Περιοχή Μ

Ο ΑΚΑΝΘΙΑΣ

Κάθομαι στην καρέκλα μου σαν το πουλί στο δέντρο.

Σε όλα μας τα μέλη αληθεύει ο θάνατος

κ’εγώ ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τ’αυτοκίνητα.

Οι μέρες μας, αλήθεια, πεθαίνουν

ευλάβεια μη μπορώντας!

Ο καιρός επήρε τα πανιά μας και γιγάντεψε

στα πυκνότερα οξυγόνα ο Ίχνος

μ’ένα χιλιόμετρο σπασμένο φως

κρατώντας τη φαρέτρα των δευτερολέπτων

ο γυιός του κατάκοιτου Φαλακρού του βιδωμένου

και της ωραίας Νυστής που μπεκρουλιάζει στα ηλιοστάσια –

όλη των άστρων η προχειρότητα.

Θάθελα να κρατήσω μια σκιά στα χέρια μου

θάθελα νάχει το ποίημα κατάλευκα και τρυφερά λαγόνια…

[…]

Νίκος Καρούζος Λευκοπλάστης για μικρές και μεγάλες αντινομίες, 1971