ψυχονομείο

από τούτη την απόσταση

όλα μοιάζουν ένα λεβιαθανικό τοπίο

πέτρες θεόρατες

ριζωμένες σε πρόστυχα μωβ σύννεφα

με τις ριπές του χρόνου

να τις αναγκάζουν ν’ανθίσουν

όνειρα αρχαίων όντων…

ο χρόνος θολώνει τ’οπτικό πεδίο

και σαρκάζει το τεράστιο μελανογράφημα

στο σώμα μου

μα δεν είναι

τους φωνάζω

ποτέ δεν ήταν

το δικό μου σώμα!

ως ξενιστής αρκούμαι

να υποδέχομαι τις εποχές

σιωπηλά

μακελεύοντας όλες τις γλυκές στιγμές

που δραπετεύουν απ’το ψυχονομείο του Απείρου

από τούτη την απόσταση

έχω την πολυτέλεια του θρήνου

και την αφέλεια της ελπίδας

κι αρνούμαι πια να στερηθώ

το αρχαίο αυτό βλέμμα

ως ξενιστής το δανείστηκα
απ’το ήπαρ του Αχανούς

σαν δηλητήριο ενέσιμο ιχώρ

και μεταβολισμένο από όσα το άγγιγμα φανέρωσε

θα το παραδώσω καθαρό

στο επόμενο καλοκαίρι
που θα με αγκαλιάσει…

“simplement... une petite fleur”

Simona Carli