Έχω εκθειάσει την ανάγκη να αγγίξουμε την πτώση και την πληγή μας. Από το μεγιστο της συνασθηματικής καμπύλης παντα ρεπω προς την ολίσθηση, μονη μου πριν με σπρώξει η απωλεια ή η έλλειψη...
Είναι το πρόβλημα που ο καθενας κουβαλα που πιάνει το χερι μας και γραφει..
Λεει ο φλεγματικός καλλιτέχνης -Με κατατρεχει μία μανιοκατάθλιψη....
Απαντά ο καρδιακός φίλος που τον συμπονεί ... -Υπαρχει τρόπος να απαλλαγείς...
Αποκρίνεται ο καλλιτέχνης..
-Μα, δε θελω να απαλλαγώ... Η μανιοκατάθλιψή μου είμαι εγω... εκείνη ζωγραφίζει στον καμβά μου τις σουρρεαλιστικές μου εικόνες και με γλιτώνει ραβοντας φτερα στην πλατη μου καθε που πεφτω...πεφτω...πεφτω από το στίχο.... αν την χασω τοτε τι θα μου μεινει??... αδειοι στίχοι.... κλειστα παραθυρα... ΟΧΙ!... κατηγορηματικά ΟΧΙ.... αρνούμαι να απαλλαγώ από την ασθένειά μου..... Εγω και η ασθένεια είμαστε ένα... και ο στίχος το σεντόνι που κάνουμε έρωτα...... αργα τις Νύχτες........
τα φιλιά μου.....
{μου επιτρεπεις να το αναρτησω σε στο τσαντήρι μου, ε?..... Ευχαριστω πριν καν απαντησεις.... και ΟΧΙ να μου πεις ΔΕΝ μπορω ν'αντισταθω...}
νομίζω πως η τελευταία παράγραφος του αποσπάσματος που παραθέτω όσο και η δική σου σκέψη Κάκια έχουν τον πυρήνα της Καρυωτάκειας 'μελαγχολίας'... είναι ένα ζήτημα που απασχολεί από τότε τους πάντες... όσους τον αγάπησαν αλλά και όσους τον απαξίωσαν... γράφεις...
-Μα, δε θελω να απαλλαγώ... Η μανιοκατάθλιψή μου είμαι εγω... εκείνη ζωγραφίζει στον καμβά μου τις σουρρεαλιστικές μου εικόνες και με γλιτώνει ραβοντας φτερα στην πλατη μου καθε που πεφτω...πεφτω...πεφτω από το στίχο.... αν την χασω τοτε τι θα μου μεινει??... αδειοι στίχοι.... κλειστα παραθυρα... ΟΧΙ!... κατηγορηματικά ΟΧΙ.... αρνούμαι να απαλλαγώ από την ασθένειά μου..... Εγω και η ασθένεια είμαστε ένα... και ο στίχος το σεντόνι που κάνουμε έρωτα...... αργα τις Νύχτες........
τι άλλο να προσθέσω Κάκια μου; [μονάχα πως το Ποτάμι σου θα αναρτηθεί σε ολίγες ημέρες... δεν σε ξέχασα]
και βέβαια μπορείς να το αναρτήσεις... την αγάπη μου!!!
Ήμουν δεν ήμουν 14, όταν η μητέρα μου μου χάρισε Καρυωτάκη και σε λιγότερο από πέντε έξι μήνες Πολυδούρη ... αστείο αν σκεφτεί κανείς, πως δεν διάβαζε ποίηση... Δεν ξέρω αν το έκανε γιατί έβλεπε τι είμαι ή αν η επιλογή της ήταν εντελώς τυχαία! Δεν ξέρω καν, αν αυτός ο δρόμος που μου έδειξαν ετούτοι οι δυό είναι ο σωστός, ο "κατά πως πρέπει!"
Το μόνο που ξέρω είναι ότι και τα δύο αυτα σκληρόδετα βιβλία με τη χρυσή ράχη με ακολουθούν 25 χρόνια τώρα....
Πως θα μπορούσε μια τέτοια ψυχή να αποδεχθεί τη φθηνή τούτη ζωή; Καλύτερα ο θάνατος; Ίσως...
και οι συναισθηματικά ανάπηροι Δέσποινα, είναι ανάπηροι εν γένει... ευχαριστώ πάρα πολύ γι αυτό το σχόλιο!!!
προχθές έβλεπα μια εκπομπη Καπετάνισσα, όπου ο Βαλαωρίτης μιλούσε για πολλά... αναφέρθηκε και στον Καρυωτάκη... ήταν ένας άνθρωπος που έκανε πολλές πλάκες, ήταν φαρσέρ!, είπε ο Βαλαωρίτης... έτσι και οι Σάτιρες λοιπόν... κι εκεί, από την αρχαία χρόνωση, δεν ξέρω πως, έπεσα πάνω στον Αργυρίου και στο σχόλιο αυτό... τυχαίο; δε νομίζω!!! όσο για το τελευταίο σου ερώτημα... αισθάνομαι κι εγώ πως δεν ήταν ούτε παρόρμηση ούτε απόγνωση... ήταν κάτι πολύ βαθύτερο που ίσως μονάχα από την ποίησή του μπορεί να ιχνευθεί... εν μέρει πάντα... πάντα επίκαιρος ο ποιητής που έγραψε με το αίμα του, καθώς θα έλεγε και ο Λιαντίνης...
9 σχόλια:
Έχω εκθειάσει την ανάγκη να αγγίξουμε την πτώση και την πληγή μας. Από το μεγιστο της συνασθηματικής καμπύλης παντα ρεπω προς την ολίσθηση, μονη μου πριν με σπρώξει η απωλεια ή η έλλειψη...
Είναι το πρόβλημα που ο καθενας κουβαλα που πιάνει το χερι μας και γραφει..
Λεει ο φλεγματικός καλλιτέχνης
-Με κατατρεχει μία μανιοκατάθλιψη....
Απαντά ο καρδιακός φίλος που τον συμπονεί ...
-Υπαρχει τρόπος να απαλλαγείς...
Αποκρίνεται ο καλλιτέχνης..
-Μα, δε θελω να απαλλαγώ... Η μανιοκατάθλιψή μου είμαι εγω... εκείνη ζωγραφίζει στον καμβά μου τις σουρρεαλιστικές μου εικόνες και με γλιτώνει ραβοντας φτερα στην πλατη μου καθε που πεφτω...πεφτω...πεφτω από το στίχο.... αν την χασω τοτε τι θα μου μεινει??... αδειοι στίχοι.... κλειστα παραθυρα... ΟΧΙ!... κατηγορηματικά ΟΧΙ.... αρνούμαι να απαλλαγώ από την ασθένειά μου..... Εγω και η ασθένεια είμαστε ένα... και ο στίχος το σεντόνι που κάνουμε έρωτα...... αργα τις Νύχτες........
τα φιλιά μου.....
{μου επιτρεπεις να το αναρτησω σε στο τσαντήρι μου, ε?.....
Ευχαριστω πριν καν απαντησεις....
και ΟΧΙ να μου πεις ΔΕΝ μπορω ν'αντισταθω...}
Μου άρεσε που είχα την ευκαιρία να το διαβάσω.
Καλό σου βράδυ
νομίζω πως η τελευταία παράγραφος του αποσπάσματος που παραθέτω όσο και η δική σου σκέψη Κάκια έχουν τον πυρήνα της Καρυωτάκειας 'μελαγχολίας'... είναι ένα ζήτημα που απασχολεί από τότε τους πάντες... όσους τον αγάπησαν αλλά και όσους τον απαξίωσαν...
γράφεις...
-Μα, δε θελω να απαλλαγώ... Η μανιοκατάθλιψή μου είμαι εγω... εκείνη ζωγραφίζει στον καμβά μου τις σουρρεαλιστικές μου εικόνες και με γλιτώνει ραβοντας φτερα στην πλατη μου καθε που πεφτω...πεφτω...πεφτω από το στίχο.... αν την χασω τοτε τι θα μου μεινει??... αδειοι στίχοι.... κλειστα παραθυρα... ΟΧΙ!... κατηγορηματικά ΟΧΙ.... αρνούμαι να απαλλαγώ από την ασθένειά μου..... Εγω και η ασθένεια είμαστε ένα... και ο στίχος το σεντόνι που κάνουμε έρωτα...... αργα τις Νύχτες........
τι άλλο να προσθέσω Κάκια μου;
[μονάχα πως το Ποτάμι σου θα αναρτηθεί σε ολίγες ημέρες... δεν σε ξέχασα]
και βέβαια μπορείς να το αναρτήσεις...
την αγάπη μου!!!
meggie χαίρομαι που βρήκες ενδιαφέρουσα την ανάρτηση... να σαι καλά!!!
η θλίψη αποτελεί γεύση
εάν δεν έχεις
είσαι συναισθηματικά ανάπηρος...
την μωβ καληνύχτα μου!
Ήμουν δεν ήμουν 14, όταν η μητέρα μου μου χάρισε Καρυωτάκη και σε λιγότερο από πέντε έξι μήνες Πολυδούρη ... αστείο αν σκεφτεί κανείς, πως δεν διάβαζε ποίηση...
Δεν ξέρω αν το έκανε γιατί έβλεπε τι είμαι ή αν η επιλογή της ήταν εντελώς τυχαία!
Δεν ξέρω καν, αν αυτός ο δρόμος που μου έδειξαν ετούτοι οι δυό είναι ο σωστός, ο "κατά πως πρέπει!"
Το μόνο που ξέρω είναι ότι και τα δύο αυτα σκληρόδετα βιβλία με τη χρυσή ράχη με ακολουθούν 25 χρόνια τώρα....
Πως θα μπορούσε μια τέτοια ψυχή να αποδεχθεί τη φθηνή τούτη ζωή;
Καλύτερα ο θάνατος;
Ίσως...
η θλίψη είναι γεύση
χωρίς αυτή είμαστε συναισθηματικά ανάπηροι!!!!
Θα πρέπει να επιστρέψω για να ολοκληρώσω την ανάγνωση. Καλό μεσημέρι για την ώρα.
και οι συναισθηματικά ανάπηροι Δέσποινα, είναι ανάπηροι εν γένει... ευχαριστώ πάρα πολύ γι αυτό το σχόλιο!!!
προχθές έβλεπα μια εκπομπη Καπετάνισσα, όπου ο Βαλαωρίτης μιλούσε για πολλά... αναφέρθηκε και στον Καρυωτάκη... ήταν ένας άνθρωπος που έκανε πολλές πλάκες, ήταν φαρσέρ!, είπε ο Βαλαωρίτης... έτσι και οι Σάτιρες λοιπόν... κι εκεί, από την αρχαία χρόνωση, δεν ξέρω πως, έπεσα πάνω στον Αργυρίου και στο σχόλιο αυτό... τυχαίο; δε νομίζω!!!
όσο για το τελευταίο σου ερώτημα... αισθάνομαι κι εγώ πως δεν ήταν ούτε παρόρμηση ούτε απόγνωση... ήταν κάτι πολύ βαθύτερο που ίσως μονάχα από την ποίησή του μπορεί να ιχνευθεί... εν μέρει πάντα...
πάντα επίκαιρος ο ποιητής που έγραψε με το αίμα του, καθώς θα έλεγε και ο Λιαντίνης...
να σαι καλά φίλε Χριστόφορε...
Δημοσίευση σχολίου