χειμωνιάτικες ημέρες

στις γιορτές ήταν πιο δύσκολο

και στις λιακάδες του Γενάρη

τις μέρες που ο ήλιος είναι έφηβος

θρασύς

και σου γελάει κατάμουτρα

τίποτα δεν μπορούσε

να σε κρύψει

από τίποτα

όπου κι αν γυρνούσα

ανάμεσα στους περαστικούς

πίσω απ'τα βιαστικά αυτοκίνητα

σε απόμερες γωνιές της πόλης

στις καφετέριες

εκεί που οι άνθρωποι

κάθονται σε συντροφιές

και αρνούνται

έστω για λίγο

και χλευάζουν

το αμετάκλητο του τέλους...

όπου κι αν έστρεφα το βλέμμα

στα χαμόγελα των φοιτητών

που θορυβούσαν κατεβαίνοντας το δρόμο

στα δέντρα που είχαν σκιές μεγάλες

και είχαν δροσιά

και είχαν ζωή και ομορφιά

ανυπόφορη...

όπου κι αν πήγαινα

όπου κι αν καθόμουν να ξεκουραστώ

μου μιλούσες

μου γελούσες

τις χειμωνιάτικες ημέρες

ήταν πιο εύκολο

μπορούσα να προσποιηθώ πως έχεις μείνει πια

ολότελα κρυμμένη

στα καλοκαίρια

κι ευχόμουν ξέρεις

να μην έρθουν πάλι

όχι οι μεγάλες και ανελέητες νύχτες

μα οι φωτεινές εκείνες μέρες

που είναι σαν αγκαλιές

με τους λαμπρούς ορίζοντες

με τις ραντισμένες όλο ελπίδα καλημέρες

και τους έρωτες σαν δρόσινα στεφάνια

να προστατεύουν

όλες τις ευλογημένες ψευδαισθήσεις...

Olivier LAMBOLEZ 

Humans