Αρχαία φωτιά
Είδα στα μάτια σου
μι’αρχαία φωτιά
υπήρχαν δάκρυα από πέτρα
και πεθαμένο φως
και χρώματα αλλόκοτα, σκληρά
που λες και πριόνιζαν
το πρωινό σου βλέμμα
είδα στα μάτια σου
να γεννιούνται νέοι άνθρωποι
φριχτές ανταύγειες από άρρωστο πηλό
κόσμοι νυχτόφωτοι
και ήλιοι μεθυσμένοι από μοναξιά
σε σύμπαντα βασανισμένα
είδα στα μάτια σου
μυστικές πνοές παιδιών
και απ'τη ψυχή σου
ένιωσα να με καίει
μια προσευχή
κι ένας πένθιμος λυγμός
και σου’ δωσα την ιερή μου υπόσχεση
πως αν ψελλίσεις στο επόμενο
πυρετωμένο όνειρό σου
τ’όνομά μου
θα σε κρατήσω από το χέρι σου σφιχτά
ο τελευταίος ήλιος θα είναι φίλος
κι όχι εχθρός
και η τελευταία αυγή σου
θα έχει τη ξεκούραση
και τη δροσιά
απ΄τα φιλιά μου…
11 σχόλια:
"και σου’ δωσα την ιερή μου υπόσχεση
πως αν ψελλίσεις στο επόμενο
πυρετωμένο όνειρό σου
τ’όνομά μου
θα..."
Nimertis, ακόμα και στις εσχατιές της ζωής
μια υπόσχεση
με ανταλλακτική αξία χρήσης
είναι χειρότερη
κι από τον πιο πυρωμένο εφιάλτη.
μια ιερή υπόσχεση ζωής δεν είναι ανταλλάξιμο προϊόν Γκούφυ... έκανες μια ανάγνωση εσφαλμένη νομίζω...
Εσφαλμένη ανάγνωση...λες, έ;
Η μόνη άλλη εξήγηση που μπορώ να δώσω
είναι να μην αναφέρεσαι σε πρόσωπο συγκεκριμένο
μα στην ίδια τη Ζωή, την Αγάπη.
Έτσι, το δέχομαι.
αυτή είναι η ορθή ανάγνωση Γκούφυ... διαφορετικά έχουμε να κάνουμε με νοσηρούς εγωισμούς... αλλά υπάρχει και μια ακόμη ανάγνωση... μια πιο εσωτερική, αυτή που έχει να κάνει με το κάτοπτρο... αυτός που αποδρομεί να ξεκουράζεται από εκείνον που τον πέμπει... εσωτερικά όμως, ταυτοτικά δηλαδή...
Ενδεχομένως, αυτό που με ενοχλεί
είναι που με μια απλή ενέργεια
(αν ψελλίσεις τ' όνομά μου)
ως δια μαγείας θα τακτοποιηθούν τα πάντα.
Δεν είναι τηλεόραση τα μάτια
ν' αλλάξεις κανάλι,
ούτε στο δρόμο γιγαντοαφίσα
να την διαδεχτεί μια άλλη.
Μου θυμίζει την αρχή του Χριστιανισμού
όπου η μετάνοια ανταμοιβόταν
-ή μήπως ανταλλασόταν;-
με συγχώρεση.
Απλοϊκό...Ανεδαφικό...Ανεφάρμοστο
ως δια μαγείας δεν θα τακτοποιηθεί τίποτα... πιο κάτω στο ποίημα -μάλλον σου διέφυγε- εχουμε τον τελευταίο ήλιο, την τελευταία αυγή κι αυτό δεν τακτοποιείται... εσύ αναφέρεσαι σ'αυτό που θα μπορούσε να αποκληθεί Μαγικός Χριστιανισμός, η θαυματουργική δύναμη της πίστης, κλπ. Που το είδες αυτό Γκούφυ μου εδώ; Μάλλον δεν σου βγήκε από την αρχή το πράγμα σαν ένας κόμπος στο λαιμό... αυτό το κατανοώ αν και δεν συνηθίζω να εξοντώνω σε ανάλυση κάθε τι που γράφω... αφού η αίσθησή σου είναι αρνητική το σέβομαι...
Nimertis, ξέρεις ασφαλώς πως σε εκτιμώ,
κατ' επέκταση εκτιμώ και τα έργα σου.
Δεν ήταν πρόθεσή μου να σε φέρω σε δύσκολη θέση
μέσα από τα σχόλιά μου.
Προφανώς, κάτι με ενοχλεί στην "Αρχαία Φωτιά"
αλλά δεν ευθύνεσαι εσύ γι' αυτό.
Αναγνωρίζω τις φιλότιμες προσπάθειές σου
να αναλύσεις το κείμενό σου,
ώστε να το κατανοήσω
και σ' ευχαριστώ θερμά!
Υπόσχομαι να
επανέλθω όταν καταλαγιάσει ο νους μου.
Νημερτή,
αυτός ο τελευταίος ήλιος
αυτή η τελευταία αυγή...
Ναι, με ενοχλούν.
Γι αυτό απέφευγα να τα αναφέρω.
Γιατί είναι Αρχαία Φωτιά...
Υ.Γ.1:
είναι ένα συμπυκνωμένο ποίημα
με δύναμη που ξεχύνεται, ορμά
και κατακλύζει!
Υ.Γ.2:
απολογούμαι.
Γκούφυ μου, προς τι απολογείσαι; υπάρχουν πάντα πολλές αναγνώσεις... αλλά και οι στιγμές της ανάγνωσης, το πόσο είμαστε ανοιχτοί ή κλειστοί, το πόσο είμαστε δεκτικοί... όλα αυτά που τόσο καλά γνωρίζεις... να σαι καλά πάντως... με τιμά αληθινά και με συγκινεί που με διαβάζεις σε τόσο βάθος...
"αυτός που αποδρομεί να ξεκουράζεται από εκείνον που τον πέμπει...
εσωτερικά, ταυτοτικά"
Ιδανική η συνθήκη που περιγράφεις!
Και παρότι εκείνη την ώρα συρρικνωνόμαστε τόσο πολύ,
ώστε εμποδίζουμε την ενέργεια που προκύπτει από το σμίξιμο αυτό
να διοχετευτεί και να κυλήσει ελεύθερα,
όποιος καταφέρει και καλωσορίσει την ευλογία αυτή
θα έχει τον καλύτερο συνοδό για το ταξίδι.
Υ.Γ.: αισθάνομαι προνομιούχα και εκλεκτή -θα τολμούσα να πω- που μοιράζεσαι μαζί μου τις θεωρίες της ζωής σου, αυτόν τον ορυκτό πλούτο που κουβαλάς.
Ένα συγκινημένο ευχαριστώ!
σ'ευχαριστώ Γκούφυ που αναζητάς το βαθύ και κεκρυμμένο... με βοηθάς κι εμένα να βλέπω πολλά πράγματα...
Δημοσίευση σχολίου