οι άνθρωποι να είναι...

οι άνθρωποι να μάχονται είπε ο Όμηρος, οι άνθρωποι να μάχονται... να μη φοβούνται αλλά να δικαιώνουν τη θνητή τους φύση... να στρέφουν το βλέμμα στους θεούς, να μην σπαταλάνε τη φύση τους, να μην μερώνουν την οργή τους... γιατί η οργή είναι το ιχώρ της επιβίωσής τους...και να μάχονται...

οι άνθρωποι να σκέφτονται είπε ο Σωκράτης, οι άνθρωποι να μάθουν να σκέφτονται... όχι τι πήραν αλλά τι θα παραδώσουν, όχι τι κέρδισαν αλλά τι πληρώνουν, όχι τι πρόδωσαν αλλά τι οφείλουν... εμπρός στην ακεραιότητα του είναι όλα μοιάζουν με μια σκοτεινή σπηλιά... όλα χάνονται στο ημίφως της λήθης... οι άνθρωποι να σκέφτονται...

οι άνθρωποι να φλέγονται είπε ο Αλέξανδρος... να τους είναι στενόχωρο το κρεβάτι, το σπίτι, το χωράφι, ο ίδιος ο ουρανός... να θέλουν το Αγνωστο να τους τρέφει, να ερωτεύονται το Αχανές και να μην φιλιώνουν με το ελάχιστο... οι άνθρωποι να έχουν χέρια απλωμένα όσο τολμούν, όσο χτυπάει η καρδιά τους, όσο προστάζει η θεία καταγωγή τους... οι άνθρωποι να πυρπολούνται...

οι άνθρωποι να αγαπούν είπε ο Ιησούς... η καρδιά τους να σπάει από αγάπη, τα στήθια τους να φουσκώνουν από την άπληστη αγάπη, το βλέμμα τους να ιχνεύει το στερέωμα κάθε πρωί και κάθε βράδυ να μην έχουν βλέμμα... κι όσο για το αλύχτισμα των δαιμόνων στα σκοτεινά τους εσώψυχα, να τα αγκαλιάσουν με την αγάπη τους... γιατί δεν είναι άνθρωποι όσοι δεν πεθαίνουν από αγάπη...

οι άνθρωποι να είναι απλοί, να είναι γλυκά εσωστρεφείς, αυτόφωτοι και όταν ανοίγονται στους άλλους να μην προσδοκούν το απόλυτο, είπε ο απλός άνθρωπος... οι άνθρωποι να ξεμάθουν τα πάντα και να είναι... οι άνθρωποι απλώς να είναι... να αφήνονται, να εμπιστεύονται, να βιώνουν... να ακούν και ο ρυθμός της αναπνοής τους να έρχεται σε θαυμαστή συνήχηση με κείνη την Μεγάλη και Μυστική πρωτοπηγή που εκπέμπει από την Αρχή των Ημερών... και αυτό αρκεί... 

οι άνθρωποι να είναι...