Με κοίταξε στα μάτια και είπε
…δεν
μπορούσα ποτέ να κατέχω… να έχω τίποτε… από παιδί… δεν ήθελα να
διαχειρίζομαι… να είμαι εγώ υπεύθυνος για οτιδήποτε… μα, ακόμα κι αν
ήθελα, δεν μπορούσα… ήμουν ανίκανος να κατέχω… ήθελα μόνο να βιώνω… δεν
ήξερα τότε τι σημαίνει να βιώνει κανείς μια στιγμή, ένα πάθος, ένα
τραύμα, μια γέννηση ή ένα θάνατο… ούτε και σήμερα ξέρω τα όρια των
λέξεων και των εννοιών τους… ξέρω μονάχα πως δόθηκα ολόψυχα στο να
βιώνω…
…κι
όταν κανείς θέλει να αρμέγει άπειρο από το Άπειρο, δεν έχει ενέργεια,
δεν έχει νου, δεν έχει χρόνο για να κατέχει το παραμικρό…
Με κοίταξε στα μάτια και είπε
…πρέπει να γυρίσουμε στα πρωτογενή ερωτήματα
αδελφέ μου… οφείλουμε να επιστρέψουμε σε εκείνα που ποδοπατήσαμε και
σύραμε μαζί μας όπως κάνει η χελώνα με το φαγητό της… να επιστρέψουμε
στα πρωτεϊκά σύμπαντα των στοιχείων πριν αυτά γίνουν συνθέσεις, σύμπλοκα
και κρύσταλλοι… πριν σκοτώσω είχα τα χέρια μου άδεια, πριν τρέξει το
αίμα είχα τον ορίζοντα καθαρό, πριν δω τον Άβελ να σωριάζεται, κρατούσα
το όπλο, πριν σταυρώσω τον αδελφό μου, πήγαμε μαζί μια βόλτα σε έναν
ελαιώνα… καταλαβαίνεις;
…να
γυρίσουμε στα αφελή ερωτήματα που έχουμε ‘απαντήσει’, που βιαστήκαμε
–από ποιον και γιατί; - να κλείσουμε, να ξεμπερδεύουμε μαζί τους… έχω
σκέψεις, έχω συναισθήματα, φοβάμαι, οργίζομαι, ερωτεύομαι, ονειρεύομαι,
είμαι μόνος… μόνος είμαι… ό,τι κι αν κάνω, όπου κι αν πάω… πριν φύγω
όμως θέλω ένα καθαρό βλέμμα, ένα όμορφο πρωινό χωρίς εκκρεμότητες, ένα
χάδι χωρίς προσδοκίες, έναν έρωτα χωρίς το αίμα της εκδίκησης, ένα
απόγευμα χωρίς τον εφιάλτη της νύχτας…
…γύρισέ με στα πρώτα ερωτήματα αδελφέ μου…
Με κοίταξε στα μάτια και είπε
…
τι σημασία έχουν όλα αν σε όλα έχουμε εμείς την μέγιστη σημασία; Έξω
από μας υπάρχει ένα ολόκληρο στερέωμα δυνατοτήτων… τι σημασία έχει αν
νοηματοδοτείς εσύ αδελφέ μου τον κόσμο μέσα από τον ουρανό κι εγώ από τη
γη… στο ενδιάμεσο της μικρο-ύπαρξης γεννιούνται και πεθαίνουν όλα…
…έρχονται μέρες που θα σε αναζητήσω και δεν θα υπάρχεις…
…με συγχωρείς που τόσες φορές με αναζήτησες εσύ και η φωνή σου έμεινε μετέωρη…
…ίσως να σε άκουγα και φοβόμουν να απαντήσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου