Γυρίσαμε στους δικούς μας
ήμασταν πάντα οι άνθρωποι του γυρισμού
φύγαμε
με τα μάτια να κοιτάζουν πίσω…
Οι δρόμοι είχαν σκόρπια γυαλιά
πληγωθήκαμε
ματώσαμε
κάποιοι από μας
ξεψύχησαν προτού καν αντικρίσουν την αυγή
κάποιοι άλλοι
δεν πίστεψαν ποτέ
ότι υπήρχε αυγή
ήλιος
ή ουρανός πάνω απ΄τα κεφάλια τους…
τούτοι επιβίωσαν
στο καθημερινό τους θάνατο
με ρόγχο
τραγουδούσαν με αιμοπτύσεις
γελούσαν με κόκκινα δόντια
με στοχασμούς του Αδη
έσερναν το κάθε τους λεπτό
αλλά επιβίωσαν…
Γυρίσαμε λοιπόν πίσω
στους δικούς μας
ήμασταν πάντοτε οι άνθρωποι της μισής απόφασης
ήμασταν ποτισμένοι ήττα
ήμασταν ξέχειλοι από όνειρα μολυσματικών φιλιών
φύγαμε
με την κρυφή προσδοκία
να μην αντέξουμε όσα μας περίμεναν…
Οι πόλεις είχαν κλειστά παράθυρα
πόρτες σφαλισμένες
έγκλειστες ψυχές
βλέμματα ξένα
κάποιοι από μας έριχναν χώμα στις βιτρίνες
κάποιοι άλλοι έριχναν τις καρδιές τους
κάποιοι έγραφαν με το μαύρο αίμα
απ’τις σκισμένες φλέβες τους
‘είμαστε σαν κι εσάς’
κι έπεφταν στα κατώφλια ξέπνοοι
αλλά χαμογελαστοί…
Έτσι
κάποτε
γυρίσαμε πίσω
ρωτήσαμε για τους αγαπημένους
ρωτήσαμε για τους δικούς
ρωτήσαμε για τους ήλιους που αφήσαμε πίσω
ρωτήσαμε για τις κραυγές που έσταζαν ικεσία
και μας καλούσαν πίσω
ρωτήσαμε
αλλά δεν είχαμε πια φωνή
σάρκα δεν είχαμε
περνούσαμε μέσα από τους ανθρώπους μας
σαν φάσματα
σαν βλάσφημες σκιές
δεν μας έβλεπαν
κανείς τους δεν μας άκουγε
κανείς δεν είχε ούτε μια ρυτίδα
από φίλιο βλέμμα
ή εχθρικό έστω
κι όμως
εμείς γυρίσαμε
εδώ
που πάντοτε ήμασταν
γιατί δεν φύγαμε ποτέ…
Μαρ2010
Misty passeggiata
2 σχόλια:
αληθινή κι εξαιρετική η πορεία σου, Νημερτή..!
Έχεις την αγάπη μου Ευαγγελία μου...
Δημοσίευση σχολίου