Η Ζωή βέβαια εισχωρεί πάντοτε και καθοδηγεί την Ποίηση, προσφέροντας ή επιβάλλοντας τα νέα στοιχεία της, μα όμως είν’αδύνατο να αντικαταστήσει την Ποίηση, που με τη σειρά της σφραγίζει τη Ζωή πνευματικά κι ανεπανάληπτα… Στο χώρο της Ζωής ανήκει η μια κίηση, εκείνη ακριβώς που εντάσσεται στη χρονικότητα, στις χρονικές εκφάνσεις της Ζωής, αρχίζοντας από τις βιολογικές αναγκαιότητες ως οποιαδήποτε επαναληπτική διαδικασία κοινωνικού ή ατομικού χαρακτήρα. Στο χώρο της Ποίησης η άλλη κίνηση που κάνει η ανθρώπινη συνείδηση γίνεται προς τη μη χρονικότητα, προς το μη επαναλαμβανόμενο, είναι δηλαδή μια κίνηση προς την ακινησία. Για να μιλήσουμε στη γλώσσα της ψυχολογίας, είναι μια κίνηση προς την αθανασία, είναι μια εναντίωση στο θάνατο, σε κάθε φθαρτότητα. Ειπωμένο αυτό με σινιάλα φιλοσοφίας, σημαίνει ξεκάθαρα πως η Ζωή είναι είναι ‘ηρακλείτεια’ ενώ η Ποίηση ‘ελεατική’…
Νίκος Καρούζος [απόσπασμα από την εισήγησή του με θέμα ‘Η Ζωή και η Ποίηση’, στη δεύτερη μέρα του 1ου Συμποσίου Νεοελληνικής Ποίησης, Παν/μιο Πατρών, 3-5 Ιουλίου 1981]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου