Πέδιλα
Τα πέδιλα στο χώμα
Αφημένα
Το ένα μακριά μου
Το άλλο δίπλα μου
Τα πόδια μαζεμένα
Το βλέμμα στο άπειρο
Η καρδιά στο στέρνο
Μέσα
Ακόμη
Ο ήλιος
Κρεουργεί πάλι το στερέωμα
Η σελήνη
σιωπηλή
ή απλά νυσταγμένη
Τα πέδιλα
Έχουν αποτυπώματα
Που αύριο θα λείπουν
Σκέφτομαι
Πως γίνεται μονάχα τα δικά σου
Να μην σβήνουν ποτέ…
Ο ήλιος
Σακατεύει τον εαυτό του
Και παλεύει να βγει απ’το βλέμμα μου
Εσύ
Παλεύεις μέσα μου να μείνεις…
τα λόγια σου
αθανάτισαν στα νύχτια δάχτυλα
ένα προς ένα
όλα μου τα σώματα…
άλλο ένα βράδυ
μακελειού έρχεται…
Σεπ 2009
4 σχόλια:
"άλλο ένα βράδυ μακελειού"
πρωτότυπη τοποθέτηση...
Υ Π Ε Ρ Ο Χ Η ! ! !
γεια σου Γκούφυ... τόσο ενθουσιασμό δεν τον περίμενα...
Ξέρεις κάτι, Νημερτή;
Υπάρχουν, τελικά, σε όλα
πολλές όψεις,
πολλές ερμηνείες,
πολλές διαστάσεις.
Σήμερα,
που ξαναδιάβασα το ποίημά σου,
αντί για τη λέξη "πέδιλα"
διάβασα "ελπίδα".
Κι έτσι, αυτόματα όρμησαν
εικόνες άλλες στο μυαλό μου,
άλλες σκέψεις,
άλλα συναισθήματα.
Αυτόν τον μακελάρη, λοιπόν,
την ελπίδα,
δεν τον θεωρώ διόλου υπέροχο.
Επιστρέφω στα "πέδιλα"
και απολογούμαι για την παράφραση.
τα λόγια σου
αθανάτισαν στα νύχτια δάχτυλα
ένα προς ένα
όλα μου τα σώματα…
πολύ δυνατοί στίχοι
μου άρεσαν τα νύχτια δάχτυλα πολύ
Δημοσίευση σχολίου