Δυο μέρη αληθινή
Είναι το φρόνημα της αφοσίωσης
Μια πύρινη κραυγή στο πουθενά;
Όχι
Αν δεν λάτρεψες ποτέ τίποτε
Παρά ίσως, αδέξια κι αυτόν
Τον εαυτό σου μόνον
Σε κάθε τι που έδωσες
Σε κάθε τι που δίνεις
Το φθαρτό ακυρώνεται
Αλλά το μάταιο μένει
Ίμερος είπες;
Έρωτας;
Ή ρόγχος ήττας στα νερά του Σκάμανδρου;
Σαν Οδυσσέας
Εννέα χρόνια ηττημένος
Και ένα νικητής
Το πρόβλημα δεν ήταν η ανοιχτή αγκαλιά
Που μάταια περιμένεις
Ήταν εκείνο το βλέμμα
Του χειμώνα
Που ίδρυσε μέσα σου
Ένα σύμπαν από παγωμένους νάρκισσους…
Διοτίμα είπες;
Πύλες θερμές;
Ή μήπως ανάσανες από το Μαραθώνα;
Το πρόβλημα δεν ήταν η φροντισμένη αδεξιότητα
Στο τελευταίο σου χάδι
Ήταν μονάχα η απελπισία
Σ’εκείνο το φτιαχτό χαμόγελο
Που με αποχαιρετούσε…
Σαν Άγιος Αυγουστίνος
Δυο μέρη ειδωλολάτρης
Και ένα χριστιανός
Είναι το φρόνημα της πίστης
Ένα άδειο βλέμμα στο Απόλυτο;
Όχι, αν δεν λάτρεψες
Σ’όλη σου τη ζωή
Τίποτε άλλο
Απ’το πεπερασμένο
Σαν Περσεφόνη μυθική
Και Κόρη ανώλεθρη
Δυο μέρη αληθινή
Και ένα ψεύτικη…
Ιησούς είπες;
Αγάπη;
Ή μήπως έχω το βλέμμα σου
Να με δικάζει
Αιώνια σταυρωμένο;
Πόρος 19/5/2009
4 σχόλια:
ανέφελες σκέψεις
ανώφελες ματαιώσεις
πεπερασμένες στιγμές
άπειρες φωνές αποχαιρετισμού
σκοτάδι
σιωπή
αγάπη?
λατρεία?
αιωνιότητα...
Θα σταθώ στην επίμονη προσπάθειά σου να δείς το πεπερασμένο, το φθαρτό, ως την οδό πρός το άπειρο, ως την μοναδική ίσως οδό. Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως η εσπευσμένη απόρριψη του πεπερασμένου και η οντολογική διάσπαση του με το άπειρο, που επιδιώκουν οι θέσμιες θρησκείες αλλά και οι ιδεολογίες είναι ο λάθος δρόμος, ή μάλλον ο δρόμος της πραγματικής απώλειας..το ίδιο συμβαίνει ταυτολογικά και σε αυτούς που αποδέχονται μόνο το πεπερασμένο, ίσως αυτοί να είναι οι πιο ευτυχείς, τουλάχιστον μέχρι την τελευταία στιγμή που με έκπληξη διαπιστώσουν τον θάνατο ως μιά βίαιη εισβολή της απειρίας. Απο κεί και πέρα αρχίζει η περιπέτεια, την οποία απ'ότι βλέπω διαποτίζεις συνεχώς με το γεγονός της "δι-ύπαρξης" όπως την λές, του σχεσιακού γεγονότος. Η ανάβαση απο το συμβάν-γεγονός στην ουσιακή δι-ύπαρξη, η ανάβαση απο την πραγμικότητα στην ενεργό πραγματικότητα, δεν μπορεί παρά να περιέχει την δυνατότητα του έρωτα. Σε αυτό το ποίημα, η συμπλοκή είναι ακόμα πιο πυκνή, θα έλεγα είναι αξεδιάλυτα τα στοιχεία, και φυσικά υπάρχει τι θέμα με τις δυό αρνήσεις..με δυσκόλεψε η διπλή άρνηση, όχι λόγω του ποιήματος, αλλά λόγω της δικής μου απολυτότητας του "αρνείσθαι"..είμαι λίγο μονοκόματός σ'άυτά...να σαι καλά όμως να παιδευόμαστε..αδελφικά
με τις λίγες λέξεις - οικοδομήματα Σιλένα μου έκανες βουτιά στο βάθος... έχεις το χάρισμα τούτο... και νομίζω πως διανύεις μια εποχή χαρτογράφησης μιας λιτότητας εκφραστικής μεστής νοήματος... δεν ξέρω αν κάνω λάθος... σ'ευχαριστώ...
Γράφεις φίλε μου Ιωάννη: Η ανάβαση απο το συμβάν-γεγονός στην ουσιακή δι-ύπαρξη, η ανάβαση απο την πραγμικότητα στην ενεργό πραγματικότητα, δεν μπορεί παρά να περιέχει την δυνατότητα του έρωτα...
και πως αλλιώς άραγε; παντού μπροστά μου, πίσω μου, εμπρός μου... και κυρίως μέσα μου... δρόμοι που συναντούν ο ένας τον άλλο και είναι ο ένας δρόμος... δεν έχω ακόμη αποκαταστήσει την όρασή μου, το αποδέχομαι... είμαι αποσπασματικός, είμαι μερικός... όμως, ανιχνεύω στα βήματα της ωριμότητας ένα 'σφαίρον' και τέλειο -από την φθαρτή μου όψη - ερωτογόνο σύμπαν... όλα είναι δυνατά εκεί... και όλα είναι προορισμένα να γίνουν όπως το μήλο της Εδέμ... μια πόρτα εξόδου...
για πολλοστή φορά σ'ευχαριστώ για την ευκαιρία να εισχωρήσω περισσότερο... έστω κι αν δεν ξέρω τι με περιμένει...
Δημοσίευση σχολίου