Οι αποδείξεις της θλιβερότερης παρακμής δεν μπορεί παρά να είναι οι σαφείς ενδείξεις μιας επερχόμενης ακμής.
Η υπομονή που έχει εξαντληθεί απαιτεί το κρίσιμο ποσοστό ενέργειας για να γίνει επιμονή ξανά και ανάταση.
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια διαφυγής. Ούτε ακροποταμιές και σπήλαια καταφυγής. Υπάρχει πλέον μονάχα η επόμενη μάχη που πρέπει να κερδηθεί. Κι αυτό αποτελεί τη δέσμευση του Ανθρώπου στον άνθρωπο.
Ορθώσου για να δεις.
Σταμάτα πλέον μονάχα να κοιτάζεις.
Το χαμόγελο που έχει σβήσει δεν έχει πεθάνει. Περιμένει απλώς το χρονισμό του για να ξανανθίσει στα πρόσωπα.
Και στα πρόσωπα αισθάνεσαι την παρακμή. Στα πρόσωπα αισθάνεσαι και την αληθινή ομορφιά.
Παραμόρφωσε όσο θέλεις το σώμα. Αν το πρόσωπο παραμένει ακέραιο, αστιγμάτιστο, καθαρό, δεν έχει κριθεί ακόμη τίποτα.
Μόλις παραμορφωθεί το πρόσωπο, δεν υπάρχει ανάγκη να ερευνήσεις το σώμα. Κι εκεί είναι που δύει ο μεγάλος ίσκιος και ανατέλλει ο ήλιος… στο πρόσωπο…
Κι αυτό είναι η παρακαταθήκη του Ανθρώπου.
Ορθώσου για να δεις
Σταμάτα πλέον μονάχα να κοιτάζεις!
Lily by tnfoto
7 σχόλια:
Λίγοι μόνο "βλέπουν" αληθινά
και συνήθως είναι εκείνοι που οραματίζονται
Όμορφη σύλληψη
φιλί
ναι αγαπημένη μου φίλη... πολλοί αιώνες τυφλότητας... και αναρίθμητοι εσωτερικοί κυρίως... σ'ευχαριστώ! σε φιλώ κι εγώ...
Έτσι όπως το λες στο όμορφο κείμενό σου είναι, αγαπητέ Νημερτή!
Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι:
Αυτή η ανόρθωση πως μπορεί να επιτευχθεί;
Ακόμα και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (όπως λένε οι παλαιότεροι) υπήρχε η ελπίδα, υπήρχαν τα σπέρματα
μιας νέας κατάστασης που θα βοηθούσαν να ξεπεραστεί σε σύντομο διάστημα όλη αυτή θλίψη που δημιουργήθηκε.
Εδώ δυστυχώς δεν μπορώ να διακρίνω κάτι αντίστοιχο...
Σε χαιρετώ κι από δω!
προσωπικά φίλε Ανταίε -παρότι στο Νημερτή μου τα χάλασες, τέλος πάντων - δεν ενδιαφέρομαι να 'υποδείξω' το πως... δεν με απασχολεί καν... όπως μόχθησα και έφτυσα αίμα για να πραγματώσω ό,τι πραγμάτωσα, αυτό το ελάχιστο βέβαια, αυτό οφείλει να κάνει ο καθένας... δεν θα πάρω ούτε μπορώ κανέναν απ'το χεράκι...
άλλωστε, δεν έχω να προτείνω τίποτα... σκέφτομαι φωναχτά, δεν γράφω με 'αποστολική' διάθεση... αν έχω ξεστραβωθεί λιγάκι -αν λέμε - δεν έγινε πάντως επειδή κάποιος μου είπε πως...
κατά τα άλλα δεν διαφωνώ με το πνεύμα του σχολίου σου...
και παρ΄ότι ήμουν αιχμηρός μαζί σου στο Νημερτή, να ξέρεις ότι σε εκτιμώ...
άλλωστε, με όσους δεν εκτιμώ, απλώς, δεν ασχολούμαι πλέον...
''Και στα πρόσωπα αισθάνεσαι την παρακμή. Στα πρόσωπα αισθάνεσαι και την αληθινή ομορφιά.''
υπεροχο...
Απλα πρεπει να την δουμε αυτη την τοση ομορφια πισω απο την παρακμη μας και να την ξαναζωντανεψουμε, η ομορφια δεν χαθηκε απλα οπως γραφεις απλα κοιταζουμε και μεσα στην απαθεια μας την αφηνουμε να σβηνει..
ναι φίλη Ηλέκτρα... είναι μέσα μας, δεν χάθηκε... πώς να χαθεί άλλωστε κάτι που πλάστηκε για να καταφάσκει το Κάλλος;
Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου! Να'σαι καλά!!
Δημοσίευση σχολίου