τρίστιχα...

Τα πορτοκάλια πέσαν στο χώμα.

Οι γριές τα μαζεύουν.

Εγώ τον ήλιο.

Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Γκρέμισαν τους ελληνικούς ναούς.

Τ’άλλο πρωινό προσευχηθήκαμε

μπροστά σε μια μαργαρίτα.

Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Κάθισε στα γόνατά μου

το μικρό φεγγάρι.

Μου χτενίζει το μουστάκι.

Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Μεγάλες νύχτες θερινές.

Οι ξυλοκόποι κάνουν έρωτα

με τα κομμένα δέντρα.

Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Με τους κροτάφους στις παλάμες του. Κι όμως

η θάλασσα περίμενε μπρος στο παράθυρό του

να του χαμογελάσει.

Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Μαρμάρινε Άγνωστε Στρατιώτη, αν δεν ήσουν ωραίος

αν δεν ήσουν γυμνός δε θα ξέραμε

γιατί σου καταθέτουν τόσα στεφάνια.

Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Ακούω τις νύχτες

να κηρύττουν τον έρωτα

τα βατράχια

Διακοφτό, 27.ΙΙΙ.82

Συνάντησα και πάλι στο Καρλόβασι τον Πυθαγόρα.

Δάσκαλε –του είπα – ποιος είναι ο αριθμός μου;

Κοίταξε τ’άστρα. Το 9 –μου είπε.

Αθήνα, 31.ΙΙΙ.82

Γ.Ρίτσος 3x111 Τρίστιχα Κέδρος 1987