να είσαι μακριά από τον κόσμο και όμως να τον ζεις…

Τον Τζίντου Κρισναμούρτι τον σκεφτόμουν πάντα σαν ένα καλό φίλο, ένα αληθινό αδελφό, μια ψυχή που μπορεί να συνηχείται με τη δική μου, μια καρδιά που μπορεί να πάλλεται αρμονικά με τη δική μου, έναν άγνωστο που έγινε κάποτε ο πιο δικός μου, έναν δάσκαλο που αισθανόμουν τις πλατιές φτερούγες του να μην καλύπτουν την ανοησία μου και τις διαφυγές μου αλλά να είναι ένας καθρέφτης για να δω ότι έχω και’γω φτερούγες αλλά δεν το ξέρω και που αρκεί απλά να επιχειρήσω να τις ανοίξω κάποια στιγμή για να ανιχνεύσω το στερέωμα του ελεύθερου ανθρώπου...

Τον αγάπησα τον Τζίντου πριν καν τον διαβάσω. Όπως αγαπά κανείς έναν άνθρωπο που συναντά κάποια περίεργη όσο και οριακή στιγμή στη ζωή του και μέσα από αυτή τη συνάντηση απελευθερώνεται, αποδεσμεύεται, μπορεί να ανοιχτεί στους πελώριους ορίζοντες της Ελευθερίας και να αναπνεύσει ξανά…

Σε κείνες τις στιγμές τις ‘ζόρικες’, τις στενόχωρες, τις μουτζουρωμένες από τις βαριές ανάσες και τη δύσπνοια, συναντήθηκα με το λόγο, τη σκέψη, τη ψυχή και το μυαλό του όμορφου αυτού ανθρώπου και αμέσως με κέρδισε, με αγκάλιασε, με στήριξε. Όχι με φτηνές παρηγόριες, όχι με ανέξοδες κουβέντες, όχι με κατηχήσεις και κοινοτοπίες. Μα με το ρωμαλέο λόγο του ελεύθερου αναζητητή, την υγιή σκέψη του υψιπέτη νου, τη πεντακάθαρη ματιά του ‘καινού’ ανθρώπου…

Και τούτη η συνάντηση ήταν μαζί και μια έκρηξη, μια βόμβα στα θεμέλια της κοιμισμένης μου συνείδησης που έσκασε και δεν άφησε τίποτε όρθιο… ευτυχώς! Και από κείνη τη στιγμή είμαι βαθιά και ουσιαστικά ερωτευμένος μαζί του…

23 χρόνια πέρασαν από τότε που μια από τις ευγενέστερες ψυχές που σαρκώθηκαν πάνω σ’αυτό το ταλαιπωρημένο πλανήτη, πέταξε ξανά μακριά, πίσω, στο παλάτι του Βασιλιά Πατέρα, στα Ηλύσια Πεδία, στον Παράδεισο, στο πιο όμορφο χρονοτόπο που υπάρχει…

23 χρόνια και δεν τον έχω ξεχάσει ούτε στιγμή, πολλές φορές τον μνημονεύω, υπάρχουν βδομάδες που τον σκέφτομαι συνέχεια, που θάθελα να μπορούσα να του μιλήσω, να τον συμβουλευτώ, έστω κι αν δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να το βιώσω αυτό στη ζωή μου…

Ξέρω πως δεν κατέκτησα ούτε στο ελάχιστο τις απρόσιτες κορυφές στις οποίες εκείνος με απλότητα, ηρεμία και άνεση εγκαταβιούσε από μικρό παιδί, κι όμως, μπόρεσα να κλέψω κι εγώ κάποιες μυρωδιές, κάποιες λίγες εικόνες ονειρικές, κάποιες εμπειρίες και συγκινήσεις συγκλονιστικές. Και αυτό αρκούσε για να μου αλλάξει και να μου χαράξει για πάντα τη ζωή από κει και πέρα…

Αγαπημένε Τζίντου –δεν τολμώ να σε αποκαλέσω Δάσκαλο γιατί δεν σου άρεσε – θέλω απλά και μόνο να σου πω ένα μεγάλο, ένα ωκεάνιο Ευχαριστώ! Για όλα όσα μου έδειξες, για την συντροφιά που μου κράτησες στον τραχύ ανάβατο της πνευματικής μου ενηλικίωσης, για το ζεστό χαμόγελο του αδελφού που ένιωθα πάντα να με ενθαρρύνει στις συχνές μου πτώσεις, στις πολλές μου αδυναμίες.

Σε αγαπώ πάντα, σε έχω αγκαλιάσει στην ύπαρξή μου, ίσως να σε συναντήσω κάποια άλλη μέρα κάπου αλλού αφού σ΄αυτή τη ζωή δεν ευλογήθηκα να σου κρατήσω έστω για λίγο το χέρι και να μοιραστούμε μια αιώνια στιγμή σιωπής…

Κλείνω με κάποιες δικές σου υπέροχες φράσεις από το Ημερολόγιό σου που λάτρεψα και τις αντέγραψα και έτσι χειρόγραφες τις παραθέτω…