ένδυμα...

Κι έτσι
να ξέρεις
χάνονται οι άνθρωποι μάτια μου

όχι στο χρόνο

αλλά στη θλίψη…

κι όταν μετά

από αιωνιότητες πόνου

ανταμώσουν πάλι

δεν έχουν λόγια να πουν

μα κι αν τα πουν

είναι ακατανόητες λέξεις

σε μια άγνωστη

παράξενη γλώσσα…

κάτι στο βλέμμα

ή στο χαμόγελο

έστω στων φρυδιών το σμίξιμο

ίσως προδώσει την ταυτότητά τους

όμως

τι σημασία έχει

πόσες χιλιάδες νύχτες μεσολάβησαν

για να φορέσεις ένα πρωινό βροχής

το ένδυμα του Απρόσωπου;

Path

Mikko Lagerstedt