Το Ποτάμι
Το ποτάμι χρόνια τώρα βρισκόταν σε λάθος κοίτη. Αποδέχτηκε το ρόλο του και επένδυσε. Έμαθε να μιμείται όλες τις φωνές του Δάσους. Γοήτευσε τη νεράιδα που χρόνια τώρα περιφερόταν με ένα μαντήλι δεμένο στα μάτια, γιατί ο παραμυθάς της απαγόρευσε να το βγάλει. Οι ήρωες πάντα υπακούουν τον παραμυθά. Αλλιώς εκείνος τους εξορίζει από το παραμύθι! Γι'αυτό το νου σου! Ποτέ μη δεχτείς να γίνεις ήρωας παραμυθιού. Κόβουν και Ράβουν πάνω σου τις ιδιοτροπίες του συγγραφέα. Έτσι, σαν τυφλή εξάσκησε την ακοή στο έπακρο. Άκουγε το θρόισμα του ποταμού, που παρίστανε τον άνεμο και τρύπωνε κάτω από το φουστάνι της και μέσα στα μαλλιά της. Άκουγε το σεληνιασμένο ουρλιαχτό του λύκου και ερωτευόταν το ρίγος που της προκαλούσε. Αφουγκραζόταν τον ψίθυρο της βροχής και υγροποιούσε το επιφώνημα. Ανατρίχιαζε στο σφύριγμα του φιδιού που θύμιζε έκπτωτο άγγελο που πεινά για αμαρτίες. Χαμογελούσε με το ρυθμικό τραγούδι των πουλιών. Είχε ξεχάσει ότι είναι ηρωίδα παραμυθιού. Νόμιζε έτσι είναι η Ζωή. Λαχτάρησε, λοιπόν, να δει όσα άκουγε. Αψηφώντας την απαγόρευση του Παραμυθά έλυσε το μαντήλι. Άνοιξε αργά τα μάτια με την ελπίδα του μικρού παιδιού που εύπιστο εικονοποιεί μέσα του τα παραμύθια. Και κοίταξε γύρω.... ξανά... και ξανά... και ξανά... και είδε μόνο Εκείνη και το Ποτάμι...
Το ποτάμι χρόνια τώρα βρισκόταν σε λάθος κοίτη. Αποδέχτηκε το ρόλο του και επένδυσε. Έμαθε να μιμείται όλες τις φωνές του Δάσους. Γοήτευσε τη νεράιδα που χρόνια τώρα περιφερόταν με ένα μαντήλι δεμένο στα μάτια, γιατί ο παραμυθάς της απαγόρευσε να το βγάλει. Οι ήρωες πάντα υπακούουν τον παραμυθά. Αλλιώς εκείνος τους εξορίζει από το παραμύθι! Γι'αυτό το νου σου! Ποτέ μη δεχτείς να γίνεις ήρωας παραμυθιού. Κόβουν και Ράβουν πάνω σου τις ιδιοτροπίες του συγγραφέα. Έτσι, σαν τυφλή εξάσκησε την ακοή στο έπακρο. Άκουγε το θρόισμα του ποταμού, που παρίστανε τον άνεμο και τρύπωνε κάτω από το φουστάνι της και μέσα στα μαλλιά της. Άκουγε το σεληνιασμένο ουρλιαχτό του λύκου και ερωτευόταν το ρίγος που της προκαλούσε. Αφουγκραζόταν τον ψίθυρο της βροχής και υγροποιούσε το επιφώνημα. Ανατρίχιαζε στο σφύριγμα του φιδιού που θύμιζε έκπτωτο άγγελο που πεινά για αμαρτίες. Χαμογελούσε με το ρυθμικό τραγούδι των πουλιών. Είχε ξεχάσει ότι είναι ηρωίδα παραμυθιού. Νόμιζε έτσι είναι η Ζωή. Λαχτάρησε, λοιπόν, να δει όσα άκουγε. Αψηφώντας την απαγόρευση του Παραμυθά έλυσε το μαντήλι. Άνοιξε αργά τα μάτια με την ελπίδα του μικρού παιδιού που εύπιστο εικονοποιεί μέσα του τα παραμύθια. Και κοίταξε γύρω.... ξανά... και ξανά... και ξανά... και είδε μόνο Εκείνη και το Ποτάμι...
Κάκια Παυλίδου
από τα κείμενα της αξιόλογης ποιήτριας που έχω αγαπήσει ιδιαίτερα
The Dawn of Li River
2 σχόλια:
Όσες φορες κι να απλώσω Εαυτό σε αυτόν τον Ιερό χώρο
η Ψυχή μου συγκινείται σαν Παιδί στο πρώτο του Σεργιάνι στο Σύμπαν!....
Ποτάμι
Παραμύθι
Μαγεία
και ΖΩΗ
τα κείμενα γράφονται για να κλέβουμε χρυσόσκονη και να γεμίζουμε τις στιγμές της Πραγματικότητας....
Γέμισα τις Χούφτες μου μαγεία...
και ακόμη έχουμε τόση να Ξοδέψουμε για να μετουσιωθεί η Ψυχή σε Φεγγάρι ΠανΣέληνο!....
;-))))
Ευχαριστώ για την Πολύτιμη Φιλοξενία στην Πατρίδα σου...
κρατώ τα πολύτιμα και τα αγαπημένα σε τούτη την ιδιαίτερη 'περιοχή' που καλά την λες πατρίδα Κάκια μου... αυτά που δεν θα λερώσει ο μικρός χρόνος και θα ανασαίνουν πάντα στον μεγάλο Χρόνο...
σε φιλώ γλυκά...
Δημοσίευση σχολίου