Καθόμασταν εδώ και ώρα σ'αυτό το μοναχικό παγκάκι, ο ένας ακουμπώντας στη πλάτη του άλλου και σιωπηλοί. Μου είχε πει κάποτε ότι δεν της άρεσαν οι σιωπές, ότι την έφερναν σε αμηχανία. Το καταλάβαινα αυτό. Πολλά μπορείς να πολεμήσεις, όχι όμως και τη σιωπή. Η σιωπή έχει πολεμιστές ανίκητους, αόρατους, δε σε σκοτώνει, σε αφανίζει. Δε σε αλλάζει, σε αλλοιώνει.
Τούτο το απόγευμα όμως της άρεσε η σιωπή και δεν ήθελε να την προσβάλλει με κανένα τρόπο. Φαίνεται ότι δεν ένιωθε απόψε αμηχανία, ή απλά, είχε χαθεί σε άλλους κόσμους. Η παρουσία μου δίπλα της θα βοηθούσε στο να αισθάνεται ότι, όταν επιστρέψει από εκεί, δε θα είναι μόνη. Σημαντικό αυτό.
Κάποια στιγμή, γύρισε το σώμα της αλλά εγώ δεν έκανα το ίδιο. Αισθάνθηκα στη πλάτη μου τα στήθη της και ήταν μια όμορφη αίσθηση. Πέρασε τα χέρια της στη κοιλιά μου και ακούμπησε το κεφάλι της στη βάση του δικού μου. Το πιο περίεργο ήταν όταν αισθάνθηκα την ανάσα της στο σβέρκο μου. Δε ξέρω γιατί αλλά εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ξαφνικά πως ένα άλλο ον, μια ζωντανή παλλόμενη οντότητα υπήρχε δίπλα μου, με ακουμπούσε, ζούσε εκείνα τα δευτερόλεπτα συντονισμένη με μένα αλλά και τελείως αυτόνομη, ήταν μια συνειδητοποίηση που με έκανε να ανατριχιάσω. Τι στο διάβολο είναι ο νους; Στα τσακίδια οι στοχασμοί, είπα από μέσα μου και αφέθηκα να απολαμβάνω τη στιγμή.
Οι πρώτες της λέξεις μετά από τόση ώρα ήταν αυτές που δε θα ξεχάσω ποτέ:
"Περνάω μέσα σου τώρα, θα με υποδεχθείς;"
Δεν έκανα την παραμικρή κίνηση, δεν είπα τίποτα, μονάχα τρόμαξα...
28 σχόλια:
Ο Άλλος που είναι ένα θαύμα ολόκληρος, είναι Άλλος ακόμα και τη Στιγμή που περνάς το Κατώφλι εκείνο που ξεχνιέται το Σύμπαν. Σου το θύμισε Νωρίτερα απ ότι έπρεπε.. Αν δεν το θυμόταν αργότερα, όταν θα ήταν Ασφάλεια η αυτοσυνειδησία, θα το ήθελες. Πρέπει να σ αφήνουν να επανέρχεσαι αργά στα εντός του κιγκλιδώματος της περιοχής άμυνας..
Τρομάζει η αγάπη Ονειρευτή;
Τρόμος και φόβος είναι... μα σαν τη νιώσεις γίνεσαι άτρωτος.... απλά ζήσε... μη ξεχνάς τη στιγμή... άδραξε την και ζήσε μέσα της!!!!!
Φιλιά!
Μπράβο Ρεγγίνα... διότι όλα έχουν το 'χρονισμό' τους... είναι η στιγμή που ανοίγει κανείς τα πέταλά του για να υποδεχθεί αλλά είναι και η στιγμή που αρνείται γιατί ο Αλλος ορθώνεται ακέραιος...
Τρομάζει και η αγάπη και συνθλίβει η Αγάπη... όμως όταν οδηγεί στη διύπαρξη όχι...[πως μπορεί Νερένια μου να γίνει κανείς άτρωτος; και γιατί να γίνεις άτρωτος; δεν είμαστε σούπερ ήρωες... αλλά χρειαζόμαστε την εποπτεία...]
πολλά φιλιά κι από μένα!
Μα ποιος ζήτησε να γίνει άτρωτο το κορμί Ονειρευτή;;;;
Ποιός;
δεν είναι, πιστεύω ζήτημα πυκνότητας ύλης... το κορμί, η σάρκα δηλαδή είναι απλώς πυκνότερη ύλη από το πνεύμα -ό,τι κι αν εννοεί ο καθένας μας- είμαι πιο κοντά στην θεώρηση του Γκουρτζίεφ... δεν γεννιέται κανείς με αθάνατη ψυχή... έχει όμως την ευκαιρία να εργαστεί για να επιτύχει ένα βαθμό αντίληψης, μια υπερ-συνείδηση που θα του δώσει ποιότητες αθανασίας... δεν έχουμε ιδέα τι είναι η ψυχή, το πνεύμα... ονειρευόμαστε απλά... έχουμε φαντασιώσεις... αγνοούμε τη μυητική πορεία προς την ακεραίωση αλλά πιστεύουμε αλαζονικά ότι μας χαρίστηκε στο αρχικό πακέτο προσφοράς και αθάνατη ψυχή... από που κι ως που; ξέρουμε ό,τι βλέπουμε, το πολύ πολύ και ό,τι αισθανόμαστε... όλα τα άλλα σκοτάδι... ψηλαφούμε Νερένια... ποιητικά και πραγματικά...
[άλλωστε κατά τη μυστική Θεολογία των Πατέρων, το κορμί και η ψυχή είναι ένα... άρα, ως ιερή ύλη θεωρουμένη και το σώμα αθανατίζεται... αλλά αυτό ανήκει σε άλλη σφαίρα ανάπτυξης...]
Χμ ... και τωρα να σε ρωτησω... τι προϋπάρχει;
Η ψυχή ή ύλη;;;;;
Βλέπεις την παγιδα;;;
δεν υπάρχει καμιά παγίδα επ'αυτού Νερένια... επαναλαμβάνω, δεν είναι ζήτημα πυκνότητας ύλης... όπως κανείς δεν γνωρίζει τι είναι η ψυχή και αν όντως υφίσταται, και αν έχει βάρος όπως πίστευαν οι Σοβιετικοί και αν είναι εκείνο ή το άλλο... δεν μας απασχολεί τι προυπήρξε... τι μας ενδιαφέρει; ας ασχοληθούμε πρώτα απ'όλα με αυτό που βλέπουμε, που το 'εχουμε', τα μάτια μας, τα χέρια μας, τα πόδια μας, το αίμα μας, αυτά που αισθανόμαστε, τα όνειρα που βλέπουμε... ας ψηλαφήσουμε πρώτα τον αισθητό κόσμο και ας μην δογματίζουμε για τίποτα... αυτό λέω... μάθαμε από μικροί να λέμε Θεός εκείνο ο Θεός το άλλο... κάποτε ένας θεολόγος είχε πει 'αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι η εξωφρενική εξοικείωσή μας με το Θεό!!! Ξέρουμε τι θέλει, τι δεν θέλει, τι του αρέσει και τι όχι!!! και αν θυμώνει που τρώμε κρέας ή που κάνουμε σεξ!!!!'... ποιος; ο Δημιουργός του απειροδιάστατου Σύμπαντος επιβλέπει εμένα που τρώω τη Σαρακοστή!!!!... κωμικά πράγματα... δεν μας απασχολεί λοιπόν και δεν πρέπει τι είναι η ψυχή, τι είναι το πνεύμα -ποια είναι η ορθή άποψη; η Πυθαγόρεια που ήθελε θνητή τη ψυχή και αθάνατο το πνεύμα ή η Πλατωνική που πρέσβευε το αντίθετο;
ου μαθείν τι αλλά παθείν και διατεθείναι... βιώνουμε, παθαίνουμε και παλεύουμε... ο κόσμος είναι μυστικός, άγνωστος... ακόμα... ευτυχώς!
Εγώ απλώς θα πω ότι ναι κατάλαβα τον τρόμο. Δεν είναι ο τρόμος-φόβος είναι ο τρόμος-αναμονή της ηδονής. (δεν έχει σημασία ψυχικής ή σωματικής) Είναι το ποιο γοητευτικό συναίσθημα.
Είναι τόσο όμορφη η σκηνή που θα ήθελε ο καθένας να την ζήσει και το εύχομαι σε όλους μας.
Μα ονειρευτή , αν ο κόσμος δεν μας ήταν άγνωστος δεν θα υπήρχαν τόσοι πολλοί "εμείς". Είμαστε τόσο διαφορετικοί και ίδιοι....
Δεν ξέρω ... αν και με έβαλες σε διαφορετικά μονοπάτια, το παραδέχομαι.... δεν ξέρω αν ΔΕΝ θέλω να υπάρχει ψυχή.....
Το μόνο που μπορώ να φανταστώ πια ... είναι ότι η ψυχή είναι αυτή που μας πάει ένα βήμα παραπάνω.... που μας κάνει να αντέχουμε και που είναι η μόνη που μας αντέχει.....
Φίλε μου Χριστόφορε νομίζω πως άγγιξες τη... πληγή... η αναμονή της ηδονής... η ηδονή της αναμονής... να σαι καλά!
μπορεί να είναι κι έτσι Νερένια... μπορεί...
Μπήκα στα δικά σου μονοπάτια Ονειρευτή... δεν χάνεις τίποτα να "δεις" και τα δικά μου......
δεν έχω κλείσει καμία πόρτα Νερένια... αισθάνομαι πως είμαι -ακόμη τουλάχιστον- ανοιχτός, αν και βέβαια, δεν αρνούμαι ότι έχω και τις ξεροκεφαλιές μου... αλλά όχι με διατυπώσεις δίκην αφορισμών... μονάχα αν το έχουμε βιώσει... μόνο τότε το έχουμε πραγματώσει... όχι ιδεολογήματα, όχι προτάσεις εκ του ασφαλούς, όχι εκείνο είναι αυτό και το άλλο είναι το άλλο στη θεωρία ενώ στην πράξη μηδέν... το πιο ζόρικο τελικά είναι να είμαστε συγκεκριμένοι... ξεκάθαροι... προσωπικοί... δεν λέω για σένα... άλλωστε περιηγούμαι το μπλογκ σου και σε μελετώ... καταλαβαίνεις πως όσο γερνάει ο άνθρωπος θέλει πια κάτι απτό, ψηλαφητό... και επειδή έφαγα τα νιάτα μου στην εσωτερική αναζήτηση χόρτασα μπουρδολογία, ανεμολογίες και βρυαρές φλυαρίες... είμαι και Μηχανικός άλλωστε... παραμένω όμως στη θέση μου... ο κόσμος είναι μυστικός και οφείλει να παραμείνει έτσι... όσο τον γνωρίζουμε τόσο τον μολύνουμε... ας ξεστραβωθούμε να μάθουμε πέντε πράγματα για μας και βλέπουμε για παρά πέρα...
χμμμμ .... με ξεψαχνίζεις;;
ωραία .... τότε θα δεις την ψυχή μου.....
και ίσως κατανοήσεις τι εννοώ... μια που και γω από εσωτερική αναζήτηση χορτασμένη είμαι ..... για λόγους που ίσως καταλάβεις από αυτα που έχεις ή θα διαβάσεις.....
Οπότε και θα καταλάβεις για το αν υπάρχει το "βίωμα" .....
μακρόχρονη η θητεία και η μαθητεία σου στα 'θρανία' έτσι; μα γι αυτό κι έχεις να πεις κι έχεις να γράψεις...
Υπάρχουν μερικές - ελάχιστες - Πύλες που ανοίγουν με το άγγιγμα, υπέροχε ποιητή..
Ακόμη κι αν το άγγιγμα είναι οπτική αφή του βλέμματος δια της ανάγνωσης πάνω στις σιωπηλές λέξεις ενός ερωτευμένου στοχαστή...
Σε φιλώ....
". . . όταν επιστρέψει από εκεί, δε θα είναι μόνη"
... το μικρόβιο της ανάγκης, Νημερτή
... θανατηφόρο
... τρομακτικά θανατηφόρο
Μμμμμ.... μπορείς να το πεις και έτσι Ονειρευτή.... το κακό είναι ότι μερικές φορές ...θα προτιμούσα τα εύκολα....
ελάχιστες αληθινά αυτές οι Πύλες Κάκια... σε φιλώ κι εγώ...
Γκούφη μου... το μικρόβιο της ανάγκης... προσβάλλει τα πάντα τελικά... άλλες φορές διαβρώνει τον εξωτερικό φλοιό και άλλες εισέρχεται ακάθεκτο και ως τον πυρήνα... το άσχημο είναι πως γίνεται συνήθως ανιχνεύσιμο... κατόπιν εορτής... εδώ βρίσκεται η αξία της μυητικής εποπτείας ή της οξείας προσοχής... στην οποία, αισθάνομαι πως εσύ θα μπορούσες πολλά να πεις, όπως με τα ποιήματα και κείμενά σου στις... παλαιές ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ, είχες αποτυπώσει με ενάργεια θαυμαστή δράσεις και συμπεριφορές που με είχαν καθηλώσει...
καλά, δεν σε αδικώ σ'αυτό Νερένια... αλλά, καθώς είπε και η Κάκια στο Μαύρο Ρόδο, τίποτα δεν μας χαρίζεται... το ξέρουμε πια καλά όλοι μας... αλλά και λίγη ευκολία δεν θα έβλαπτε, εδώ που τα λέμε...
Μα αυτό το τίποτα είναι που πονάει... το άτιμο!!!
παίζει παιχνίδια επικίνδυνα ο νους μας Νημερτή, που κάποιες φορές μας τρομάζουν γιατί μας αποκαλύπτουν τόσο κυνικά, τα παρουσιάζουν μπροστά μας γυμνά! αυτά που νιώθουμε και αυτά που Δεν νιώθουμε! κι όταν η στιγμή αυτή μοιράζεται τότε η αμηχανία εμφανίζεται στο πρόσωπο αυτού που Δεν νιώθει και η γαλήνη στο πρόσωπο αυτού που Νιώθει! έτσι είμαστε οι άνθρωποι "τόσοι πολλοί κι όμως ΕΝΑΣ!!" σε φιλώ
έχω αισθανθεί πολλές φορές Silena αυτή την παράξενη αναμέτρηση με το νου... όταν είσαι μικρός ή απαίδευτος ίσως πιστεύεις ότι η πιο άνιση αναμέτρηση είναι με τον 'άλλο'... γρήγορα συνειδητοποιείς ότι η μεγάλη μάχη είναι με το νου... κι αυτά τα επικίνδυνα παιγνίδια που παίζει, όπως σωστά σημειώνεις... να σαι καλά φίλη μου...
"Περνάω μέσα σου τώρα, θα με υποδεχθείς?-Αφωνη στο μεγαλειο της ερωτησης που αναζητα το παν,γνωριζοντας πως ρωτωντας,απλα τοχει...
κι εκείνο το ρίγος... το αρχαίο ρίγος της Επαφής... δεν το πείραξε σταλιά ο χρόνος... καλημερούδια Βενετία...
(και ουτε...)-καλημερες,μετα απο βολτα σε εναν αναστρο ουρανο-το βεναστρο βαδισε κ αποψε..-εξαρχεια-ποτο κ μετα βουτια στην ποιηση...τι πιο βαθυ?
ε, λοιπον αυτό το βέναστρο σα να μου φαίνεται ότι έχει έφεση στις τσάρκες, στα ταξίδια και στην γραφή... κι όπως το αισθάνομαι εγώ τουλάχιστον, λάμπει σε ένα στερέωμα με πολύ ζόρικες προκλήσεις... κι έχει να δώσει πολλά ακόμα... την Κυριακατικη καλημέρα μου!!!
τον κυριακατικο ασπασμο μου-τα αστρα μονο βολτες θελουν στα ουρανια κομματια της σκεψης σας..(οσο για το ζορικο-συ ειπας)....
Δημοσίευση σχολίου