Manglehorn (2014)
Απλά, ένας άνθρωπος…
Ένας συνηθισμένος άνθρωπος… ‘συνηθισμένος’… το μεγαλειώδες τίποτα που
μπορεί να τα περιέχει όλα… όμως και το τίποτα κάτι πρέπει να το περιέχει… κάπου
πρέπει να ανήκει… γεννήθηκε ως κάτι, άνθισε, ευωδίασε, υπήρξε… και αγάπησε… Ως
και το τίποτα έχει χρόνο, έχει μνήμες, έχει παρελθόν, έχει έναν κώδικα τιμής…
ένα πρωτόκολλο άρνησης της ευτέλειας και ίσως ακόμη κι ένα πρωτόκολλο
αυτοκαταστροφής… όμως υπάρχει και η εντελέχεια του τίποτα… ίσως αυτό το
ξεχασμένο κάτι να μην είναι ολότελα ξεχασμένο… λησμονημένο αλλά όχι νεκρό…
νεκροφανές αλλά όχι πεθαμένο… αναπνέει ακόμα, πάλλεται, πασχίζει να υπάρξει
ξανά… από το τίποτα μπορεί να ξανανθίσει ως κάτι…
Σε ποιο
στερέωμα;
Σε ποιον
ουρανό;
Σε ποιον
έρωτα;
Σε ποιαν
αγκαλιά;
Σε ποιους
ορίζοντες;
Σε ποιες
θάλασσες;
Ο Αλ, τα’χουμε ξαναπεί, έχει τον τρόπο του. Έχεις τις ανάσες του, τη
βραχνή φωνή του, το περισκοπικό βλέμμα του… Ο Αλ έχει τη μουσική του. Γερνάει
το σώμα αλλά η ψυχή θαλερή και απείθαρχη φωνάζει, χορεύει, επαναστατεί μέσα του.
Ο Αλ γερνάει με τον μαγικό εκείνο τρόπο των αιώνια νέων. Περπατάει πιο αργά
αλλά δεν θα συρθεί ποτέ. Μιλάει πιο αργά αλλά δεν θα τραυλίσει ποτέ. Ανασαίνει
πιο βαριά αλλά δεν θα σιγήσει ποτέ. Αρκεί να σε κοιτάξει και ξέρεις ότι είναι
πάντα εδώ. Όπως στο Νονό, το Σέρπικο, τη Σκυλίσια Μέρα, το Σημαδεμένο… όπως
παντού και πάντα… ακόμα και στην πιο κοινότοπη, βαρετή σκηνή, με τετριμμένους
διαλόγους και κακή σκηνοθεσία… δεν σε ενδιαφέρει, δεν προσέχεις ποτέ το τοπίο
του Αλ… Ο Αλ είναι το τοπίο…
Και κυλάς στον ίδιο ποταμό που ρέει κι εκείνος… όσο πάει… όπου βγει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου