Κοπτήρες

Εσύ σακάτη

γέρο εσύ…

γείρε ν’ακούσεις

το παφλασμό του αρχαίου

αρχειοθετήθηκε για σένα

από το αβυσσαλέο σκότος

κι είχε στοργικά σκεπάσει τη δολιότητά του

το Ον εκείνο

που φοβάσαι να ονειρευτείς…

δόντια

κοπτήρες φονικούς

έχει φυτέψει στο κορμί σου

ψάξε

έχεις δυο μάτια αναδευτήρες

έχεις δυο πόδια ξύλινα

έχεις δυο χέρια πρησμένα υποσχέσεις

και ανασαίνεις το ρόγχο της αποδρομής…

Ο άνθρωπος μπροστά στο θεόρατο τοίχο…

Δεν γύρισε το βλέμμα

Δεν άπλωσε τα χέρια

Δεν έκανε τον παραμικρό μορφασμό

Είχε στυλώσει το βλέμμα του στην απόλυτα –αφύσικα- επίπεδη και γυαλιστερή επιφάνεια που ορθωνόταν μπροστά του… άπειρη σε πλάτος, άπειρη σε ύψος…

Το σώμα του ευθυτενές

Τα χέρια κολλημένα στα πόδια

Η μύτη του σε απόσταση χιλιοστών από την παράξενη αυτή όρθια επιπεδότητα…

Εδώ καλούμαι να σκεφτώ

Είπε

Εδώ καλούμαι να σταθώ…

Θα απαλλοτριώσω το χρόνο

Είπε

Και ό,τι απορρίψω ως περίττωμα

Θα είναι η βεβαιότητά μου

Πως είμαι ζωντανός

… ψάξε λεπρέ

τους σάπιους σου κοπτήρες

ψάξε τρελέ

έρχεται Εκείνο

που δεν αντέχεται η μορφή Του

έρχεται Αυτό

που δεν μετριέται στο τώρα

έρχεται όμως

και είναι αληθινό…

Δεν εμπιστεύομαι το χτύπο της καρδιάς μου

Δεν εμπιστεύομαι το βουητό στ’αυτιά μου

Δεν υπάρχω ως προς εμένα

Θέλω να υπάρχω απλά

Σα να μην έχει αυτό καμιά επίδραση στο μυαλό μου…

Χάνομαι;

...γείρε να νιώσεις

το αγριεμένο αίμα σου

θέλει να σε σκοτώσει

θέλει να σε φορτώσει ενοχές ζωής

κι έτσι

ανυποψίαστο

πως βρήκες το παιδί του ανθρώπου

και το φιλοξενείς γλυκά

στο νησί της Μέδουσας

θα σε μαχαιρώσει

και θα σκορπίσει όλες σου τις πρόστυχες ματιές

στον ωκεανό της Αφροδίτης…

Είμαι άραγε πραγματικά όρθιος;

Αν με δει κανείς διαφορετικά ίσως να μην είμαι

Ίσως απλά να έχω την ψευδαίσθηση της βαρύτητας

Τα πόδια μου μεταφέρουν το φορτίο μου στο χώμα

Το κεφάλι μου δεν πρήζεται από το αίμα

Αυτό με βεβαιώνει άραγε πως είμαι όρθιος;

Τρελαίνομαι;

Ο τοίχος είναι νεκρός

Εγώ είμαι ζωντανός

Τι άποψη άραγε να έχει επ’αυτού… ο τοίχος;

Θέλω να ξεσπάσω σε τρανταχτά γέλια

Είμαι μια κουκίδα

Μπροστά σε ένα απλωμένο επίπεδο σεντόνι

Που ξεφύτρωσε μπροστά μου από το πουθενά

Και αναρωτιέμαι…

Αν σκέφτεται…

Θέλω να πεθάνω από τα γέλια

Ίσως αυτός ο ήχος

Αυτή η δόνηση

Να τον ευαισθητοποιήσει

Και να με αφήσει να περάσω… από μέσα του…

Θέλω να διπλωθώ από τα γέλια

Είμαι σίγουρος

Είμαι σίγουρος…

Μετά από αυτό το καταραμένο πράγμα

Ακολουθούν κι άλλα…

Αμέτρητα

Αμέτρητα

Αναρίθμητα!!!

Θέλω να γεμίσω το σύμπαν από τα γέλια μου!!

… ήσουν αιδοίο

κι έγινες φαλλός

επηρμένε!

δεν σε φοβίζει το Ον

ούτε η σκιά σου

εκτάθηκες στο επίπεδο

πάνω

και κάτω

δεξιά

και αριστερά

τα χρονοκύτταρά σου

των πνευμόνων οι κυψέλες σου

έγιναν ένα με το ένα

έγιναν τίποτα στο τίποτα

χαμογελάς;

δεν σε βλέπω

πονάς;

δεν είχες το δικαίωμα…

αρνήθηκες την άρνησή σου;

κάνε με υπερήφανο!

Αν δεν υπάρχεις

πώς να σε πιω ξανά;