με το ζόρι έξω δεξιά σε περιφερειακή ομαδούλα της σειράς.

Πως θα σε λεν διανοούμενο αν δεν έχεις εκατοντάδες τίτλους, χιλιάδες σελίδες πτήσης, αναρίθμητες παραπομπές σε κείνον και τον άλλο και τον δείνα; Μερικά είναι τόσο αυτονόητα σ’αυτή τη ζωή που περιττεύουν και οι αναρτήσεις.

Οφείλεις να αδιαφορήσεις γι’αυτήν την αναχρονιστική συμβουλή – επιβολή του δημοδιδασκάλου μέσα σου.

Οφείλεις να αντισταθείς στην θεωρία της πνευματικής χαβούζας.

Οφείλεις να ορθώσεις ανάστημα στη ροπή σου να μασάς σελίδες σαν την κατσίκα, καθώς θα έλεγε και Νίκος Καζαντζάκης.

Οφείλεις να προσέχεις τι εισέρχεται και να μην βαφτίζεις το είναι σου ‘δεξαμενή χώνευσης λυμάτων’ επειδή το τελικό προϊόν είναι λαμπίκος και πίνεται.

Οφείλεις να μην αυτοδηλητηριάζεσαι καταναλώνοντας οτιδήποτε υποτίθεται πως είναι επωφελές δια το πνεύμα ενώ είναι απλά η νεύρωση του κάθε ενός που εκσπερματώνει στο κεφάλι σου.

Όμως,

για να μην καταλήξεις ένας μπούφος και μισός, υπάρχει η χρυσή μέση λύση.

Να διαβάζεις, αν το θες τόσο πολύ.

Αλλα να μην το μελετάς.

Ο έχων την εμπειρία γνωρίζει… μπορείς να διαβάζεις με τις κεραίες σηκωμένες, με την εγρήγορση στο φουλ, με τις πόρτες της συνείδησης κλειστές.

Κι όταν συναντιέσαι με κάτι αληθινά αξιόλογο –και το ξέρεις αυτό, σου μιλάει όλο σου το είναι γι’αυτό, έχεις ήδη μουδιάσει δέκα φορές και το ρίγος δεν λέει ψέματα- τότε επιτρέπεις στον εαυτό σου να αφεθεί… να χαλαρώσει… άρατε τας πύλας και… επιτρέπεις την μεταμορφωτική ιεροπραξία να σε ‘αλλοιώσει’…

Μην νομίζεις ότι είναι δύσκολο να διακρίνεις το καλό από το κακό… το αληθινά αξιόλογο από το trash… τον αδάμαντα από τις πετρούλες του περίπτερου… κι αν δεν είναι πολύ εύκολο, αξίζει ο κόπος… αλλιώς, κινδυνεύεις να φτάσεις σε μια ηλικία που θα αναζητάς μάντρα να ξεφορτώσεις τα μπάζα που σε έχουν πνίξει και το μόνο που θα συναντάς είναι μια ακόμα ‘καλή έκδοση’, ένα ακόμα ‘αξιόλογο βιβλίο του σπουδαίου συγγραφέα’ και… η εξάρτηση θα μιλήσει πάλι για σένα… 

εσύ δεν θα έχεις πια φωνή...

εσύ θα είσαι ένας σελιδοκαταναλωτής... και πολύ σου πέφτει...