"Κακό είναι η μη-αγάπη..."

 

«…Αν αιτιώδης αρχή του υπαρκτού είναι η ελευθερία της αγάπης τριών προσωπικών υποστάσεων^. αν, επομένως, η αγάπη ιδρύει το υπαρκτικό γεγονός και συνιστά το νόημά του (την αιτία και τον σκοπό του)^. αν η προσωπική Αιτιώδης Αρχή του υπαρκτού είναι αυθύπαρκτη και πληρωματική υπαρκτική ολοκληρία επειδή ο τρόπος της ύπαρξής της είναι σχέσεις αγαπητικής αλληλοπεριχώρησης του είναι, του θέλειν και του ενεργείν^. τότε η αγάπη, ως τρόπος του όντως υπαρκτού, είναι ό,τι στην ανθρώπινη γλώσσα και λογική χαρακτηρίζουμε αγαθό. Οπότε και θα πρέπει, λογικά, να ορίσουμε ως αντίθετο του αγαθού, δηλαδή ως κακό, ό,τι ως τρόπος υπάρξεως δεν είναι αγάπη. Με αυτά τα δεδομένα κακό είναι η μη-αγάπη, η μη αυθυπερβατική σχέση, η ύπαρξη ως ατομική αυτάρκεια, αυτονομία, αυτό-τέλεια, ιδιο-τέλεια…»

Χρ. Γιανναράς, Το Αίνιγμα του Κακού [Ίκαρος, 2009]