Άφθαρτη

Θέλω να σ' αγαπώ με έναν τρόπο μυστικό, αθέατο και ευγενικό.

Κι εσύ, θέλω να μ' αγαπάς με ένα κρυφό στοίχημα στην καρδιά σου. Πως αν με χάσεις, τίποτα δεν θα έχεις χάσει παρά ένα απρόσιτο άγγιγμα ενός ιερού Πολεμιστή που σε ονειρεύτηκε για χίλιες αιωνιότητες. Και πως αν με κερδίσεις, θα μοιραστούμε τους γαλαξίες και τα σύμπαντα που φανταστήκαμε.

Θέλω να είσαι πάντα ένα κάστρο απόρθητο, στην κορυφή του κόσμου. Κι εγώ ένας στρατός που στρατοπέδευσε ολόγυρα αλλά δεν σε πολιορκεί. Έρχονται στο πρόσωπό μου οι μυρωδιές του κορμιού σου αλλά δεν θέλω να τις μπολιάσω με τις δικές μου για να μην μαγαριστούν. Έρχονται στ' αυτιά μου οι φωνές σου αλλά δεν θέλω να συναντηθούν με τις δικές μου βλάσφημες κραυγές του πόθου. 
Κι έχω που και που την ευλογία να σε κοιτάζω από μακριά, να στέκεσαι αγέρωχη στο ακρόπυργο και να ανεμίζουν περήφανα τα μεταξένια μαλλιά σου, αληθινή Βασίλισσα των ονείρων μου. Μα δεν θέλω να εισβάλλω στο ακριβό σου οχυρό και να σε λεηλατήσω. Γιατί ξέρω πως όσα με έκαναν να εκστρατεύσω και να' ρθω ως εδώ, αν χιμήξω στο Άδυτό σου και σε κατακτήσω, όλα θα χαθούν. Από μυθική ιέρεια των στοχασμών μου θα γίνεις μια καθημερινή αγάπη που θα φτωχαίνει μέρα τη μέρα. Κι από απρόσιτη νεράιδα των ταξιδιών μου θα γίνεις μια γήινη και στέρεη υπόσχεση.

Είσαι ένα κάστρο μαγικό, απόρθητο και ονειρικό.

Όσο σ' αγαπώ, θα' μαι εδώ, απ' έξω και θα μοιράζομαι την αγάπη σου με τον άνεμο που θα μου φέρνει την μυρωδιά σου, τη φωνή και την ανάσα σου.

Όσο σ' αγαπώ, θα είμαι εδώ, φύλακας και φρουρός της αγιοσύνης τούτης της αγάπης που θα την πλένω νύχτα μέρα στο ποτάμι του μυστικού μου πόθου.

Κι όταν πάψω μια μέρα να σ' αγαπώ, θα φύγω και θα σ' αφήσω ανέγγιχτη, ακριβή και ακέραιη, όπως σε βρήκα.

Μαζί μου θα πάρω μονάχα τον άνεμο, την εικόνα και την μυρωδιά σου.

Έτσι θα είσαι αθάνατη, άφθαρτη και αιώνια μέσα μου...

[αν ίσχυε τότε μέσα από ένα διαρκώς ανελισσόμενο ιστό επίγνωσης εντός μου, σήμερα, σε ένα πολύ πλατύτερο ανάπτυγμα του πραγματωμένου βιώματος, ισχύει χίλιες φορές περισσότερο...]