περί 'διπλής ανάδυσης'...

Υπάρχουν άραγε αληθινά αναπάντητα ερωτήματα;

Μεγαλώσαμε με την στέρεα θεώρηση ότι υπάρχουν τα 'μικρά' και τα 'μεγάλα' ερωτήματα...
Τα πρώτα είναι αυτά που αφορούν τα 'μικρά' πράγματα... έχουν συγκεκριμένο και σχεδόν ψηλαφητό 'ορίζοντα γεγονότων'... από μια άλλη οπτική είναι ένας 'γεωμετρικός τόπος σημείων' εντός των δυνατοτήτων μας... ακόμα και της βεντάλιας της σκέψης μας...

αντίθετα, τα άλλα, τα λεγόμενα 'μεγάλα' ερωτήματα -ας τα πει κανείς υπαρξιακά ή υπαρκτικά - εκφεύγουν της δυνατότητας όχι μόνον να τα απαντήσουμε αλλά ούτε καν να αντιληφθούμε το μέγεθός τους...
Προσωπικά, πιστεύω πλέον ότι όλα αυτά είναι λίγο πολύ ............ βάλτε όποια λέξη θέλετε...
Η δική μου εσωτερική περιπέτεια, ας την πούμε αναζήτηση, στοχασμό, ψάξιμο, έχει οδηγήσει σε ένα σημείο όπου τα πράγματα είναι απαιτητό να είναι συγκεκριμένα...

νομίζω ότι αναπάντητα ερωτήματα δεν υπήρξαν ποτέ
με την οριστική, αμετάκλητη έννοια του αδύνατου

συμβαίνει όμως το φαινόμενο της... διπλής ανάδυσης...

όταν θέτουμε εμείς ένα ερώτημα
και όταν διαλογιζόμαστε επί μακρόν πάνω σ'αυτό
κάποια στιγμή, μέσα από το φίλτρο του μεγάλου ωκεανού του ασυνειδήτου
το ερώτημα αναδύεται στο συνειδητό
στην επιφάνεια δηλαδή
αναδύεται όπως μια φούσκα... και όταν εξέλθει στην ατμόσφαιρα της εγρήγορσης
απλά σπάει
το ερώτημα δεν είναι όμως το αρχικό
είναι ένα άλλο, ελαφρώς μεταλλαγμένο... μοιάζει με το αρχικό αλλά έχει προσλάβει και άλλες ποιότητες
που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε...

τα έχουμε ξαναπεί για το νου
ο νους ξέρει μονάχα ό,τι κάθε φορά ορίζει
όσα στρέμματα γνώσης του ανήκουν
αυτά διαφεντεύει
για το τι γίνεται παρακείθε δεν έχει άποψη
και μάλιστα
δεν αργεί να συκοφαντήσει τους άγνωστους γείτονές του
έστω και αν είναι αρχαιότεροι απ'αυτόν (ένστικτο, συναίσθημα, βίωμα, όνειρο, κλπ)

δεν τελείωσα όμως με την διπλή ανάδυση
η πρώτη ανάδυση λοιπόν
είναι αυτή της 'άλλης' ερώτησης
της εξαδέλφης αυτής που θέσαμε εμείς εξ αρχής...

η δεύτερη ανάδυση αφορά στην απάντηση
ναι
μαζί με το ερώτημα -γιατί έχει μεταβολιστεί ήδη η ερώτηση σε ερώτημα-
αναδύεται, υποχρεωτικά σχεδόν
από τα τρίσβαθα του είναι μας
και η απάντηση

μονάχα που αυτή η δεύτερη φούσκα
διαφέρει από την πρώτη
δεν είναι εμφανής
δεν είναι ορατή
και απαιτεί ικανότητες 'αλιέως' για να την γραπώσεις
βρίσκεται όμως στην περιοχή της εγρήγορσης
και... ανυπομονεί να την καλοδεχτούμε...

υποστηρίζω δηλαδή
κι αυτό μέσα από τις προσωπικές μου διαδρομές
ότι από τα ίδια ακριβώς υλικά που γεννήθηκε το -δεύτερο- ερώτημα
από αυτά γεννιέται αμέσως και η απάντηση
και έτσι αναδύονται και τα δυο

το πως θα τα διαχειριστούμε τώρα
αυτό είναι ένα άλλο θέμα

όμως...
όμως τι γίνεται με τα άλλα ερωτήματα
αυτά που δεν έχουμε θέσει εξ αρχής εμείς;
και που θεωρούνται μεγάλα και αναπάντητα

αυτά, πολύ απλά, δεν μας απασχολούν πραγματικά
δεν γίνονται μέρος του προσωπικού μας κόσμου
δεν τα φιλοξενούμε
δεν μας κατοικούν
και γι αυτό
δεν υπάρχει και καμιά απάντηση
στην ουσία
όλα αυτά τα ερωτήματα
με μια έννοια

περιμένουν...

περιμένουν να γίνουν κι αυτά κομμάτια μας
να τα αγκαλιάσουμε
να τα υποδεχτούμε

αν συμβεί αυτό
και μόνο τότε
θα έχουμε μετά από καιρό
και τις απαντήσεις
όσο μεγάλα και φιλοσοφικά και αν είναι
όποιο κι αν είναι το μέγεθός τους
σημασία έχει να αποκτήσουν τις ορίζουσες του δικού μας είναι

και τότε

θα ανέλθουν κι αυτά
ελαφρώς διαφορετικά ίσως
μέσα από κάποιο όνειρο
μέσα από την τέχνη
ή την προσευχή
ή τον έρωτα
στον σκληρό ήλιο της εγρήγορσης
και θα είναι ορατά, διάφανα και φωτεινά...

και οι απαντήσεις τους;

κάπου εκεί γύρω, στη γειτονιά είναι κι αυτές
είναι βέβαιο
και έχουν την μόνη απαίτηση

να έχουμε τα κατάλληλα μάτια να τις δούμε...