Κάθομαι στην καρέκλα μου σαν το πουλί στο δέντρο.
Σε όλα μας τα μέλη αληθεύει ο θάνατος
κ’εγώ ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τ’αυτοκίνητα.
Οι μέρες μας, αλήθεια, πεθαίνουν
ευλάβεια μη μπορώντας!
Ο καιρός επήρε τα πανιά μας και γιγάντεψε
στα πυκνότερα οξυγόνα ο Ίχνος
μ’ένα χιλιόμετρο σπασμένο φως
κρατώντας τη φαρέτρα των δευτερολέπτων
ο γυιός του κατάκοιτου Φαλακρού του βιδωμένου
και της ωραίας Νυστής που μπεκρουλιάζει στα ηλιοστάσια –
όλη των άστρων η προχειρότητα.
Θάθελα να κρατήσω μια σκιά στα χέρια μου
θάθελα νάχει το ποίημα κατάλευκα και τρυφερά λαγόνια…
[…]
Νίκος Καρούζος Λευκοπλάστης για μικρές και μεγάλες αντινομίες, 1971
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου